Verkocht aan de duivel

Hoofdstuk 24

POV Sara

Met een duizelend hoofd loop ik door de gangen, achter Justin en Adam aan, nog steeds aan het nadenken over de zoen.
Geeft Justin om mij? Hij heeft me nog geen pijn gedaan. Nu ik erbij nadenk, heeft hij eigenlijk nog niet echt iets slechts gedaan. Hij is alleen... zichzelf geweest. Justin is zo slecht nog niet.

'We moeten met de auto naar het etentje. Door een zaken zijn we iets later.' Zegt Justin tegen iemand aan zijn telefoon. Hij en Adam lopen naast elkaar en ik schuifel er achteraan. Hakken zijn niet er praktisch wanneer je met twee monsters loopt die beiden gigantische benen hebben.
Dan moet je supersnel zijn of héél erg goed zijn in op hakken lopen. Helaas voor mij ben ik daar niet zo goed i-

Ik bots tegen iets hards aan en probeer mezelf op te vangen, maar ben net te laat. Armen proberen me nog te vangen, maar helaas. Ik kom met een zachte bons op de grond terecht en schaaf mijn handen aan de stenen. Een kort brandend gevoel schiet door mijn armen heen. Hé bah. Dit is echt iets voor mij, vlak voor een etentje vallen op de grond. 

'Gaat het?' Hoor ik Justin zeggen. Twee sterke armen pakken mijn handen vast en trekken me omhoog. 'Je bent wel een probleempje, jongedame.' Zegt Adam. 'Maar ik hou wel van een goede uitdaging.' Hij knipoogt. Deze man heeft écht geen schaamte, en ik laat een geërgerde zucht horen, trek mijn handen los uit zijn greep en ga naast Justin staan, die zich ondertussen al naast me bevindt. Mijn jurk zit onder het stof van de vieze stoep, dus ik klop snel mijn kleding af. 

'Is er iets gebeurd?' hoor ik een bekende stem achter me zeggen. Ik vat nog net een waarschuwende grom van Justin op als ik me omdraai en recht in de ogen van Gavin de liftman kijk. 'Wat doe jij hier?' vraag ik verbaasd. Gavin let niet op mijn informele toon en antwoord: 'Ik ga naar het etentje van mijn ouders...' Oh ja, Gavin is familie van Justin, dat was ik helemaal vergeten. 

'Ben je met Justin? Je kan anders ook wel met mijn auto, ik zie dat zijn ritje er nog niet is. Mr Macini? Wil je mee? Jij ook Sara?' 

Er glinstert een soort rivaliteit in de ogen van Gavin als hij met een serieuze blik naar zijn broer kijkt, die hem al even intimiderend observeerd. Justin slaat bezitterig een hand om mijn heup heen en vreemd genoeg doe ik er niets aan om hem weg te halen. Een warm gevoel verspreid zich over mijn lichaam wanneer hij me naar zich toe trekt. Ik verstijf eerst, maar ontspan dan als hij zegt: 'Ik denk niet dat dat nodig is, het wordt namelijk heel gezellig in onze limo, toch Sara?'  

Precies op dat moment komen er twee zwarte limousines aanrijden, met beide geblindeerde ramen. Een van de deuren gaat open en Duke en Dane stappen uit, die er allebei perfect uitzien in hun pak. 

'Komen jullie nog?' zegt Duke, als ik een tijdje verstrooid sta te kijken naar hen. 'We passen met zijn zessen in de auto, dus geen gezeur. De tweede rijdt wel door. We willen sowieso even kijken hoe het met onze Sara gaat, toch Dane?' Zegt Duke met een glimlach op zijn gezicht. Het enige antwoord dat Duke krijgt, is een korte 'ja' van zijn broer. 

Oh nee, hier gaan we. 

*

Een paar minuten later is het ons gelukt om in de limousine te settelen met zijn zessen en ik zit nu naast Duke, Adam en tegenover Justin, die niet blij lijkt met het feit dat de rechterhand van Duke gevaarlijk dichtbij mijn bovenbenen ligt, grose...  Ik beweeg iets wat beschaamd mijn benen en ga iets dichter naar Adam zitten, die druk aan het praten is met Gavin over een of ander beveiligingsprogramma. Dane zit alleen maar op zijn telefoon te turen en lijkt zich niet druk te maken om de vernietigende blikken van Justin. Om de ongemakkelijke stilte tussen ons vieren te breken, besluit ik iets te vragen, wat ik beter niet had kunnen doen. 

'Wanneer zijn we er?' Duke grijnst. 'Zeker al een ontsnappingsplan aan het bedenken? Ik wil je graag helpen, Dane en Ik kunnen prima voor je zorgen.' En zijn glimlach wordt breder. 'Ehm, dat was eigenli-' Justin onderbreekt mijn zin. 'Ze heeft al genoeg aan mij, asshole. En bij jullie wordt ze alleen maar gebruikt als speeltje.' 

Uhh, gaan we deze kant op? Liever niet. 'Oh,' zegt Duke, 'speeltje? Cliché, Justin. Ik dacht meer aan persoonlijke huisvrouw, wat denk je Dane?'

Dane reageert niet. 

'Dane?' Vraagt Duke. 

Plots kijkt Dane op en zegt met een rustige stem 'het maakt me niet uit hoe jullie haar behandelen, ze is hier alleen maar als gevangene.' 

Okéee. 

Duke is nogal stil na die opmerking en ik zie al snel een groot huis aan het einde van de weg. 

Het lijkt erop dat ik snel de rest van de familie ga ontmoeten. Hopelijk zijn niet alle familieleden zoals degene die ik al heb ontmoet.