Tweelingtest

Hoofdstuk 9 ~ Het afscheidsfeestje

Vrijdag 8 april - 19.30 uur

Na een rustige dag - die ik voornamelijk in mijn huis heb doorgebracht; ik word nog steeds blij van het schoonmaken en boodschappen doen voor mijn nieuwe stekkie, dus daar maak ik gretig gebruik van - worden we na het diner allemaal opgetrommeld in het hotel. De reden wordt niet genoemd. Mijn hele gevoel zegt: de uitslag van het klimbos is binnen en er zal duidelijk worden gemaakt wie er weg moeten.
Ik heb niemand zien klimmen en heb geen idee hoe ze het eraf hebben gebracht. Ik weet dat al mijn broers redelijk gelijk opgingen wat betreft de items die ze hebben gepakt, maar omdat het ook belangrijk was hoe het parcours werd afgelegd en in welke tijd, tasten we allemaal in het duister. Je kon nog zo goed zijn, als je tweelinghelft het anders deed, zit je alsnog in de gevarenzone.

Gespannen staan we voor een blinde muur gegroepeerd. Ik sta in het midden, tussen al mijn broers in. Zij zijn het langst van allemaal, wat het logisch maakt. Hinke en Esther zijn echter iets langer dan ik en staan - uiteraard - precies voor me.

"Dames, zorgen jullie er even voor dat ook Tess in beeld komt? Ze is een speciaal geval en maakt daardoor mooie televisie."

Ik weet niet goed wat ik met die opmerking aan moet. De meiden gehoorzamen wel, al hoor ik ze zacht mopperen en zie ik hoe ze mij een giftige blik toewerpen, maar ik wíl niet te boek staan als het speciale geval.
Op mij na staan alle vrouwen vooraan en ik weet dat het voor nu niet anders is. Toch probeer ik er een oplossing voor te bedenken, maar helaas weet ik even helemaal niks.
Ik krijg ook geen kans meer: nu we allemaal klaarstaan, gaat het filmen beginnen. Cor schraapt zijn keel.

"Reinier en Peter, Sam en Dennis, Simone en Arlene."

Ik verstijf.

"Jullie mogen blijven staan, want jullie zijn zeker door."

Ik ontspan terwijl Cor kort vertelt over de stunts die ze gelijk deden en er worden zelfs wat beelden bij getoond.

"Ingeborg en Janita, Olivier, Daniël en Tess."

Opnieuw sta ik doodstil.

"Ingeborg en Janita, jullie hebben stuk voor stuk dezelfde items gepakt, maar finishten met enkele minuten verschil. Zoals je op het beeld ziet, was de finish zelf wel gelijk, kijk maar hoe jullie je benen in de lucht hielden."

Er wordt gelachen, terwijl ik naar de beelden kijk en ook moet lachen. Ik ben blij voor ze, al ken ik ze niet zo goed. De twee zijn dertig jaar en vrij op zichzelf. Maar ze zien er leuk uit met hun wipneus en korte felgekleurde kapsels, waardoor ze zich zeker weten te onderscheiden.

"Jullie zijn door, gefeliciteerd."

Ik zie hoe ze opgelucht ademhalen en elkaar omhelzen. Ik feliciteer ze ook, maar moet direct daarop weer opletten, want onze namen zijn tegelijk genoemd. Intussen weet ik dat het feit dat twee tweelingen nog niet genoemd zijn, niks zegt. Geheel willekeurig worden we eruit gepikt en we zijn dus bij lange na niet veilig. Het maakt me nerveus.

"Olivier, Daniël en Tess. Jullie hebben alle drie meegedaan en hier zien jullie de beelden."

Emma-Nore zwijgt en laat ons een reconstructie zien. Het is ingenieus gedaan, onze beelden zijn op elkaar gemonteerd, waardoor de verschillen extra duidelijk te zien zijn. Ik begin wat later door mijn onhandige gestuntel aan de start, maar daarna gaat het griezelig gelijk op, totdat ik me op een gegeven moment afscheid van de andere twee. Waar Olivier en Daniël - door hun lengte - makkelijk op een plateau weten te komen, heb ik daar beduidend meer moeite mee. Ik voel een kneepje in mijn arm van Olivier en knijp vrolijk terug.
Als ze me ermee gaan pesten, correctie: wanneer ze me ermee gaan pesten, kan ik prima ons lengteverschil aangeven, een gegeven waar ik niks aan kan doen. Ik zie ook dat ik leniger ben dan beiden en dat ik daar uiteindelijk weer wat tijd mee win. Dat blijkt ook als de timer aangeeft dat we op slechts enkele seconden van elkaar de finish bereiken, terwijl ik - net zoals Ingeborg en Janita - ook mijn benen jolig omhoog gooi. De andere twee doen dat niet en razen slechts doelgericht op de eindstreep af.
Door het zien van die beelden weet ik al dat we goed zitten. Qua items hebben ze hetzelfde gepakt en de grootste storing was ikzelf: degene die voor spek en bonen meedeed.