Verkocht aan de duivel

Hoofdstuk 22

We zijn bijna bij de duizend!!! Thanks dat jullie nog steeds lezen en dat er meer lezers bijkomen! Ik ga nu weer verder met schrijven ;),

20 minuten later (hihi)-

OMG GUYS! Ik zie net dat ik de 1000 reads heb gehaald! Ik ben zoooo blij! (20.51, 6-11-2019)

~Lena

POV Sara

Ik zit op een van de banken in mijn appartement. Nadat Justin boos naar boven is gestormd, leek het me een goed idee om ook maar naar mijn kamer te gaan. Het is nog niet zo laat, rond 13.00 gok ik. 

Ik heb een spannend boek gepakt uit de bibliotheek, 'Ontworteld' door Naomi Novik, ik heb er nog nooit van gehoord, maar het begin is wel leuk. Het gaat over een meisje die mee wordt genomen naar een toren van een tovenaar. Ze moet daar allerlei klusjes doen. Verder dan dat ben ik nog niet gekomen. Sterker nog, het boek ligt nu dichtgeslagen op mijn schoot en ik staar naar het plafond. 

Waarom werd Justin zo boos? Ik begrijp dat hij iets probeerde te vertellen, maar het is toch geen reden om me dan buiten te sluiten? Ik weet ook niet waarom hij zich zo afstandelijk gedraagt. Soms is hij heel erg charmant, maar vaak zit hij in een gestresste houding of is heel erg streng. Maar wat als hij het nou meende, wat hij eerder zei? Dat hij gewoon echt niet wist waarom hij me gekozen had? Dat hij me... Leuk vind? Daar moet ik even aan wennen. 

Ach, waren mijn vriendinnen maar hier. Die weten altijd zo goed hoe ze met jongens om moeten gaan. Maar hun ga ik zeker nooit meer zien. 

Mijn maag gromt tussen mijn gedachten ineens, als teken dat hij weer eten wilt. Mmm eten. Het is nu ongeveer wel lunchtijd en ik heb nog niet normaal ontbeten. Dus ik leg het boek op een tafeltje naast de bank en sta op om naar de keuken te lopen, wanneer ik een hard schot hoor. 

Bevroren in mijn stappen denk ik aan de alle negatieve dingen die ik maar kan bedenken en ik zie de dode mensen bij de veiling weer voor me. De wezenloze ogen die nooit meer licht zullen zien. De liters met bloed op het podium. Lichamen die in bakken worden gegooid, alsof het strobalen zijn. Mensen die weglopen en doen alsof er net niet dertien nieuwe slachtoffers zijn. 

BOEM!

Een harde bons komt van achter mijn voordeur. Oh shit. Ze zijn dichtbij. 

'JUSTIN!' 

Een zware mannenstem klinkt vanuit de hal, waar de voordeuren van onze appartementen zijn.

'JUSTIN! KOM ERUIT, NU!'

Ik hoor een gedempte schreeuw iets verder van de man die eerst aan het roepen was. Er gaat een tel later een deur open en dicht, en nu hoor ik de twee stemmen luid en duidelijk.

'JUSTIN VERDOMME! WAT DACHT JE WEL NIET?! DIE GRIET VAN MARTIN IS NIET VOOR ONS!' 

Die griet van Martin? Zo te horen hebben ze het over mij...

'EN DAN WETEN WE OOK NOG EENS NIET OF WE HAAR KUNNEN VERTROUWEN!'

Die man houd wel van schreeuwen zeg.

'Rustig pap, ik kan het uitleggen.' 

Het is een tijdje stil en ik hoor een zacht gefluister, met af en toe een paar woorden die duidelijk worden gesproken. 

'Justin, weet je wel niet wat je hebt gedaan. De mensen bij de villa willen dat je met een resultaat komt. Ze zal eens naar buiten moeten komen. Je weet dat ik haar gebroken wil zien, ze moet bond en blauw zijn. Ik heb een bepaalde reputatie die ik moet hooghouden, jij ook. Dus, besluit nu-'

POV Justin

Die ouwe man was er sneller bij dan ik dacht. 

'Dus besluit nu wat je gaat doen. Of je levert haar aan mijn mannen uit, we verkopen haar aan iemand anders, Duke en Dane krijgen haar of Gavin pakt haar aan.'

