Tweelingtest

Hoofdstuk 16.1 ~ De finale

Donderdag 21 april - 13.07 uur

Met nauwelijks verholen pretlichtjes wens ik Dennis succes door hem te zoenen en Sam - die goedmoedig naast hem staat - geef ik een knuffel. Zij gaan nu door naar het hotel en zullen vandaag met Hinke en Esther strijden om de titel van 'De ultieme tweeling'. Voor mij is de keuze natuurlijk duidelijk genoeg, maar de jury denkt er misschien anders over.

"Jammer dat je er niet bij kan zijn," zegt hij nog, waarna ze na een laatste afscheid op de fiets stappen.

Ik kijk gepast meewarig en stuur ze nog een handkusje na, terwijl ik mijn huis weer binnenstap, rechtstreeks naar de woonkeuken waar mijn broers wat aan het rondhangen zijn.

"Hoe laat worden wij er verwacht?" vraag ik ten overvloede en Daniël zucht diep, terwijl Reinier met zijn ogen rolt.
Het kan zijn dat ik dat al enkele malen heb gevraagd.

"Je moet nog een kwartier wachten, daarna gaan we echt. Geloof me: niemand wil dit missen," grinnikt Peter en ik kijk hem opgetogen aan.

Ik ben benieuwd wat de finaleopdrachten zijn en heel diep vanbinnen ben ik blij dat wij niet door zijn en me daarom niet meer in allerlei bochten hoef te wringen om aan de eisen van de jury te voldoen. Nu meer dan ooit weet ik dat ik niet geschikt ben om in de spotlights te staan en daar heb ik vrede mee.

Als we na dertien minuten in de auto stappen, zit ik tussen Daniël en Olivier geklemd en voel me ontzettend rijk met al mijn geweldige broers om mij heen.
Maar toch ben ik blij dat ik er na korte tijd weer uit mag, want als jij de enige bent die een beetje een gemiddelde lengte heeft tussen kiloknallers, dan weet je dat het krapjes was.

Buiten het hotel staat de bekende bus al klaar, waardoor ik weet dat we Kampen uit zullen gaan. Ook staat er iemand van de crew te wachten, die ons beduidt zachtjes te doen. In de lobby staan al meerdere tweelingen en het begint steeds voller te worden. De gesprekken zijn zachtjes en opgetogen en ik kijk tevreden naar alle bekende gezichten. Ik besef dat ik me thuis voel bij deze mensen. Het verschil met enkele weken geleden is ontzettend groot.
Dan zie ik ook enkele tweelingen die mij niet bekend voorkomen.

Van die laatstgenoemden komen er enkelen mijn richting uit en één daarvan steekt zijn hand uit.

"Dag Tess, ik ben Bas en dit hier is Leander. Wij hebben het net niet gered tot het hotel, wij lagen er als negende uit," vertelt hij vrolijk.

Ook zijn broer geeft een hand en al heel snel voelt het aan alsof ik ze al eeuwen ken. Als dan ook Evelien en Jacomien - de nummers tien en tevens hekkensluiters van de genodigden - kennis komen maken, voel ik me omringd door fijne mensen en ik lach stralend.

Het crewlid is even weggeweest, maar komt ons nu halen. Hij legt zijn vingers op zijn lippen en wenkt ons. Gniffelend en elkaar aanstotend volgen wij hem.
Pas als hij er boos bij kijkt, lukt het hem om een beetje orde te houden op ons geginnegap en het is dan ook stil genoeg als we voor ons uit Cor horen zeggen: "Maar daar gaan jullie niet alleen heen, we hebben namelijk voor wat gezelschap gezorgd!"

Dat is voor ons een teken om met een orkaan aan geluid de ruimte binnen te stromen en ons juichend op iedereen te werpen. De slachtoffers laten zich dat van harte welgevallen en juichen minstens zo hard terug.
Ik glimlach naar Dennis, maar dichter dan dat komen we niet bij elkaar als Emma-Nore ons al naar een vooraf bedachte standplaats leidt. Dennis en Sam vormen samen met Hinke en Esther het stralende middelpunt en ik zie dat de meiden al die aandacht geweldig vinden. De heren lachen ook hun hartelijke glimlach, maar ik ken ze inmiddels goed genoeg om te zien dat Dennis dit - net zoals ik - eigenlijk maar helemaal niks vindt. Daarom ben ik extra blij dat we dit toch samen ondergaan, hoe gescheiden we momenteel ook van elkaar staan.

Emma-Nore vertelt: "Onze finalisten weten het inmiddels, maar ik wil het ook graag met jullie delen: we gaan naar de kermis toe! Zij moeten daar enkele opdrachten uitvoeren, maar iedereen zal het daar gigantisch naar hun zin hebben!"

Haar opzwepende stem is in ieder geval aanstekelijk en samen met de reeds heersende opgetogenheid, verbaast het niemand dat er prompt een luid gejuich losbarst.
Ze geeft ons niet de kans om vragen te stellen, maar jaagt ons naar de bus.
Daar worden we gelukkig niet gefilmd en ik krijg het voor elkaar om een plekje achteraan te bemachtigen. Dennis komt bij me zitten, net zoals Ingeborg.

"We zijn twee uur onderweg, dus ik zou zeggen: vermaak je," adviseert Cor en dat doen we.