Tweelingtest

Hoofdstuk 6.1 ~ De wedstrijd begint

Dinsdag 5 april - 08.23 uur

Met een dof gevoel word ik wakker, terwijl er tegelijk een kriebel van spanning zich van mijn lijf meester maak. Ik heb geen pyjama aan, maar hinderlijke kleding, en de smaak in mijn mond is vreselijk.
O ja, ik ben volledig gekleed in slaap gevallen en ik weet ook weer waarom.

Kan ik nu relativeren? Reageerden we allemaal te overdreven gisteren? Ik weet het niet, het nare gevoel is niet weg en ik weet dat de tweelingen zich vandaag op gaan maken voor de rest van de wedstrijd en daardoor geen tijd hebben voor gevoelens. In deze week zal de achtste tweeling weg worden gestemd, waardoor de spoeling steeds dunner wordt.
Ik vind het bijzonder hoe het televisieprogramma steeds weer met nieuwe geschikte opdrachten aan weet te komen. Alles heeft te maken met het psyche van de tweeling, of dat zich nu uit in een krachtmeting of een doordenkertje. Het maakt in deze niet uit hóe je presteert, als het maar gelijk op gaat.

Oudere tweelingen, die minder fit zijn of op bepaalde momenten anders/trager denken, zullen hierdoor geen handicap krijgen. Het zouden juist de jongere tweelingen zijn, die, doordat ze hun tweelinghelft minder lang kennen omdat ze simpelweg minder lang bestaan, hier nadeel aan zouden kunnen ondervinden.
Dat laatste werkt alleen in de praktijk niet zo uit. Er zijn zeven tweelingen die onder de veertig jaar zijn en slechts eentje van tweeënvijftig: Simone en Arlene. De rest is inmiddels allemaal weggestemd.

Een gevleugelde uitspraak is in ieder geval: Je kent hem/haar al je hele leven, dus niemand heeft hier een voor- of een nadeel.
En daar moet elke tweeling het maar mee doen.

Ik sta met gemixte gevoelens op. Aan de ene kant ben ik competitief ingesteld en zou ik graag mee willen doen, aan de andere kant vind ik het ook wel prima om aan de zijlijn te staan en de wedstrijd vanaf daar te bekijken.
Emma-Nore en Cor lijken me prettige mensen en ik zal waarschijnlijk veel bij die twee te vinden zijn.

Er kleeft een nepwimper aan mijn wang als ik in de spiegel kijk en mijn hele gezicht is een complete ravage. Vaag denk ik aan de goede raad die Nicole me gisteren heeft gegeven en waar ik dus niks mee heb gedaan.
Met een nat washandje boen ik over mijn gezicht en uiteindelijk kijk ik weer naar mijn eigen vertrouwde uiterlijk. Ik twijfel: zal ik weer aan de make-up beginnen, of zal ik het op zijn beloop laten? Maak ik nog een kans bij Dennis, als ik al een kans had? De kansen waren sowieso al niet heel gunstig doordat ik geen idee heb van zijn gedachten. Als de eerste duidelijke reactie er één van pijn is om een actie van mij, zit er toch iets niet goed. 

Ik weet dat ik hier niet over moet blijven malen, dus in plaats daarvan app ik mijn broers en ontmoeten we elkaar even later allemaal in de algemene eetzaal van het hotel, waar het ontbijt wordt geserveerd.
Langzaam maar zeker komen er ook andere tweelingen binnendruppelen en al snel wordt het een gezellige boel.
Andere gasten zijn er vanaf vandaag niet meer - zo groot is het hotel niet en samen met de crew is het hotel wel vol - en we hebben daardoor alle ruimte om te eten en onszelf te kunnen zijn.
Dennis en Sam zitten er ook bij, maar houden zich rustig. Ik zie ze vanuit mijn hoekje gewoon praten met anderen en ze lachen allebei.

Al te veel tijd om me druk te maken om die twee heb ik niet. Ik word omstuwt door tweelingen en iedereen is alweer een stuk losser geworden dan gisteren het geval was. De vragen over mijn transformatie blijven komen en er zijn er inmiddels ook een aantal - Hinke en Esther bijvoorbeeld - die pertinent niet geloven dat dit mijn echte haarkleur is. Ik kan me er niet druk om maken en ik merk dat mijn geduldige glimlach hen op de zenuwen werkt. Win-win, dacht ik zo.

Emma-Nore staat uiteindelijk op en klapt in haar handen.

