Tweelingtest

Hoofdstuk 5.3 ~ De bijeenkomst

Maandag 4 april - 12.35 uur

In de lunchruimte zie ik in één blik dat alle camera's in de aanslag zijn. Niet alleen richting mij, de laatste binnenkomer, maar naar iedereen. Alle reacties worden vastgelegd. Van het zelfgenoegzame lachje van mijn broers, tot de blij verraste uitroepen van de anderen.

"Ah, daar hebben we de laatste," zegt Emma-Nore van der Jou, de presentatrice van de show. Ineens vraag ik me af of zij er van weet. Maar zij en Cor Draai reageren slechts blij en natuurlijk, dus ik denk van niet.
Ik begroet ze en krijg een sticker van Cor, waar Oliviers naam en leeftijd op staan. De rest draagt een soortgelijke sticker, zie ik nu, en ik ben daar erg blij mee.

Ik geef Daniël een boks, maar loop, volgens instructie, verder om zoveel mogelijk anderen tussen mij en mijn broers te houden. Plotseling besef ik hoe eng ik dat vind. Ik heb slechts Sam en Dennis eerder gezien, maar de rest kent 'mij' wel.
Van schrik bevries ik zowat, maar gelukkig helpt Daniël me door onsubtiel te vragen of alles wel goed ging bij de toiletten. Het daaropvolgende gelach breekt de gespannen sfeer en opgelucht lach en knik ik mee. De tafel is gedekt, maar iedereen hangt nog wat aan de bar, wachtend tot we mogen beginnen met eten.

Ik beland naast Dennis, die zich op een hoekje aan de bar bevindt.

Dennis kijkt me wel een beetje vreemd aan en ik wacht met luid kloppend hart op de onthulling, maar hij zegt vervolgens met een glimlach: "Olivier, vriend! Wat goed om jou weer te zien."

De vlinders die ik krijg van de man hug die we elkaar geven, heeft niks te maken met het feit dat ik nu mijzelf niet ben. Dit is voor het eerst dat ik hem een knuffel geef en ik weet gelijk dat het siliconen harnas niks tegenhoudt qua innerlijk gevoel.

"Goed, we zijn er nu allemaal. Ik wil jullie vragen aan tafel te gaan zitten. Daar kunnen we het gesprek voortzetten onder het genot van een hapje en een drankje."

Uitnodigend wijst Cor naar de rechthoekige tafel en lachend en pratend zoeken alle acht de tweelingen een plekje op. Ook de presentatoren nemen plaats.
Voor de veiligheid - maar zeer tegen mijn zin - zorg ik ervoor dat ik tussen twee mij onbekende tweelingen kom te zitten en zie dat ik naast Hinke (eenentwintig jaar) en Simone (tweeënvijftig jaar) terecht ben gekomen. Beide dames zitten naast hun tweelingzus en ik ben daardoor omringt door vrouwen. Ik ben benieuwd hoe anders ik dat ga ervaren en vraag me ook af of ik daar een interview over moet doorstaan.

Door de dansende vlinders kost het me moeite om te gaan eten, maar omwille van het toneelspel doe ik ontzettend mijn best om toch wat naar binnen te krijgen. Olivier is een grote eter en ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik daar niet aan gedacht heb. Hopelijk wijten anderen - als het ze al opvalt - het aan mijn vermeende toiletprobleempje.

"Zo, Olivier, ben je nog steeds single?" vraagt Hinke me en wordt giechelend aangestoten door haar zus, Esther.

"Hinke! Dat vraag je toch niet?" roept ze dan ook uit, maar ondertussen kijkt ze me wel vragend aan, een antwoord verwachtend.
Na een snelle blik op Reinier en Peter - die pal tegenover me zitten - merk ik dat ze me moeilijk aankijken. Volgens mij hebben ze sommige informatie achtergehouden.

Maar het is niet heel ingewikkeld om hier antwoord op te geven - ik ben wel bekend met de privélevens van mijn broers - en terwijl ik probeer om mijn stem zo laag mogelijk te laten klinken, reageer ik instemmend.

"Dus die scharrel is uiteindelijk niks geworden?"

Welke scharrel, vraag ik me nu af. Maar ik heb 'a' gezegd. Nu moet ik ook 'b' zeggen. En daarom ploeter ik door. Ik houd mijn antwoorden zo kort als mogelijk, zoals me aangeraden is. Ik ben blij verrast dat ik nog zoveel heb onthouden van alle goede raad die mij is gegeven.
Ik fantaseer er op los, er vanuit gaand dat ik daar voor word vergeven als de aap eenmaal uit de mouw is.