Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
10 ocak 2021
kaldığım karavanın kapısının ısrarla çalmasıyla gözlerimi araladım. Başım gerçekten çatlıyordu ve inanılmaz bir ağrı çekiyordum gerçi bu ağrılar zamanla beni kendisine alıştırıyordu, yaşanan her şey gibi.
uzandığım yersen yavaşça kalkıp kapıyı açtım, karşımda birkaç poşetle duran minhoyu görünce hafifçe içeri girmesi için kenara çekildim, "isteklerini getirdim beyefendi."
içeri girmesiyle elinden poşetleri alıp bir kenara bıraktım, bana lazım olan şeyleri minho'ya söylüyordum. Benim için elinden geldiğince her şeyi yapıyordu, "yine mi içtin jeongin?"
gözlerimi ovaladım, "ağrılarım durmuyor." bana göz devirdi, "ağrılarının uyuşması için içki içmeyi kes, bu iyi bir şey gözükse bile aksine daha da bok gibi bir hâle geliyorsun."
dediğine yanıt vermeden poşetlerin içinden enerji içeceğini alıp kendimi tekrar yattığım yere bıraktım, minho ise karşıma geçmiş yüzüme bakıyordun, "ne bakıyorsun minho?"
"6-7 ay oldu jeongin, geldiğin hâle bakıyor musun hiç? kendini buraya kapattın durmadan içki ve sigara içmeye başladın. Kimseyle doğru dürüst iletişime geçmiyorsun. Okula zaten uğradığın yok." beni çocuk gibi azarlamaya başlamasıyla sırıttım. Hemen hemen herkesten bu lafları duymaya alışmıştım.
"evet, evet yine her zamanki laflar...bu hâlime alışamadıysanız problem sizin minho, yapabileceğim hiçbir şey yok." diyebilmiştim. Çok durmadan enerji içeceğimi yudumlamaya başlamıştım.
"herkes senin için endişeleniyor, döndükten bir süre sonra kendini buraya kapattın. Sana yardım etmemize bile izin vermiyorsun." derin bir nefes verip kafamı geriye yasladım, "minho, öğüt veya azar işitecek hâlim yok anlıyor musun? bunları getirdiğin için teşekkür ederim şimdi ise gitsen iyi olur gece soğuk oluyor burası."
fazla uzatmadan ayağa kalkmıştı, "bir şey lazım olursa ve ihtiyaç duyarsan söylersin." demesiyle kafamı salladım ve karavandan çıkışını izledim.
hayatımda kesinlikle her zaman büyük dönüm noktaları olmuştu fakat sonuncusu tamamen beni bambaşka birine döndürmüştü. Nefret ettiğim sigarayı içmeye başlamış, çok sık kullanmadığım içkiyi neredeyse her gün içmekle uğraşıyordum.
kendimi bu hayata alıştırmıştım çünkü bundan sonrasının düzeleceğini asla düşünmüyordum. Bir oda düşünün...simsiyah, karanlık işte ben orda tek başına kalan birisi gibiydim. Hayat şartları, zaman beni bu duruma mahkum etmişti.
kimseyle konuşmak, takılmak veya eskisi gibi vakit geçirmek bile istemiyordum. Tam 6-7 aydır hayatım böyle ilerliyordu.
