Tweelingtest

Hoofdstuk 7 ~ Hernieuwde vriendschap

Woensdag 6 april - 11.50 uur

De volgende dag hebben we een vrije dag. We hebben het schema te horen gekregen en omdat wij natuurlijk op de kosten van het programma in het hotel verblijven, jagen ze de opdrachten er snel doorheen. De opnames worden gemonteerd naar behapbare afleveringen die vervolgens wekelijks te zien zullen zijn op de televisie, later dit jaar.
Het klinkt allemaal heel logisch, maar ze hebben ons verzekerd dat we de weekenden vrij zijn en ook tussendoor een enkele dag voor het tellen van de punten, zoals vandaag. Donderdag krijgen we te horen wie er naar huis zal moeten en op dit moment zal ik het niet vervelend vinden om daar bij te horen. De sfeer is over het algemeen heel goed, maar ik zit nog steeds niet lekker in mijn vel. Ik weet dat ik me teveel afzonder van de rest, maar als ik daardoor Hinke en Esther kan ontlopen, dan doe ik dat graag.

De meiden zijn de jongsten met hun eenentwintig jaar en ik heb het idee dat ze daar flink misbruik van maken. Ze negeren de andere vrouwelijke tweelingen compleet en gaan als aasgieren op de mannelijke af. Ik begrijp dat ik een stoorzender voor ze ben.
De afkappende bewegingen, tijdens de lunch waar ik Olivier speelde, begrijp ik nu ook. Zowel Olivier als Daniël - beiden momenteel zonder partner - hebben zich een scharrel aangemeten, zodat ze wat ruimte zouden krijgen. De 'vriendin' van Olivier heb ik daarna - figuurlijk - eigenhandig de nek omgedraaid en nu draaien ze om hem heen, zelfs nadat Olivier herhaaldelijk heeft aangegeven dat hij geen interesse heeft - tot mijn persoonlijke en stiekeme opluchting.

Ook Sam en Dennis worden onderhand een beetje gek van hun gekonkel, maar de jonge meiden zijn zich van geen kwaad bewust en blijven schril lachen en constant aandacht vragen.
Prompt neem ik mezelf voor om mij nooit tot dat niveau te verlagen, wat er ook voor zorgt dat ik nauwelijks nog een woord tegen de mannen zeg. Straks zien zij mij ook zo.
Dennis zal sowieso niet zo snel wat uit zichzelf zeggen, maar dat ook Sam zich rustig houdt, zegt mij voldoende.
Ik focus mij op mijn broers en ben gisteren vroeg naar bed gegaan met een onbestemd gevoel in mijn maag.

Vandaag heb ik ze in mijn nieuwe huis uitgenodigd en ik kijk trots om me heen terwijl ze me het ene na het andere compliment geven. Er wordt niet meer over mijn oude plekje gepraat doordat ik overduidelijk heb bewezen het hier beter voor elkaar te hebben. In stilte bedank ik Sam voor zijn makelaarstalenten.

Vervolgens voeren we het plan, om de stad te verkennen, uit en ik wijs ze onderweg op het huis van Sam en Dennis. Wat ik had kunnen weten, maar niet aan had gedacht, gebeurt: ze bellen aan en Sam doet open.

Hij begroet ons blij en alleen ik zie de onderzoekende blik die hij op mij werpt. Maar hij zet de deur uitnodigend open, waarna we binnendrommen.

"Dennis maakt van elke vrije dag gebruik om te gaan werken, dus die verwacht ik later vanmiddag pas, maar kom alsjeblieft binnen en wees welkom."

Terwijl mijn broers het zich gemakkelijk maken, gaat Sam naar de keuken om wat drinken op te halen en ik volg hem snel. Nu is misschien het beste moment om de lucht te klaren, waar het zo fout is gegaan tijdens mijn persoonsverandering. Ineens heb ik spijt van de dagenlange stilte die tussen ons heeft geheerst.

Hij kijkt me slechts aan als hij me ziet, maar trekt de koelkast direct daarop open. Zenuwachtig begin ik tegen zijn rug te praten: "Sam, ben je boos op mij?"

Sam sluit de deur weer, zonder er wat uitgehaald te hebben, en leunt ertegen aan. Hij kijkt me langere tijd aan zonder wat te zeggen en ik word nog nerveuzer. Ik volg een onzichtbaar patroon op de vloer met de punt van mijn schoen en als ik op het punt sta om daadwerkelijk mijn blik af te wenden en mijn verlies te nemen, begint hij te praten.

"Nee, Tess. We hebben het erover gehad en zijn tot de slotsom gekomen dat jij er ook niet zoveel aan kon doen. Maar we zijn wel teleurgesteld en dat moet even slijten."

Teleurstelling is zoveel erger dan woede en ik slik onhoorbaar, terwijl er een baksteen in mijn maag terechtkomt. Hij zegt 'we' en het feit dat hij dit belangrijk genoeg achtte om met Dennis te bespreken, zegt mij al genoeg.

Ik kijk naar de grond en vertel mijn slappe excuus: "Het spijt me ontzettend, het was een idee van de organisatie en ik wist het niet van tevoren."

Droog reageert Sam: "Als je het wel had geweten, had je waarschijnlijk ook niks gezegd. Dat was natuurlijk het hele idee. Dat wij ons teleurgesteld en beetgenomen voelen, is helemaal ons eigen probleem en daar hoef jij je niks van aan te trekken."

Makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik weet een waterig lachje te produceren en hoop dat alles snel weer goed komt tussen deze tweeling en mijzelf.

Met onze armen volgeladen met allerlei soorten drinken en glazen, komen we uiteindelijk de woonkamer in en Sam vraagt: "Hebben jullie eigenlijk al wel gegeten?"

We zouden in de stad lunchen en nu zadel ik hem op met vier grote eters en mijzelf. Ik sla mijn handen voor mijn ogen als ik dat besef en zeg nogmaals sorry, dit keer lachend.

Peter neemt het heft in handen: "Nee joh. Wij gaan hier wat drinken en wij willen je uitnodigen voor een lunch in de stad. Omdat jij hier woont, kan jij het beste aangeven waar het eten lekker is."

Hoofdschuddend loop ik even later achter de mannen aan en voel hoe mijn slechte humeur langzaam in het niets oplost, zeker als Sam uiteindelijk bij me komt lopen en zijn arm in de mijne haakt. De blik van verstandhouding zegt voldoende en ik ben blij dat het weer goed is tussen ons tweeën.