Tweelingtest

Hoofdstuk 14.5 ~ Dineren

Vrijdag 15 april - 18.14 uur

Als we een uur later aanschuiven in de dinerzaal, zorgen we ervoor dat we wat afstand creëren met de rest en omdat er meer aan hun eigen tafeltje zitten, is dat geen probleem. We lachen en kletsen allemaal. Afwachtend.
Voordat we aan ons hoofdgerecht beginnen, worden we één voor één weggeroepen. Het kan net qua tijdstip, al voel ik hoe mijn maag al alarmerend begint te knorren.

"Tess, als je wilt, mag jij ook meedoen."

Cor duikt bij ons op en kijkt me aan, hij lacht me toe. Ik kijk even vragend naar Dennis, maar die haalt zijn schouders op. Dat is aan mij.

"Telt het mee, of is het gewoon voor de fun?"

Als Cor verzekerd dat het hem alleen om extra filmmateriaal te doen is en verder niks, knik ik dat het goed is.

"Helemaal goed, dan ben jij nu aan de beurt. Je broers zijn net geweest."

Ik kijk naar Olivier die op dat moment plaatsneemt aan de tafel waar ook Daniël en Sam aan zitten. Sam kijkt ons met pretoogjes aan en ik besef opeens dat we ze helemaal niet hebben begroet of iets dergelijks. Nou ja, we zijn verliefd: ze zullen ons wel vergeven.

Na een lachje richting Dennis, loop ik met Cor mee en neem in de lunchkamer plaats aan de tafel volgens zijn instructies. De gordijnen zijn dicht, de lichten zijn ietwat gedempt en er branden enkele dinerkaarsen. Hierdoor ziet het eruit alsof het al later op de dag is dan wat daadwerkelijk het geval is.
Er wordt wijn geserveerd en er ligt bestek.

"Goed, Tess. Je krijgt straks enkele borden voorgeschoteld met elke keer twee verschillende gerechten er op. Jij mag er steeds één kiezen en opeten."

"Dat is goed, om hoeveel gerechten gaat het?"

Cor lacht even en legt daarna zijn reactie uit: "Zowel Daniël als Olivier vroegen precies hetzelfde. Het gaat om drie gerechten, waarna je in de eetzaal zelf een hoofdgerecht et cetera uit mag kiezen."

"Prima, ik ben er klaar voor."

Na een knikje van de presentator begint de camera te draaien en krijg ik een bord geserveerd. Er staat een cloche overheen, die Cor theatraal optilt. Ik kijk nieuwsgierig toe en zie twee amuselepels op een serveerbord liggen. Allebei zijn ze gevuld met een ondefinieerbaar prutje.
Vragend kijk ik naar Cor en hij zegt: "Links zie je een amuse van een haringtartaar, rechts ansjovis."

Ik kijk er twijfelend naar. Ik heb geen van beide ooit gehad en ik heb ook nooit de noodzaak gevoeld om dat gemis ongedaan te maken. Ik houd best van vis, maar gelimiteerd.
Met een zenuwachtige blik spiek ik kort recht in de camera, waarna ik mijn nagels in mijn onderlip druk.
Maar ik heb mijn keuze gemaakt. Met mijn neus dicht pak ik de haring en eet het snel op. De smaak en structuur is mals en vettig.

"Haring lijkt me minder zout dan ansjovis," geef ik als verklaring, terwijl ik Cor aankijk. Hij glimlacht kort, maar is met zijn gedachten alweer bij het volgende gerecht.

Terwijl het bord wordt opgeruimd, komt hij al snel met de nieuwe proef aanzetten. Na het eerste gerecht smeken mijn smaakpapillen om iets anders, maar ik heb geen vertrouwen in deze keuze door de eerdere ervaring. Met angst en beven zie ik hoe de stolp wordt opgetild en zucht dan van verlichting om direct daarop te fronsen.

Waar ik net last had van de beste uit twee - voor mij - vieze smaken te kiezen, heb ik nu de keuze uit een dotje suikerspin en drie stukjes popcorn.

"Die popcorn is zoet?" gok ik en Cor knikt grijnzend.

"Je tandglazuur zal ervan af springen," belooft hij, en wie wil dat nou niet?

Ik ga voor de suikerspin, hoewel ik denk te weten dat mijn broers voor de andere optie zullen gaan. Maar de manier hoe de suiker op mijn tong smelt is een beleving waar ik altijd voor zal kiezen en ik smak zelfs even na. Een aparte gewaarwording: eerst dat zoute, hartige hapje en nu dit mierzoete gedoetje. Ik ben benieuwd naar de laatste proef.

Als het metalen koepel van het serveerbord is verwijderd kijk ik zwijgend naar de keuzes. Een klein stronkje broccoli ligt naast twee partjes mandarijn.

Normaal gesproken zou ik voor de mandarijn gaan, zoetekauw die ik ben. Maar met de suikerspin vers in mijn smaakgeheugen, grijp ik naar de broccoli. Ik voel me direct een stuk gezonder als ik het - perfect gekookte - hapje wegwerk.

Als ik weer weggeleid word naar de eetzaal, denk ik opeens aan de wijn die nog onaangeroerd op de tafel staat: dat zal vast bij de opdracht gehoord hebben. Ik ben benieuwd of Olivier of Daniël daar wel aan gedacht hebben, maar omdat mijn keuzes niet meetellen, interesseert het me niet voldoende om het direct na te vragen.
Dennis wacht op mij.

Het vervolg van de maaltijd is leuk en ook een beetje ongerieflijk door de prikkende ogen van diverse broers in onze rug.
Maar ze laten ons met rust en uiteindelijk loopt het tegen negenen als we uiteindelijk opstaan. Met een volle buik word ik thuis afgezet en we zijn het er allebei over eens dat ik een lange nacht goed kan gebruiken.