Tweelingtest

Hoofdstuk 14.3 ~ Off-road circuit deel 2

Vrijdag 15 april - 12.16 uur

Terwijl ik bij Daniël en Olivier onder de paraplu sta - wat net niet past, vooral de jongens worden aan de zijkant behoorlijk nat - raffelt Cor zijn verhaaltje af. Er zijn vier tweelingen over en er staan vier auto's klaar. Het is de bedoeling om - apart van elkaar - zo gelijktijdig als mogelijk de route te rijden en te eindigen, terwijl ook de reacties tijdens de rit worden gemonitord.
Ik mag niet meedoen, maar dat had ik ook niet verwacht. In verband met de regen vind ik het wel jammer dat ik niet achterin mee mag rijden, maar een deel van de tijd mag ik tegelijk met Dennis kleumen en dat maakt een hoop goed.
De tweelingen krijgen een bundeltje overhandigd en even later zie ik ze onhandig de rode en blauwe overalls over hun kleding hijsen.

De regen zorgt voor een flinke domper, want daar is geen rekening mee gehouden. De crew is druk bezig met hun apparatuur: alles moet natuurlijk droog blijven, de presentatoren staan er allebei wat troosteloos bij en ook degenen die niet achter het stuur zitten hokken dermate bij elkaar dat de paraplu's gezamenlijk een groter dak vormen.
Ik weet mijzelf naast Dennis te manoeuvreren als de eerste lichting van start gaat en tussen hem en Olivier in kijk ik zwijgend de wegscheurende auto's na, die achter elkaar vertrekken.

Terwijl Emma-Nore en Cor enigszins bibberend hun verhaal voor de camera doen worden wij zoveel mogelijk genegeerd. Uit ons - natte hoopjes mens die we zijn - is geen winst te behalen. Het zorgt ervoor dat ik even hand in hand kan staan met Dennis en ik weet niet hoe hij erover denkt, maar dat stiekeme gedoe zorgt bij mij voor een extra lading vlinders, waardoor de - prettige - spanning te snijden is.
Als Daniël weer terug is, zal ik het deze broers vertellen. Het lijkt me een goed idee om ze niet alle vier tegelijk te woord te staan.

Tijdens de switch ga ik bij Ingeborg staan. Haar kapsel hangt - net als dat van Janita - in kleurige en natte pieken rond haar gezicht, maar doet niet af aan de gemoedelijkheid die ze uitstraalt. Ze haakt haar arm gezellig in de mijne en ik vraag: "Hoe ging het?"

Ze kijkt nu een beetje moeilijk en zegt: "Janita heeft haar rijbewijs op haar achttiende gehaald, maar ik nog maar net. Mijn prioriteiten waren destijds anders en ik kon altijd met haar mee rijden. Nooit gedacht dat ik daar spijt van zou krijgen, maar ik weet zeker dat het er bij ons niet zo gelijk op gaat."

Voorzichtig vraag ik: "Was er iets in je leven, waarom je pas zoveel later startte?"
Kort denk ik terug aan de lessen die ik tegelijk met Daniël en Olivier heb gehad. Door lessen te combineren hebben we een vrij uniek lesprogramma gekregen doordat er in drie uur tijd een heel stuk Nederland afgekruist kan worden. Natuurlijk hebben we ook lesjes van een uur gehad, maar dat zijn niet de lessen waar ik zulke goede herinneringen aan heb.

"O god nee, ik had gewoon geen zin om mijn geld in rijlessen te steken. Ik hield, houd, veel meer van verre landen dan Janita. Eerlijk gezegd verbaast het me hoe ver wij in deze wedstrijd gekomen zijn, onze levens waren zeker in onze twintiger jaren behoorlijk verschillend."

Ik vind het wel leuk om over een klein deel van haar leven te horen en zo kletsen we gezellig wat af.
Voor mij is het duidelijk. De volgende tweeling die af moet vallen, zullen Hinke en Esther zijn, met de rest ben ik namelijk hard op weg om vrienden te worden, of, in het geval van Dennis: ietsje meer.

Op een gegeven moment ben ik er niet meer bij met mijn hoofd. Terwijl het gebabbel van Ingeborg gezellig doorgaat, zie ik hoe de auto's één voor één terugkeren en de spanning die zich in mijn buik opbouwt, wordt steeds erger.

"Wat is er, Tess?"

Verschrikt kijk ik naar de dertigjarige vrouw. Die is niet van gisteren en heeft doorgehad dat ik steeds verder met mijn gedachten afdreef.
Haar ogen glimmen en ze stoot me samenzweerderig aan. "Het is aan met Dennis." Ze brengt het als een voldongen feit.

Mijn ogen ploppen bijna uit hun kassen en ik deins wat achteruit. Hoe weet ze dat?

Op mijn onuitgesproken vraag reageert ze grijnzend: "Jullie gedragen je allebei ontzettend verliefd en door het verdere geheimzinnige gedrag dat ik van jullie meekrijg, denk ik dat de broers nog niet op de hoogte gebracht zijn. Heb ik gelijk?"

Ik moet lachen als ik de klemtoon hoor die ze in haar zin op 'de broers' legt en knik gelaten. "Jep, helemaal."

"Ach meid, maak je niet druk. Je bent oud en wijs genoeg om je eigen keuzes te maken, al geef ik toe dat vier broers in een dergelijke situatie niet te benijden is. Wij hebben er één. Dat is al erg genoeg, haha!"

Haar lachje doet mij ook lachen en ik zeg: "Ik was van plan om het ze zo te vertellen. Dan zijn er slechts twee broers, dat helpt."

In de tussentijd is iedereen uitgestapt en worden ook Ingeborg en ik bij de rest geroepen.

"We gaan direct weer weg hier. Het plan was om hier enkele interviews af te nemen, maar door het weer gaan we dat in het hotel doen. Kom snel mee!"

We volgen de presentatoren en ik ontvang een bemoedigend klopje van Ingeborg. Met mijn zenuwen tot het uiterste gespannen, loop ik naar Dennis en kijk hem vragend aan, knikkend naar de twee die voor ons lopen.
Hij begrijpt me direct en lacht me toe. Hij pakt mijn hand en ik houd hem iets stijver vast dan ik normaal zou doen. Het steuntje helpt wel en ik zeg zacht en met een raar hoog stemmetje: "Eh, Olivier, Daniël. Ik moet jullie wat vertellen."