Tweelingtest

Hoofdstuk 11 ~ Slechte herinneringen

Dinsdag 12 april - 11.11 uur

Met frisse moed loop ik om de binnenstad heen. Het wandelt anders, nu ik hier woon en ik hoef - misschien daarom wel - niet zo nodig dóór de binnenstad. Mijn auto staat zoveel mogelijk bij het hotel of verder weg - waar het gratis parkeren is - omdat ik geen parkeerkaart heb. Ik heb de kosten en de voordelen tegen elkaar afgewogen en voor nu vind ik het goed zo.
Maar een fiets kopen staat wel hoog op het prioriteitenlijstje.

Ik heb al mijn broers succesvol af weten te schudden en denk terug aan de laatste paar dagen. Niemand had door dat ik niet lekker in mijn vel zat en ik denk dat ik het nare gevoel inmiddels heb vervangen voor hoopgevendere gedachten. Ik vind mezelf nu zelfs wel kinderachtig, hoe ik me op heb gesteld: of ik had het moeten vertellen, of ik had erboven moeten staan. Dat halfslachtige herken ik niet zo in mezelf.

Ik slenter inmiddels langs de IJssel en geniet van het lekkere lentezonnetje en de warmte voor deze tijd van het jaar. Een fris briesje blaast af en aan, maar dat krijg je aan het water.
Als ik weer voor me kijk, zie ik opeens twee wel heel bekende gedaantes, likkend aan een ijsje, hun platinablonde haren wapperend in de wind. Ze hebben mij nog niet gezien en ik sta even stokstijf. Wat moet ik doen?

Esther en Hinke hebben uiteraard alle recht om in de stad te zijn, net zoals ikzelf. Maar ik voel me direct ongemakkelijk en besluit de meest wijze te zijn. Vrij abrupt draai ik me om en loop in een rechte lijn van ze weg. Er is een grote kans dat ze me zien, maar dan is het aan hen om daar op te reageren. Van de weeromstuit kijk ik om me heen, en gelukkig zijn er meer mensen die van het lekkere weer genieten. Ik ben niet alleen.
Diep vanbinnen weet ik dat ik dit doe omdat ik bang ben, niet omdat ik zo grootmoedig wil lijken. Er komen ongewenste herinneringen bij me naar boven.

Ze waren elkaar aan het plagen. Toine had een kledingstuk van Melissa verstopt, een item dat zij natuurlijk net nodig had. Plagend hield hij net zijn handen onschuldig omhoog toen ik binnenkwam.
Grijnzend wilde hij me vertellen waar hij het had verstopt en ik ging mee in het moment. Hij fluisterde wat in mijn oor, maar ondertussen kwam hij tegen mijn heup aan staan en wreef er met zijn lichaam over. Wat hij fluisterde heb ik niet eens gehoord, ik schrok van wat hij deed. Maar hij keek me zo blij en onschuldig aan, weer deed ik alsof ik niks merkte. Ik lachte wat en ging naar mijn kamer. Met de deur op slot.

Maar ja, een mens moet eten en drinken en toen ik ze na een tijdje afscheid hoorde nemen, ging ik gelijk van mijn kamer af om wat klaar te maken. Ik kende hun omgang en zijn gedrag ondertussen: Toine bleef vaak maar even weg, tegenwoordig was hij vaker bij ons dan in zijn eigen huis.

Toen ik in de woonkamer keek, schrok ik. Het was niet Toine die weg was gegaan, dat was Melissa. Ik was alleen in het huis met een man die ik niet vertrouwde.

Maar hij keek tv, dus hij zag en - belangrijker - hoorde me niet. Daarom durfde ik het toch aan om naar de keuken te lopen en snel wat drinken in te schenken en een boterham klaar te maken. Intussen was ik al bezig met hem vrijpleiten. Ik hield mezelf voor dat ik het me zijn eerdere gedrag gewoon kon hebben verbeeld. Toch zorgde ik dat ik snel en zachtjes was, toen ik alles op een dienblad laadde en de keuken uit trachtte te lopen.
Ik schrok me kapot toen ik hem in de deuropening zag staan. Hij keek me lachend aan en wilde wat zeggen. Toen hij zag hoe erg ik schrok, deed hij fronsend zijn mond dicht en liet me in stilte langs hem heen lopen. Had ik het me toch vergist?

Met een lachje liep ik langs hem heen en gaf snel aan dat ik nog zoveel te doen had dat ik niet mee kon eten. Die voorzorgmaatregel stelde ik alleen omdat samen met hem eten geen optie was voor mij.

Mijn maag verkrampt terwijl ik weer in het heden terugkeer. Waarom moet ik daar nou aan denken?
Mijn passen worden steeds sneller, tot ik bijna ren. Ik zie de eerste huizen van de binnenstad en loop snel het smalle steegje in. Pas als ik weer thuis ben, weet ik mijn hartslag weer onder controle te krijgen.