Verkocht aan de duivel

Hoofdstuk 6

Ik lig tot mijn middel naakt op de grond met een bonzend hoofd en een verschrikkelijk pijnlijke pols.
Degene die naar binnen is gekomen, loopt nu wat verder door en ik zie zijn gezicht in mijn blikveld verschijnen. Shit! Ik probeer het laken weer omhoog te tillen, maar mijn pols doet zeer en ik krijg niet meer stof naar boven die mijn linkerborst bedekt. 

Mannen zijn mannen, en het eerste wat hij doet is me aanstaren met een verlekkerde blik in zijn ogen. Ik schat hem net iets ouder dan 20 en hij heeft er totaal geen probleem mee dat ik naakt op de grond lig. 

'Zo, dit had ik niet verwacht te zien. Mij werd verteld een dame te ondervragen, maar dit is ook goed hoor.'
Hij lacht en zijn ogen kijken naar mijn rondingen. Die lach.. die lijkt veel op die van de man die me had ondervraagd. 

'Niet kijken! Draai je om!' ik pak paniekerig met mijn pijnlijke hand een stuk van het laken vast en trek deze omhoog.
De pijn kan me even niets schelen en ik pak het stuk stof vast in mijn linkervuist. Ik draai me zo om dat hij alleen nog maar mijn rug ziet en hij zucht.
'Sorry, ik ben dit soort verrassingen niet gewend.' Ik hoor dat hij een grijns op zijn gezicht heeft aan de manier waarop hij praat.
'Ik zal wel even wat kleren gaan halen. Ik kom zo terug, we kijken wel wat er met je pols aan de hand is als je omgekleed bent.'
Hoe weet die gast nou dat ik pijn heb aan mijn pols?
Ik blijf stil en hij loopt weg. Als de deur achter hem dicht is, ga ik zo verzitten dat ik met mijn rug tegen het raam aan zit. Ik hoop maar dat niemand omhoog kijkt en mij ziet zitten. Ik gok dat ik op de 3e verdieping zit, dat wordt dus geen ontsnappingspoging.
Terwijl ik naar de deur kijk, probeer ik mijn pols langzaam te bewegen. Een steek schiet door mijn arm heen en ik klem mijn tanden op elkaar. Hij moet verzwikt zijn. 
Na een paar pijnlijke pogingen om te mijn pols te bewegen, hoor ik de deur weer opengaan. Alleen klinken er nu twee paar voetstappen in plaats van een en ik begin me zorgen te maken.

Er staan nu twee jongens voor me. Een van de twee heeft een grote hoodie vast en overhandigt hem aan me. De withargie man pakt een mes uit zijn broekzak en ik deins achteruit. Hij glimlacht even en buigt naar me toe. 'Ik snij de touwen door, martelen komt zo wel.' zegt hij met een beestachtige lach.
De andere man snuift, maar zegt verder niets. Blondie pakt mijn armen vast en snijdt met behendige vingers de ruwe touwen door. Hij is verassend teder en zorgt dat hij niet per ongeluk in mijn polsen steekt. 
Als hij klaar is, gaat hij op het matras zitten en doet geen moeite om zich om te draaien. 

De andere jongen loopt echter naar de andere kant van de kamer en gaat aan het bureau staan en draait zich, verrassend genoeg, wel om.
Als ik naar de jongen met het witte haar blijf staren, nog steeds op de grond liggend met een hoodie op mijn schoot, vraag ik met mijn kaken op elkaar geklemd:
'Kan je je omdraaien, zodat ik me kan omkleden.'
Hij kijkt me een kort moment aan en laat dan een spottend geluidje horen en blijft kijken.
Tot mijn verrassing begint de jongen bij het bureau te praten. 'Kom op Duke, heb manieren en draai je om. We hebben niet de hele dag en op deze manier krijgen we nooit wat we willen. Laat haar nu met rust en kijk even de andere kant op, dan kan je des te sneller weer kijken.'
De jongen, die blijkbaar Duke heet, kijkt me nog een kort moment aan en loopt dan naar zijn maat. Ik kijk nu pas echt goed naar die twee, en zie enige gelijkenissen. Een tweeling? Ach wat maakt het uit. Ik let nog een tijdje op, voordat ik opsta en het laken van me af laat glijden.
Snel trek ik de hoodie aan en kijk of hij genoeg bedekt. Gelukkig komt hij ruim tot aan mijn bovenbenen, net niet aan mijn knieën. Ik moet het er maar mee doen. 

Duke wacht niet op mijn bevestiging, maar draait gewoon om. De bruinharige jongen blijft nog even kijken naar iets op het bureau, maar kijkt dan uiteindelijk ook om.
'Was dat nou echt zo moeilijk?' vraagt Duke. En hij neemt me in zich op. 'Laten we ons maar even voorstellen. Je weet waarschijnlijk al dat ik Duke heet, wat mijn broer net heeft laten ontglippen. Dane en ik zijn een tweeling. De oudste is Dane, maar echt maar 3 minuten ouder. En omdat hij boos wordt als ik je geen hand geef, doe ik dat nu maar even.'
Hij loopt naar me toe en pakt mijn rechterhand vast. Ik laat een sissend geluid ontsnappen en trek mijn hand terug.
'Oh dat is waar, er was iets met je hand. Het was niet mijn bedoeling.'
Ik weet niet of het gemeend is, maar hij stopt zijn handen in zijn zakken en stapt een beetje achteruit. 'We kunnen zo kijken wat er aan de hand is.' zegt Dane.
Hij staat nu naast Duke en kijkt me met zijn blauwe ogen aan.
'Wie ben jij?' Vraagt hij uiteindelijk. Ik geef maar gewoon antwoord, ook al denk ik dat ze mijn naam al weten.
'Ik ben Sara James.' Zeg ik twijfelend. 'Dus het is waar...' Zegt Duke. '...Je bent echt het nichtje van Martin James.' maakt hij zijn zin af. 

'Hoor ik jullie te kennen?' zeg ik star. Een sluwe glimlach speelt rond de lippen van Dane.
'Nee je kent ons niet. Maar dat komt wel. Wij willen eerst alles van jou weten.'