Tweelingtest

Hoofdstuk 16.2 ~ De ultieme tweeling

Donderdag 21 april - 16.21 uur

Aan het einde van de rit heb ik het voor elkaar gekregen om helemaal vooraan terechtgekomen te zijn, naast Emma-Nore. We hebben de bus tweemaal moeten stoppen voor een plaspauze van diverse inzittenden en hoe sommigen het voor elkaar krijgen om zo dronken te klinken, zonder een druppel alcohol te hebben genuttigd, is mij een raadsel.
De sfeer zit er uitermate goed in als we Tilburg binnenrijden en we worden lachend en met ontzag bekeken door voorbijgangers, die heus wel wat gewend zullen zijn, maar al die tweelingen ook wel erg interessant lijken te vinden.

Cor heeft de Wikipedia-pagina ingeslikt en vertelt iedereen sappige feitjes over De Tilburgse Kermis, Roze Maandag en andere weetjes die momenteel niet van toepassing zijn aangezien het april is, geen juli.
Maar er staat een kermis en het is er ontzettend gezellig en druk, en dat is waar het om gaat.

Emma-Nore roept iedereen bijeen en roept boven de typische kermisgeluiden uit: "We gaan eerst snel die finale afmaken, waarna iedereen vrij is om te gaan en staan waar die wil. Voor nu wil ik jullie vragen om jullie favoriete tweeling te supporteren, dat duurt niet lang: beloofd."

Nu de eerste opdracht eraan zit te komen, zie ik overal opeens nuchtere gezichten, terwijl de ernst van de situatie zich meester maakt van de vier finalisten. Ze stoppen met dollen en luisteren goed naar de presentatrice.

"Goed. Hinke en Dennis, jullie gaan aan deze kant klaarstaan. Sam en Esther moeten daarheen. Aan zowel de oost- als de westkant van de kermis staat eenzelfde kraampje. Er worden exact dezelfde zaken verkocht. Terwijl een cameraman jullie stuk voor stuk volgt, komen jullie hier zo snel mogelijk terug met één item van die kraam."

Voordat de tweelingen met hun ogen kunnen knipperen - waarschijnlijk is dit de tactiek van Emma-Nore om ze niet te laten overleggen, telt ze hard af van drie naar één.

"Ennnn, GO! Rennen, rennen, rennen!"

Wij juichen onze stemmen schor, terwijl ze in volle vaart van start gaan. Ik kijk Dennis zo lang als me mogelijk is na - wat niet lang is, er staat simpelweg teveel in de weg - terwijl ik zie hoe de cameramannen alle mogelijke moeite doen om de finalisten goed in beeld te houden.

In zeer korte tijd komen ze alle vier al weer aanzetten, praktisch tegelijk. Zowel Sam als Dennis hebben een gigantische veelkleurige eenhoorn vast en klemmen zich uit blijdschap aan elkaar vast, al juichkreten slakend. Sam geeft de zijne vervolgens aan Emma-Nore. Die kijkt eerst wat benauwd, totdat ze doorheeft dat de camera op haar is gericht: dan kirt ze van plezier en ik schud lachend mijn hoofd.
Maar ik heb wat anders om me op te focussen, want Dennis geeft de zijne aan mij en ik bedank hem blozend, terwijl ik het onhandige gevaarte knuffel. Ik voel me net Agnes uit Despicable Me en probeer me net zo enthousiast te gedragen, waar ik redelijk in faal.

Dan valt mij op dat Hinke met een knalgeel badeendje loopt te zwaaien, terwijl Esther een heliumballon vasthoudt, grappig genoeg van een eenhoorn. Feit is dat ze twee verschillende dingen hebben gekozen en ik laat mijn partijdigheid merken door te juichen.
Maar er juichen er meer. De algehele sfeer is dermate los en luid, dat ik niet opval en ik lach Dennis toe, die vervolgens weer naar Emma-Nore loopt, want zij heeft weer wat op haar lever.

Ze schraapt haar keel en zegt luid: "Dat was opdracht één. Opdracht twee en drie gaan we gesplitst doen. Esther en Sam, jullie volgen mij. Dennis en Hinke, jullie gaan met Cor mee. Het publiek wordt verzocht ook met Cor mee te gaan. Daar is waar de actie is."

Cor gaat ons voor en blijft al snel weer stilstaan, zijn gezicht naar de botsautootjes gericht. Hij zegt dramatisch: "Een kermis zonder botsauto's is geen echte kermis en daarom hebben we een opdracht bij deze attractie gecreëerd. Hinke, Dennis: stapt u maar in."