Verkocht aan de duivel

Hoofdstuk 39

POV Justin 

Mijn armen liggen rond haar naakte middel en ik streel met de topjes van mijn vinger over haar buik heen.
Sara zucht in haar slaap en ik zie haar volle lippen uiteen gaan. Ze gaat dichter tegen me aanliggen en ik klem mijn tanden op elkaar om een kreun te onderdrukken wanneer ze met haar achterste tegen mijn kruis drukt. 

Ik geef haar nog een laatste kus op haar voorhoofd en besluit dan dat ik moet gaan, het risico dat Adam ons ziet is te groot. 
Voorzichtig stap ik uit bed, Sara rolt op haar rug en mompelt iets onverstaanbaars. Ze fronst, alsof ze weet van de leegte naast haar. Dan tast ze met haar hand over het matras en ik weet dat ze wakker is. 
'Justin?' Fluistert ze. 
Haar ogen gaan knipperend open en ik kijk naar de klok op haar nachtkastje
05.07.
De rode cijfers voelen nep aan, het kan niet zo laat zijn, of vroeg. Het lijkt nog maar een paar uur geleden sinds ik bij haar in bed gekropen ben, maar op de een of andere manier ben ik hier al bijna vijf uur. 

Haar ogen vinden de mijne en ze staart me slaperig aan. 'Is het al tijd?' 
Ik knik en ga op haar bed zitten, 'Het is tien over vijf.' Zeg ik. 
Ze blijft stil, ongetwijfeld bang voor wat haar te wachten staat, dan zie ik tranen opwellen in haar goudbruine ogen. 

Ik zeg niets terwijl ze recht gaat zitten en tegen me aanleunt. Ik sla mijn armen om haar schokkende lijf heen en ze legt haar hoofd in de holte van mijn schouder. 
We blijven zo zitten tot Sara's gesnik afneemt en ze met de rug van haar hand haar wangen droog maakt. 

'Sorry.' Ze kijkt me niet aan en haar ogen glinsteren in het zachte schemerlicht van haar nachtlampje.
'Je hoeft geen sorry te zeggen.' 
Ze weet een glimlach op haar gezicht te toveren, maar in haar ogen zie ik alleen maar verdriet. 
Als ik Adam nu de nek om kon draaien, had ik dat met alle plezier gedaan.
Sara verdient dit niet. 

Sara is ondertussen op mijn schoot gekropen en heeft haar benen om mijn middel geklemd. 
'Waar denk je aan?' Mompelt ze tegen mijn lippen. 
Ik zucht en leg mijn hoofd tegen het hoofdbord aan, 'Dat je dit allemaal niet verdient.' 

Sara legt haar handen op mijn schouders en kijkt me aan. 'Zonder dit alles had ik jou nooit ontmoet.' 
Ik lach kil en haal gefrustreerd een hand door mijn haar heen. 'Dus je bent bereidt te worden gemarteld voor mijn liefde?' 

Ja, ik ben een klootzak door dat te zeggen, maar ik moet het weten. 

Sara blijft stil, haar vingers volgen het spoor van een van mijn tattoos en ze staart naar de zwarte inkt. 
'Als je het echt wilt weten,' zegt ze dan, '..Ja.' 

Mijn hart stopt even met kloppen, ik ga rechtop zitten en observeer Sara. 
'Je meent het.' fluister ik. 

Ze snuift spottend, 'Heb je het nog niet door Justin? Hoe vaak moet ik nog zeggen dat ik van je hou?' 

Haar ogen boren in de mijne, alsof ze me uitdaagt in discussie te gaan. Ik sluit mijn ogen en buig naar voren- en open ze weer als ik een zuchtje lucht op mijn lippen voel. 
'Sara-' 
Ik kan mijn zin niet afmaken, want ze drukt haar mond op die van mij. 
'Sara-' mompel ik.
Ze stopt en woelt met haar handen door mijn haar. 
'Ik moet gaan.' Zeg ik hees.
Ze glimlacht, buigt haar hoofd, en likt over haar lippen. 
Ik frons en volg de beweging van haar tong. Met een schorre stem probeer ik haar te laten stoppen, ik fluister dat ik weg moet gaan, dat Adam ons kan betrappen, maar dan geef ik toe. 

*

05.44
Zo zacht mogelijk sluit ik de deur achter me en probeer het nare gevoel dat ik Sara achterlaat van me af te schudden. 
Ik loop met gebalde vuisten langs de kamer van Adam en moet me beheersen niet naar binnen te stormen en hem te wurgen, ik zal het alleen maar erger maken.