Tweelingtest

Hoofdstuk 14.1 ~ Brunch in het hotel

Vrijdag 15 april - 09.50 uur

Ik word wakker van de zon die dwars door mijn iets te dunne gordijnen schijnt, rek me uit in mijn ruime tweepersoonsbed en voel me intens gelukkig. Het duurt even voordat ik een gedachte heb bij het gevoel, maar dan verstijf ik ook compleet, terwijl mijn hersenen malen en ik alleen in uitroeptekens kan denken.

Ik heb Dennis gezoend!
Hij heeft mij gezoend!
We zijn uit eten geweest!
Hij vindt me leuk!

Toch?

Buiten mijn slaapkamer hoor ik wat geluiden die onmiskenbaar van de broers zijn, die dit keer - door hun uitje - alle vier bij mij overnachten en net zoals ik hebben uitgeslapen.
Ze passen prima in mijn huis, al slapen Daniël en Olivier bij elkaar op mijn etage, terwijl Peter en Reinier op de derde verdieping bivakkeren, ieder in hun eigen kamer. "Zij hebben even rust nodig van hun daag'lijks leven," aldus de wijsneuzerige Daniël.

De spoeling van kandidaten wordt steeds dunner en we beginnen rekening te houden met een uitschakeling.
Als dat het geval is, weten we inmiddels dat we dan geen recht meer hebben op een slaapplekje in het hotel - officieel zullen we er niks meer te zoeken hebben - en langzaam maar zeker zijn ze hun meegenomen spulletjes naar dit huis aan het verhuizen.

Als ze tot het einde van de wedstrijd bij me blijven slapen heb ik daar geen enkele moeite mee. Daarna zullen Peter en Reinier naar hun partners terugkeren en Daniël en Olivier naar hun gezamenlijke appartement, waarna ik dit prachtige plekje voor me alleen heb.
Met Dennis op loopafstand.

De zenuwen gieren door mijn lichaam als ik opnieuw aan hem denk. De onzekerheid knaagt. Wat zijn we nu van elkaar? Die moeilijke tijd, zo vlak na de zoen, is het ergste. Waar staan we nu? Zijn we vriendje-vriendinnetje, of was dit een casuele kus en hebben we het gisteren vooral gezellig gehad?

Het fijne gevoel verdwijnt langzaam maar zeker, terwijl ik op mijn nagels begin te bijten en de onzekerheid toeneemt.
Zal ik hem appen? Is dat niet raar?

Waarom is dit zo moeilijk?

"Tess, opstaan! We worden om elf uur in het hotel verwacht voor die brunch."

Olivier is altijd de liefste voor mij, denkt eerst aan mij en dan pas aan zichzelf en is ook degene die nu op mijn deur staat te kloppen, mij storend in mijn paniek.
Die wordt trouwens nog een graadje erger, want wat zullen mijn broers hier van denken?

"Ik kom eraan," roep ik terug, want hij blijft kloppen.

Daarna heb ik mijn keuze gemaakt en ik pak mijn telefoon. Die geeft prompt aan dat ik een berichtje heb ontvangen met direct daarop nog één.

Goedemorgen Tess, al wakker?

Zal ik je zo ophalen?

Mijn hart begint te fladderen en ik voel me één moment zo gelukkig dat ik er zeker van ben dat ik een stukje zweef.

De bons die prompt volgt, zorgt ervoor dat mijn maag omhoog komt. Hoe vertel ik die leuke jongen dat ik hem nog even geheim wil houden voor mijn broers, voor zijn eigen bestwil?
Ik heb geen moment aan de gevolgen gedacht, alleen maar aan de verliefde vlinders.

Mijn vingers aarzelen boven de toetsen.

Hi, ja ik ben wakker!

Twijfelend kijk ik naar de woorden en druk nog niet op 'zend'. Praten met tekst is opeens heel lastig geworden. Want hoe zit dat met emoticons en leestekens? Een uitroepteken is misschien overenthousiast, terwijl een punt weer zo zakelijk overkomt. Een smiley is misschien kinderachtig?

Hi, ja ik ben wakker, hoe gaat ie?

Bovenstaande verstuur ik uiteindelijk. Vraagtekens zijn goed. Maar nu komt het lastigste. Mijn reactie op zijn tweede vraag.

Eh, is het goed als we elkaar in het hotel treffen? Ik heb mijn broers nog niet over jou verteld en ik weet eerlijk gezegd niet hoe ze gaan reageren.