"Goedemorgen tweelingen, lekker geslapen en lekker gegeten?"

Ze reageert kort op alle reacties die haar toe worden geroepen en ik merk dat de sfeer er al goed in zit. Omdat er geen camera's draaien is iedereen net wat losser dan met zo'n bakbeest figuurlijk in je gezicht gedrukt.

"We gaan vandaag weer verder met de wedstrijd en aan het einde van de week moeten we helaas weer afscheid nemen van enkele personen. Maar dat benoem ik straks, op locatie, ook nog even."

"Waar gaan we heen?"

Het is een tweelingbroer die ik nog nauwelijks gesproken heb, die dat roept. Hij heeft de sticker van gisteren op zijn kleding van vandaag geplakt en ik zie dat het de vijfendertigjarige Matthias is die zijn mond open heeft getrokken. Zijn broer, Barend, kijkt hem hoofdschuddend aan - maar ik bemerk de pretlichtjes bij hem op - en zegt zuchtend: "Wacht nou even, als jij er niet doorheen tettert, had ze het allang kunnen vertellen."

Ik moet even glimlachen, het lijken me leuke kerels. 

"We blijven op locatie en laten de test naar ons komen. Ik zeg er niet veel over, maar bereid je voor op het paranormale."

Die woorden zijn natuurlijk voldoende voor een hoop speculaties en rumoerig staat een ieder op om zich bij de twee presentatoren te voegen. Ik blijf wat achteraf staan.

Cor is aan het regelen dat er steeds een tweeling naar de zaal gaat waar we gisteren de lunch hebben genuttigd, maar zegt er verder niks over. Het zal ook niet eerlijk zijn om de andere tweelingen al in te lichten en daardoor de eerste twee met een achterstand te laten beginnen. Iedereen is het daarmee eens en neemt weer plaats, terwijl de ontbijtboel om ons heen wordt afgeruimd.
Telkens als er een tweeling terug komt, wordt die gewoon met rust gelaten. De stemming blijft erin en ik word meegezogen in de gezelligheid.

Af en toe kijk ik stiekem naar Sam en Dennis, maar omdat zij geen aanstalten maken om naar mij toe te komen, durf ik het ook niet aan om naar hen te gaan.
Even daarna zijn zij aan de beurt en vlak daarop mijn eigen broers - in tweetallen natuurlijk. Als ik wil mag ik mee met Olivier en Daniël en ik ben nieuwsgierig genoeg om dat te doen.
Ik zag al hoe de kapsels van tweelingen in de war zaten bij hun terugkomst en in de zaal snap ik gelijk waar dat door komt.

Mijn broers krijgen een kap op met allerlei electroden die naar een kastje leiden en waar ongetwijfeld al hun hersenactiviteit mee wordt gemeten. Ze worden plompverloren voor een scherm gezet en de boodschap is duidelijk: hoe gelijk reageren ze op dezelfde prikkels?
Ze krijgen een summiere boodschap mee: tel het aantal tweeën die voorbij komt.

De camera's draaien en ik zie een man zitten die alle ontvangen gegevens nauwkeurig bekijkt. Ik kijk afwisselend van hem naar mijn broers, terwijl die laatste twee een stortvloed aan afbeeldingen over zich heen krijgen.
Er komen veel knappe, halfnaakte mensen voorbij, afgewisseld door cijfers, schattige dieren en gevaarlijke situaties. Alle extremen komen wel aan bod en ik merk hoe mijn broers met hun vingers de tweeën aan het meetellen zijn.

Fluisterend zegt Cor, terwijl hij naast me gaat zitten: "Het gaat er natuurlijk ook om dat ze hetzelfde aantal tweeën tellen, maar zoals je ziet worden hun reacties, die ze de foto's geven, ook gemeten. De tweeling die dat het meest gelijkwaardig doet, komt bovenaan in het klassement te staan en maakt deze ronde de minste kans op een afscheid."

Precies wat ik dacht. Ik knik hem toe, maar houd mijn mond. Ik zie de camera's af en toe mijn richting op draaien en zo lang ik niks zeg, zal ik niet uitgezonden worden, tenminste: niet al stotterend. Aan mijn gezicht kan ik niet zoveel doen, maar daar hebben ze gisteren al bevredigender shots van genomen. Ik weet dat dat niet eeuwig zo kan blijven, maar nu moet ik wennen aan deze positie. Gelukkig krijg ik die mogelijkheid.