Loving the Half Moon (Formentera Series #1)

Chapter 7

"Why did you do this, Ms. Daferi?"

Natulala ako kay Ms. Salvador. Unti-unting kumuyom ang mga kamao ko dahil sa nagigising na galit sa sistema ko. Pagdating na pagdating ko sa Dean's Office ay iyon agad ang una niyang tinanong sa akin.

Hindi man lang ba niya itatanong o ipa-iimbestiga kung ako ba talaga ang kumuha? I would never do such a thing.

"Why aren't you answering me?!" Hinampas niya ang table gamit ang dalawang kamay niya.

"Calm down, Ms. Sa—"

"Get out!" sigaw niya kay Ms. Leona ngunit sa akin pa rin ang tingin niya.

Lumabas si Ms. Leona kaya naiwan kaming dalawa ni Ms. Salvador sa opisina niya. Ramdam na ramdam ko ang galit niya pero hindi ko alam kung bakit nawala na ang takot ko. Galit na rin ang nararamdaman ko.

"Why did you steal that necklace?! Answer me, Ms. Daferi!"

I licked my lower lip and heaved a small sarcastic laugh. "I don't know," mariing sambit ko at mas lalong kumuyom ang kamao ko.

Ayoko nang magpaliwanag. Ayoko nang ipagtanggol ang sarili ko dahil una pa lang, wala nang naniwala sa akin. Unang tapak ko pa lang sa opisinang ito, iyong salita na 'yon agad ang narinig ko. What's the use of defending yourself if no one believes you?

Mabilis siyang lumapit sa akin at malakas akong sinampal. Nalaglag ang panga ko. Nanginginig at dahan-dahan kong hinawakan ang pisngi ko habang hindi makapaniwalang nakatingin sa kanya.

"W-who gave you permission to hurt me?" hindi makapaniwalang tanong ko habang sarkastikong natatawa. Did she just slap me?

"You're two weeks suspended, Ms. Daferi. You're nothing but a thief. I'll talk to your parents." Tinalikuran niya ako at doon na bumagsak ang luha ko.

"T-thief?" Sarkastiko akong tumawa nang malakas. "Ms. Salvador, wala kang karapatang saktan ako!" galit na sigaw ko at hinampas ang lamesa niya.

"At wala kang karapatang nakawin ang gamit ng paaralang ito pero ginawa mo!" malakas na sigaw niya sa akin.

Natahimik ako. Tuloy-tuloy lang sa pagbagsak ang luha ko. Putangina, wala ba silang CCTV? Malaman-laman ko lang kung sino ang naglagay ng kwintas na 'yon sa bag ko.

"Now, get out," malamig na sambit niya kaya pinunasan ko ang mga luha ko at tinalikuran na siya.

Nang buksan ko ang pinto ay natigilan ako nang makita ang seryosong mukha ni Chance. Hawak niya ang bag naming dalawa. Muli kong pinunasan ang mga luha ko at lalagpasan na sana siya pero hinawakan niya ang palapulsuhan ko.

Hindi na ako nagsalita at nagpatangay na lang sa kanya. Ni hindi na tumigil sa pagbagsak ang mga luha ko.

Pinagtitinginan kami—mali. Pinagtitinginan ako ng mga studyante dahil malamang ay kumalat na ang 'pagnanakaw' na ginawa ko. Letche.

Tumigil kami sa garden at umupo sa kahoy na bench. Malakas akong umiyak na parang bata habang nakakunot lang ang noo niya sa akin. Umiling-iling siya.

"H-hindi man lang ako tinanong kung ako ba talaga 'yon! Tinanong agad kung bakit ko 'yon ninakaw!" pagsusumbong ko sa kanya.

"Oh 'yung sipon m—" putol niya dahil hinawakan ko ang laylayan ng uniform niya at doon isininga ang sipon ko. Muli akong nagpatuloy sa pag-iyak nang malakas.

"Tangina..." mahinang sambit niya habang umiiling-iling.

"Tama ba 'yon, Chance? Ako agad! Hindi man lang naisip na baka may naglagay lang ng kwintas sa bag ko!" sigaw ko.