Verkocht aan de duivel

Hoofdstuk 44

POV Sara

Mijn hart klopt in mijn keel en mijn adem stokt als ik de auto uit stap.

Adam staat op de trap, zijn handen nonchalant in zijn zakken en hij kijkt om zich heen.
Ik laat me bijna terug de auto in zakken, maar dan herinner ik me wie op dit moment de overhand heeft. 
Justins hand vind mijn onderrug en hij geeft me voorzichtig een zetje. 
'Als hij iets probeert, mag je zelf beslissen wat je doet.'
Niet alleen Gavin en Justin hebben een wapen bij zich, maar ik ook. Het zware gewicht van de pistool die aan mijn bovenbeen is gevestigd geeft me het gevoel van veiligheid weer terug en ik stap de auto helemaal uit. 

'Kunnen we nog even een ommetje lopen, ik heb geen zin in alle drama.' Duke opent de deur van de passagiersstoel, hij zat de hele rit aan de knoppen van de radio, totdat Gavin er genoeg van had en de muziek uitdrukte. 

Dane kijkt geërgerd naar zijn broer -die al richting de tuin aan het lopen is- en wenkt naar de deur. 
'We zijn al laat, loop door.' 
De blonde man knijpt zijn ogen tot spleetjes en steekt zijn handen in de zakken van zijn broek. 'Prima, no need to be so rude.' Hij draait zich om en ik hoor hem nog iets mompelen, 'Het is niet mijn fout dat we later zijn, maar dat van de tortelduifjes.' 
Een kleine glimlach speelt rond mijn lippen en ik vergeet voor een kort moment al mijn zorgen. 

Als ik weer terugkijk naar de trap, staat Adam er niet meer, hij moet vast al binnen zijn. We lopen met z'n vijven naar de voordeur, die meteen opengaat wanneer Gavin op de bel drukt. 
'Goedenavond!' Jeanne staat in de deurpost, in haar armen heeft ze een schaal waar ongetwijfeld hapjes in liggen. 

Niemand zegt iets terug, dus ik verbreek de stilte.
'Jeanne! Ik wist niet dat je er vanavond ook zou zijn.' 

Soms maakt het me nerveus dat ze zo verwikkeld zit in de familie, maar Justin heeft me verteld dat ze goede vrienden is met de moeder van Rohan en de Méndos familie nooit kwaad zou doen. 

Ze glimlacht breed, waarschijnlijk merkt ze nu al dat ik meer van me laat horen dan het vorige diner, toen heb ik hooguit twee dingen gezegd. Haar ogen scannen me van top tot teen en blijven even hangen bij mijn heup. 
'Natuurlijk ben ik erbij.' Antwoordt ze. 
Ze werpt een blik op Gavin en trekt haar wenkbrauw op. 
'Ik dacht dat ik had gezegd dat we geen wapens mee zouden nemen?'

Jeanne heeft dus gezien dat er nog iets extra's onder mijn jurk zit. 
Gavin trekt zijn schouders op en zijn hand klopt tegen zijn broekband aan. 
'Het mag dan kerst zijn, het is altijd verstandig om er een op zak te hebben.' 

Jeanne schud haar hoofd en opent de deur helemaal zodat we naar binnen kunnen. Ze neemt onze jassen aan en gebaart dat we naar de eetkamer kunnen lopen. 
'Hou het begin in ieder geval gezellig.' Mompelt ze tegen ons. 

Duke grijnst en knakt zijn vingers. 'Ik kan niks beloven Jenn.' 
Ze zucht en wuift hem weg, 'Het eerste kwartier dan.' 
Duke haalt zijn wenkbrauwen op en snuift spottend. 'Je werkt hier al jaren, je zou moeten weten dat dat niet haalbaar is.' 
Jeanne werpt hem een zijdelingse blik toe en laat haar schouders hangen. 'Misschien wordt het tijd dat ik met pensioen ga.' 

Duke laat een blaffende lach horen en veegt wat niet bestaande pluisjes van zijn pak af. 'Wat zou je zonder ons moeten? De hele dag bij de oude taart zitten en dure thee naar binnen tanken?' 
Jeanne ogen versmallen en ze kijkt Duke bars aan. 'Wacht maar totdat je grootmoeder dit hoort jongeman, dan lach je niet zo hard meer.' 

Duke's glimlach wordt merkbaar kleiner en hij lacht nerveus. 'Ik denk dat we maar eens gaan, ik kan niet wachten om je lekkernijen te proeven Jenn.' 
Hij draait zich op zijn hakken om en Jeanne glimlacht nog even naar mij voordat ze met de stapel jassen in een andere kamer verdwijnt.