Tweelingtest

Hoofdstuk 2.2 ~ Kennismaking

Woensdag 30 maart - 17.16 uur

Na een blik op mijn horloge zie ik dat ik nog een klein uurtje zou kunnen fitnessen voordat het tijd is om het diner te nuttigen. Ik moet me dan wel haasten. Na het avondeten zal alles minder snel hoeven, maar toch voel ik de drang om nu al te gaan sporten.
Ik sta plotsklaps stil als er een gedachte door me heen raast. Ik heb vandaag mensen vermeden, nauwelijks een woord gezegd, mezelf feitelijk in vol zicht opgesloten en nu ben ik mezelf in allerlei bochten aan het wringen, terwijl ik ook heel goed - beter zelfs - ná het eten kan fitnessen.

En ineens weet ik plotseling waarom ik dat doe: stel je voor dat ik iemand zal ontmoeten, misschien wel een bekende. Stel je voor dat ik dan een gesprek aan moet knopen. De angstscheut in mijn maag zegt genoeg, maar laat mij ook rechterop staan.
Is dat de reden waarom ik vanochtend van de stad áf wandelde? Ik, die graag shopt en huizen kijkt? Met de natuur is niks mis, maar ik ben meer een stadsmens.

Ik weet best dat er een kans is dat ik Sam vanavond weer kan ontmoeten. Sam, een man die me niks heeft aangedaan, me juist heeft geholpen. Iemand bij wie ik me direct op mijn gemak voelde.
Moet ik in mijn schulp kruipen en voor altijd bang zijn? Hierdoor zal Toine winnen. Niet dat hij dat ooit te weten zal komen, maar het is erg genoeg dat ík het weet.

Vastberaden loop ik naar mijn hotelkamer toe en pak een boek. Mijn besluit staat vast: ik ga tot het diner lezen en pas daarna ga ik sporten. De kriebel in mijn maag voelt opeens niet meer zo misselijkmakend aan: er mengt zich een prettig soort spanning nu ik mijn keuze heb gemaakt.

Wederom eet ik licht. Dit keer niet meer door een brok in mijn keel of een knoop in mijn maag. Nee, nu is het omdat ik ga sporten. Lijfelijk gezien was voor het eten sporten slimmer geweest, maar dat is nu al te laat. Bovendien heb ik dit keer een geestelijke overwinning behaald en dat is momenteel veel meer waard dan de lichamelijke soort.

De zaal is niet al te groot en dat is fijn: ik kan rustig mijn ding doen. Als ik wil kan ik hulp krijgen, maar vooreerst heb ik behoefte aan fietsen en dat lukt me alleen wel.
Ik begin er plezier in te krijgen. Toen ik nog naar school ging, fietste ik elke dag tien kilometer heen en dezelfde afstand weer terug. Ook in het begin van mijn carrière lukte fietsen of een andere manier van bewegen nog, maar naarmate ik meer opdrachten kreeg die ik prima aan de keukentafel kon uitvoeren, of waar ik anders een auto voor nodig had, schoot mijn vrijetijdsbesteding er nogal eens in. Tijd voor verandering, besluit ik ter plekke.

Ik begin sneller te trappen en verlies me er zelfs een beetje in. Mijn gedachten verdwalen in mijn hoofd - dit keer op een goede manier - en ik ben in de flow. De beweging die ik naast me gewaar word, komt als een schok. Zeker als blijkt dat het Sam is, die mij komt begroeten.

"Dag Tess, je bent sportief bezig!"

Met wat voelt als mijn eerste woorden van die dag - op de enkele jegens het hotelpersoneel na, is dat ook zo - reageer ik wat ademloos: "Hoi Sam, dat kan je ook van jezelf zeggen!"

"Ja, ach. Ik heb geen leven," lacht hij en knikt me dan even toe. Hij concentreert zich op zijn programma en heeft al snel alle instellingen juist staan. Het is direct duidelijk dat ik daar niet tegenop kan. Als ik even spiek, zie ik dat hij vrijwel alleen maar heuvel op gaat en buiten dat nog voldoende adem over heeft om een gesprek met mij te voeren.
Kom ik aan met mijn tomatengezicht en hortende adem.

"Zo, jij gaat je broers aanmoedigen, volgende week?"

Ik moet lachen, mijn vrij cryptische antwoord van gisteren heeft hem duidelijk nieuwsgierig gemaakt. Het stemt me ook tot nadenken. Hij heeft natuurlijk al lang en breed kennis gemaakt met alle andere tweelingen en omdat ik zo'n unieke positie inneem terwijl de mannen zo hoog in het klassement staan, zorgt het ervoor dat ik me waarschijnlijk als een vreemde eend in de bijt zal voelen. Ik hoop van harte dat ze allemaal net zo aardig zijn als Sam.
Ik begin wat rustiger te fietsen om het gesprek te kunnen bijbenen.