Tweelingtest

Hoofdstuk 15.4 ~ Eliminatie

Dinsdag 19 april - 12.45 uur

De opdrachten zitten erop en we worden in de lunchruimte uitgenodigd. Emma-Nore en Cor komen wat later. Als ze eenmaal gearriveerd zijn, smoezen ze nog kort door met een lid van de crew. De blikken die op ons worden geworpen spreken boekdelen en wij wachten lijdzaam af. Zodra ook zij allemaal belegde broodjes voorgeschoteld hebben gekregen door het hotelpersoneel, schraapt Emma-Nore haar keel en wij, de drie tweelingen, zijn op slag stil.

"De crew heeft over een uurtje de beelden al gereed. Omdat gelijkenissen in de opdrachten direct goed te zien zijn, kunnen wij de uitslag van vandaag dadelijk met jullie delen.
Daarom willen wij jullie vragen om in de buurt te blijven. Later vanmiddag horen jullie wie er door zijn naar de finale."

Met een misselijk gevoel kijk ik naar mijn half opgegeten broodje en daarna naar Olivier en Daniël. Dennis knijpt me zacht in mijn hand en ik kijk hem dankbaar aan. Hoe deze wedstrijd mij in mijn greep heeft gekregen, is nu wel duidelijk.

Nu het einde nadert, hoe dan ook, merk ik dat er zich een verdrietig gevoel van mij meester maakt. Als ik eerlijk ben, acht ik de kans dat wij doorgaan niet heel groot. Maar mocht ik het verkeerd hebben: na één opdracht valt het doek voor iedereen en dan valt deze hechte groep definitief uit elkaar. Ik weet hoe gelukkig ik mijzelf mag prijzen dat ik sowieso vier broers om me heen heb en dat ik goede vrienden ben geworden met enkele andere tweelingen. Het behoeft geen betoog dat Dennis en Sam daar nog weer met kop en schouders bovenuit steken.

De lunch is vrij abrupt afgebroken door Emma-Nores mededeling en snel zegt zij, terwijl ze een hapje doorslikt: "Om 15.00 uur verzamelen we ons boven, bij de turnattributen."

Ik zie dat we dan bijna anderhalf uur de tijd hebben en ik kijk vragend om me heen: "Wat gaan we nu doen?"

"Zwemmen!" roept Hinke direct en uiteindelijk stemt iedereen in. We kleden ons vlug om, want we hebben natuurlijk niet alle tijd.

Ik maak van de gelegenheid gebruik om wat te vozen met Dennis en iedereen mijdt ons. We hebben afgesproken dat we onze relatie voor de camera niet aan de grote klok hangen, maar, hoewel ik wel wat crew in het zwembad zie liggen, zijn hier geen camera's en ik heb toch dat fatalistische gevoel over me heen hangen. Het kan me even niet zoveel schelen.

Een paar minuten voor drie zijn we allemaal present en Cor schudt even afkeurend zijn hoofd doordat we allemaal natte haren hebben en er ietwat verfomfaaid uitzien.
Maar we lachen en we kletsen en dat is ook belangrijk.

Ik merk plotseling op hoe mijn telefoon overgaat en zie Melissa's naam op het schermpje verschijnen. Ik voel hoe een grote steen in mijn maag terechtkomt en zich daar volledig omwentelt.
Maar ik heb nu toch geen tijd om op te nemen en ik druk haar weg. Hierdoor ben ik niet echt bij de wedstrijd met mijn hoofd, totdat ik opeens merk dat mijn broers mijn handen bijna fijnknijpen, terwijl de betekenisloze woorden van Cor langs mij heen glijden.

Ik voel hoe ik omhelst word door iedereen. Hinke fluistert wat in mijn oor en ik laat alles gebeuren alsof me buiten mijn lichaam bevind. Ik weet nog dat ik "Jammer, maar helaas" zeg, als mij wat gevraagd wordt, terwijl wij gefilmd worden. Mijn broers vullen mij aan en Dennis kijkt mij wat later aan, zijn ogen heeft hij tot spleetjes geknepen. Ik neem op dat moment afscheid van iedereen en ik krijg mee dat de finalisten nog even moeten blijven.
Woordeloos laat Dennis mij beloven dat wij elkaar vanavond zien en dan zit ik plotsklaps achterin mijn eigen auto, op weg naar mijn eigen huis.