Ik moet nu met een goede reden komen om Sara bij mij te houden. Duke en Dane mogen haar al helemaal niet hebben. Ik weet wat voor zieke spelletjes ze spelen met vrouwen. Laat ik het zo zeggen, ze vinden het leuk om te delen. Gavin... tja, Gavin is Gavin. Ik weet eigenlijk niet waarom hij haar wilt hebben. Hij heeft normaal nooit zoveel interesse in vrouwen. Maar dat iemand anders haar krijgt in de maffia, wil ik al helemaal niet. Er zijn zoveel zieke klootzakken hier. De meeste willen wraak nemen op Sara's oom, Martin of zijn zoons. Ze ziet er ook niet verkeerd uit. 

'Vader, ik snap dat u haar wilt weghalen bij mij, maar is dat juist niet een teken van zwakte naar mij toe, naar ónze familie? Dat ik het nichtje van Martin niet aankan, de zoon van de beruchte maffiabaas kan niet eens een 19-jarig meisje aan? Laat haar gewoon hier. Ik zorg dat ze hier niet zonder blauwe plekken wegkomt.'

Ineens denk ik aan de afstand die tussen mij, de muur en Sara zit. 

Jup.

Die heeft het gehoord.

Mijn vader lijkt even na te denken, maar hij geeft toch toestemming. 

'Juist. Ze komt over een week naar buiten met één van haar lichaamsdelen gekneusd of gebroken. Anders gaat ze naar de andere. We maken foto's voor James. Hij moet weten dat zijn nichtje het niet makkelijk heeft.'

Is hij mijn vader? Ik ben zelf echt niet zo. Soms ben ik blij dat ik de maffia niet hoef over te nemen. Victor krijgt het er zwaar mee als mijn vader altijd zo krankzinnig is geweest. 

'Oké.'

Ik kook van woede, maar dat hoeft hij niet te weten. 

'Ik verwacht je om zeven uur bij ons huis. En neem je popje mee. Zorg dat ze er goed uitziet, want mr Macini komt bij ons eten.'

Shit. Die man houd wel jonge meisjes. Ik ben blij dat hij Idas heeft gekozen en niet Sara. Hij had heel andere plannen gehad voor haar. De rede dat hij bij ons om een bondgenootschap vraagt, is omdat zijn broer is vermoord door Travis, een van de zonen van Martin. Hij wilt waarschijnlijk wraak nemen op hem, via Sara. 

Maar ja, Travis is ook een lul. Net als zijn broer en zogenaamde vader. Ik weet eigenlijk niet waarom ik Sara zo behandel. Ze hoort in de kelders. Haar oom en neven hebben tientallen mensen van onze maffia vermoord en vrachten van miljoenen dollars en euro's dwarsgezeten. 

Maar toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om Sara kwaad te doen. Dat van die gebroken botten wordt dus ook lastig. 
'Ik ga nu. Zorg dat dat kreng honger lijd.'
Ik laat een laag gegrom horen. Mijn vader is onmogelijk in vrienden maken en ik snap niet dat mijn moeder überhaupt is getrouwd met hem. Ik hoop dat vader mijn grom heeft gehoord. 

Blijkbaar niet, want hij zegt er niets van. Met een ruk draait hij zich om en loopt met zware stappen van de trap af. Even later hoor ik een deur slaan als teken dat hij is vertrokken.
Ik adem opgelucht uit. De hele tijd heb ik mijn adem ingehouden.
Soms geloof ik niet dat wij hetzelfde bloed delen.

Shit.
Sara.

Snel loop ik naar haar kant van de hal en sta stil voor haar deur. Ik heb een sleutel als ik erin moet.
Ik pak de klink vast en wil hem net naar benedsn drukken, als ik ineens haastig geschuifel aan de andere kant hoor.

'Klik'

Oh nee.
Ik breng de klink omlaag en duw tegen de deur, maar hij weigert open te gaan.

Ze heeft hem op slot gedaan.

Sara heeft me buitengesloten.

Verdorie.

En belangrijker nog, ze heeft alles gehoord wat mijn vader zei en wat ik beloofde.

Oh shit.

POV Sara

Oh god.