Eerlijkheid duurt het langst.

Hoe reageerden ze op eerdere vriendjes?

Hoe komt hij erbij dat ik eerdere vriendjes heb gehad? Ik heb hem toch net verteld over mijn broers?
Maar het is natuurlijk niet stoer om helemaal geen vriendjes te hebben gehad op je vijfentwintigste, dus ik blijf aarzelend naar mijn schermpje kijken.

Opeens kijk ik opnieuw naar het woord. Vriendje. Mijn hart ontploft bijna en ik spring uiteindelijk maar eens uit bed.
Op mijn bed ligt de telefoon met mijn laatst verstuurde tekst.

Nooit gehad, dus geen idee.

Als ik weer terugkom van de badkamer, zie ik dat hij gereageerd heeft.

:D we zien wel hoe het loopt. Ik zie je bij de brunch!

Met een maag die vol zit met prettige spanning, loop ik uiteindelijk de eetzaal in. We zijn met vijf tweelingen, plus ikzelf, plus de presentatoren en vandaag voel ik me voor het eerst content met de situatie. Meer dan de helft bestaat uit familie en vrienden, dus er is niks waar ik bang voor zou hoeven zijn.

Dennis zit er al en geeft me een knipoog. Hij knikt subtiel naar de stoel naast zich, die nog leeg is.
Ik kijk hem blij aan en voel mijzelf weer een beetje zweven. Dat verliefde en zekere gevoel is geweldig.

Helaas gooit Cor roet in het eten. Hij ziet waar ik heen wil lopen en fluit mij terug.

"Tess, jij mag hier gaan zitten: tussen je broers in."

Uiteindelijk gaat Esther - we hebben allemaal al een naamsticker op - naast Dennis zitten, terwijl ik me aan de andere kant van de tafel bevindt, veilig tussen Reinier en Daniël in. Ik voel me ontzettend teleurgesteld en merk dan dat zich een nieuwe emotie bij mij openbaart. Jaloezie.
Bijna groen kijk ik toe hoe ze met hem lacht en praat, en ik kan niet echt genieten van al het lekkers dat voor me ligt, noch vrolijk reageren op de vragen die mij worden gesteld.
Al snel word ik met rust gelaten, zodat ik me compleet op Dennis en Esther kan focussen.

Zij raakt hem aan. Met haar hand pakt ze plotsklaps zijn mouw vast en ik vlieg haar bijna aan. Ik kan mezelf er nog net van weerhouden om op te springen en om - correctie: óver - de tafel te klauwen en al krijsend een bitch-fight te beginnen.
Zo ken ik mezelf niet.

Dennis kan het trouwens prima aan. Ik heb het idee dat hij een aanleiding zocht om haar eens goed de waarheid te vertellen, want - terwijl het steeds stiller wordt aan tafel - zegt hij luid en duidelijk: "Blijf alsjeblieft van me af. Daar heb ik niet zo'n zin in."

Alsof ze gestoken is, trekt ze haar hand en haar hele lichaam terug, die ze bijna helemaal om hem heen had gedrapeerd. Mijn innerlijke heks is tevredengesteld als zij ziet hoe Esther schuw de tafel rondkijkt en doorheeft hoe iedereen getuige was van haar nederlaag.
In de gauwigheid zie ik allemaal blanco gezichten naar haar staren. Niemand maakt er echter een extra woord aan vuil en al snel is de tafel weer gevuld met luide gesprekken en gezelligheid.

Dennis knipoogt naar mij en ik bloos, terwijl ik koket mijn gezicht naar mijn bord richt, maar hem door mijn wimpers aan blijf kijken.

Reinier knijpt me in mijn zij en ik kronkel - een klein piepgeluidje voortbrengend - waarna ik me verschrikt richting hem keer. De flirt met Dennis heeft ervoor gezorgd dat ik de voorzichtigheid uit het oog ben verloren en ik heb het idee dat ik erbij ben, als ik de bliksemende blik van mijn oudste broer mag geloven.
Voordat hij echter een woord kan zeggen, is Emma-Nore hem voor. Ik zie ineens dat de camera's in positie zijn, nu nog naar haar gericht.

"Is iedereen uitgegeten? Want voordat we gaan, heb ik jammer genoeg eerst het slechte nieuws. We moeten afscheid nemen van een geweldige tweeling en dat wil ik graag direct bekendmaken."