Eenmaal op mijn kamer zie ik dat ik een onbeluisterde voicemail heb en ik zit minutenlang naar de oproep te staren. Uiteindelijk ken ik mezelf goed genoeg: als ik hem wis, zonder dat ik ooit heb gehoord wat ze me te zeggen heeft, zal ik daar voor altijd spijt van hebben.
Maar nu heb ik er geen behoefte aan en ik spreek met mezelf af dat ik wacht tot vanavond. Het samen met Dennis horen zal het verschil maken.

Mijn broers hebben door dat ik niet lekker in mijn vel zit, maar wijten dat aan de recente eliminatie. Ze laten me met rust en koken zelfs voor me.

Als Dennis 's avonds komt, voel ik de adrenaline exceptioneel toenemen en ik breng hem zonder wat te zeggen naar mijn slaapkamer. Met trillende vingers geef ik hem mijn telefoon en zodra hij ziet van wie de gemiste oproep is, snapt hij direct hoe ik me voel.

"Zullen we hem samen luisteren?" vraagt hij en ik knik slechts. We gaan op mijn bed zitten en ik haal diep en trillend adem.

Zonder er verder woorden aan vuil te maken, drukt hij op start en de luidspreker en de schelle stem van Melissa schalt door de kamer.

"Hee Tesss!"

Ik moet gelijk terugdenken aan de irritante manier hoe ze mijn naam altijd uitsprak en ben extra blij dat ik haar nooit meer hoef te zien en - na dit telefoontje - nooit meer hoef te horen.

"Ik eh..."

Met een frons luister ik naar haar gestamel. Ik kan me niet herinneren dat ik haar eerder heb horen stotteren.

"Ik belde je even over Toine."

Ik verstijf, maar dat gespreksonderwerp viel natuurlijk te verwachten. Ik knijp Dennis in zijn hand en hij houdt me geruststellend vast.

"Eh... Ik wilde even doorgeven dat ik hem uit huis heb geschopt nadat hij hetzelfde probeerde te flikken bij mijn nichtje als hij bij jou heeft gedaan."

Ik kan mezelf niet weerhouden en snuif ongelovig. Nu er onomstotelijk bewijs is, gelooft ze me opeens wel?
Dennis aait over mijn hand.

"Ik heb hem in de hele stad zwart gemaakt, terwijl wij allebei aangifte tegen hem hebben gedaan. Hij kan nergens meer terecht en is noodgedwongen verhuisd."

Tegen wil en dank moet ik even grinniken. Melissa was nooit zo'n goede match met mij, maar haar daadkracht spreekt nu zeker vóór haar.

"Dusseh, als je wilt. Eh. Mag je weer terugkomen. Eh, sorry dat ik je niet geloofde, maar dat doe ik nu zeker wel."

Ze aarzelt voor de laatste keer: "Laat je even wat van je horen?"

De klik galmt door mijn kamer en ik laat mijn adem in één lange zucht los. We zijn even stil na het gesprek, waarna Dennis voorzichtig zegt: "Zo, dat is goed nieuws."

Ik kijk hem lachend aan en omhels hem. "Dat is zeker goed nieuws," beaam ik. "Ik kan mijn spaarvarken ophalen die ik daar heb laten staan."

Dennis lacht me hoofdschuddend toe om de draai die ik eraan weet te geven, maar we weten allebei dat ik dat deel van mijn leven nu mooi af kan sluiten en ik merk hoe een zware last van mij afvalt.

Reinier vindt blijkbaar dat ik lang genoeg alleen met een jongen op mijn kamer ben geweest en komt onaangekondigd binnenvallen. Maar ook hij kan niet ontkennen wat een goede invloed Dennis op mijn humeur heeft en de rest van de avond praten we met z'n allen over het verloop van de wedstrijd en andere leuke dingen.