"သမီး အခု ဘာလုပ္ေနလဲ " လို႔ေမးတဲ့ဆရာ ေမးခြန္းကို ကၽြန္မ လည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပဳံးၿပီး
"အခု ေက်ာင္းတတ္မလို႔ပါ ဆရာ သူငယ္ခ်င္း အသစ္ေတြနဲ႔"
"သမီး အဆင္ေၿပ တယ္မလား"
"ေျပခဲ့ပါတယ္... အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တစ္ခုထိေပါ့"
"ဆရာလည္း သမီးကို.....သတိရေနပါတယ္ တစ္ခ်ိန္လုံး"
"သတိရေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.."
ဆရာနဲ႔ကၽြန္မ လည္း အၾကည့္ေတြပဲ ဆုံေနၿပီး ရင္ေတြလည္း ခုန္လ်က္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ထိုအခ်ိန္.ေရွ႕တြင္ ကား အျဖဴေရာင္ တစ္စီးမွ ကေလး (၅)ႏွစ္ အရြယ္ေလာက္က ဆရာကို (ေဖေဖႀကီး လို႔)လွမ္းေခၚလိုက္ေလသည္။ကားေမာင္းသူမွာလဲ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦး ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မ အရမ္း ရွက္စိတ္ဝင္သြားသည္။ဆရာကို ကၽြန္မလဲ မၾကည့္ခ်င္ဆုံးအမုန္းတရား မ်ားစြာ ပါေနတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ ၾကည့္၍ ရွက္ ရွက္ျဖင့္ ေျပးထြက္လာသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ (မသြားခင္ တစ္ရက္အလို) ကၽြန္မ ကို ထုံးစံအတိုင္းလဲ့လဲ့ တို႔ လာႏွုတ္ဆက္ၾကသည္။
"နင္ ကလည္း ဟယ္ ေရာက္တာမွမၾကာေသးထြက္သြားေတာ့မယ္ဆိုေတာ့"
"ငါအကုန္စီစဥ္ၿပီးသားမို႔ပါ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္"
"ေအးေလ လဲ့ကလည္း... ျမတ္ ငါကေတာ့ အားေပးတယ္ ခ်သာခ်"
"ေအးပါ"
"ဟဲ့ ဒါနဲ႔ နင္ မ်က္လုံးတစ္ဖက္ ေယာင္ေနတယ္" လို႔ ကၽြန္မ ကိုေသခ်ာၾကည့္ရင္း လဲ့လဲ့ကေျပာေတာ့သည္။
"ျပစမ္း ျပစမ္း"
"ဟုတ္တယ္မလား ၾကင္း သူမ်က္လုံးေယာင္ေနတာ"
"ေအးေလ ဘာလဲ နင္ ငါတို႔နဲ႔ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ငိုထားတာ မလား" လို႔ အင္ၾကင္း က ကၽြန္မကိုေနာက္ေတာ့သည္။
"ဒါေပါ့...နင္တို႔နဲ႔ ခြဲရဦးမွာမို႔ ၊စိတ္မေကာင္းလို႔"
ထိုခ်ိန္ သရဖီက ကၽြန္္မ လက္ကေလးကို ကိုင္ၿပီး ေတာင္းပန္ေတာ့သည္။
"ျမတ္ နင္ ငါကို စိတ္မဆိုးဘူးမလား ဟိုကိစၥေၾကာင့္၊ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္..."
