Tweelingtest

Hoofdstuk 12.2 ~ In het zwembad deel 2

Woensdag 13 april - 11.10 uur

Dezelfde muziek als eerder start en wij beginnen in de James Bond-pose, alleen ben ik James en zijn de jongens de Bond-girls. Het ontlokt gelach bij het publiek en ik ben tevreden: daar was het me om te doen. Hoe meer ze entertaint worden, hoe positiever de cijfers zullen zijn. Hoop ik.
Na wat andere vloeiende en vooral synchrone bewegingen, duiken Daniël en Olivier vooruit het water in, terwijl ik even later achteruit duik. De jongens vormen met hun armen een opening, waar ik doorheen kan, en ik hoop dat het er net zo spectaculair uit ziet als in mijn gedachten.

We maken enkele verplichte bewegingen in het water en aan het eind hopen we de jury omver te blazen doordat de jongens mij ieder bij een voet vastpakken en mij omhoog gooien. Ik maak een enigszins mislukte salto, want natuurlijk verdwijnen de jongens - bij gebrek aan houvast - helemaal in het water, waardoor ik minder hoog kom dan ingecalculeerd.
Maar ik hoor het gemeende applaus als ik weer boven kom en eenmaal op de kant, maken we een laatste buiging. Het zit erop, voor ons.

Ingeborg en Janita zijn na ons aan de beurt en ik durf te beweren dat zij het er een stuk slechter af brengen. Ze klungelen wat af en van gelijke bewegingen is nauwelijks sprake. Ook Reinier en Peter zijn niet op hun best. Zij missen duidelijk een zus voor de finishing touch en dat breekt ze op.

Tot mijn grote verdriet zijn Esther en Hinke gebouwd voor deze opdracht. Ik heb het vermoeden dat zij vaak dansen - en dan bedoel ik iets anders dan schuifelen of los gaan in de club - want hun bewegingen zijn vloeiend en gelijk, zowel op de kant als in het water. Plichtmatig klap ik voor ze.

Dennis en Sam zijn als laatste aan de beurt en ik kijk met genot toe hoe ze hun bewegingen houterig - maar wel gelijkwaardig houterig - teweeg brengen. Ook zij hebben voor een heel dansje op de kant gekozen, iets wat ze erg goed doen. In het water gaat het soms mis, maar ze weten af te sluiten met een fontein water, wat er spetterend uit ziet.

Ik kijk naar de presentatoren. Is het tijd om ons om te kleden? Maar nee, ze hebben iets nieuws voor ons in petto.

We staan weer voor ze, nu stuk voor stuk druipend van het water of bedekt met een handdoek en Cor zegt: "Bij de volgende opdracht mogen jullie pas toekijken als jullie aan de beurt zijn geweest. Ik wil jullie dan ook vragen om mij te volgen naar de kleedkamers, terwijl Emma aan Reinier vertelt wat de bedoeling is."

Reinier blijft achter en wij lopen allemaal achter Cor aan, napratend over de opdracht. Ik kijk om me heen en zie dat Liza en Charlotte - als jurylid - hun bevindingen doorgeven aan Emma-Nore en daarna afscheid nemen. Hun drukke leven zal ze roepen.
Een man neemt hun plaats in en zal het jurylid zijn voor de volgende opdracht. Ik ben benieuwd.

Als we allemaal zitten zegt Cor: "Tess, jij doet weer mee voor spek en bonen. Bij deze opdracht tellen alleen de gegevens van je broers."

Ik knik stil, wil niet meer aandacht dan nodig op mij vestigen. Ik hoor zacht gesis uit de hoek van Hinke en Esther komen en krimp wat ineen. Mijn opgetogen stemming is direct omgeslagen.
Tijdens het wachten is iedereen gezellig aan het kletsen en ik zit in mijn hoekje, geflankeerd door Olivier en Daniël. Al snel komt het veilige gevoel weer terug, maar ik blijf stil.

Peter wordt weggeroepen en daarna ben ik - tot mijn verrassing - aan de beurt. Ik ben er blij mee, dan kan ik van iedereen zien hoe goed ze het doen, wat we ook moeten doen. Als we op tijd moeten zwemmen, vind ik dat geen probleem: mijn minuten tellen toch niet mee.
Dat zorgt er voor dat ik redelijk opgewekt mee loop met iemand van de crew en tot stilstand kom bij de duikplanken.

Emma-Nore staat er bij en de opdracht is kort: "Kies een duikplank en kies vervolgens je persoonlijke manier om in het water terecht te komen."

Ik knik en ik kijk naar de planken met verschillende hoogtes. Uiteraard is het de bedoeling om van dezelfde hoogte en met dezelfde duik als je tweelinghelft in het water te komen en ik kan die druk dus makkelijk van me af schudden, aangezien dat niet voor mij geldt.
Het is tijd om de show te stelen, nu alleen twee broers van mij dat zullen zien, afgezien van de crew. Meer publiek kan ik niet aan.

Zelfverzekerd klim ik naar de hoogste duikplank en loop rustig naar het puntje toe. Net zoals met het synchroonzwemmen, draai ik me om en sta uiteindelijk op mijn tenen, met mijn rug naar het bad gekeerd.
Ik haal diep adem en zet dan hard af. Voor mijn gevoel gaat het in slow motion als ik mijn rug krom en ik juich inwendig als mijn voeten het water raken. De salto achteruit is perfect gelukt. Met meer publiek was dat niet het geval geweest, zo goed ken ik mijzelf wel.

Toch klinkt het geklap hard en ik zie dat er meerdere crew-leden onder de indruk zijn van mijn performance. Ik zie Paco filmen en besef opeens dat dit net zo goed zichtbaar zal kunnen zijn in de huiskamers, als alles gemonteerd is. Iets waar ik net niet aan dacht. Daardoor trillend zwem ik naar het trapje toe en hijs mezelf eruit. Ik houd mezelf voor dat het vlekkeloos ging. Er is dus niks om spijt van te hebben.
Terwijl Reinier me knuffelt en Peter mij trotse woorden toeroept die mij enigszins ontgaan, sla ik een handdoek om en neem plaats tussen ze in. Het trillen neemt langzaam af en ik ben blij dat ik dat achter de rug heb. Het is tijd om te genieten van het toekijken.

Ik word niet teleurgesteld. Eerst zijn mijn andere broers aan de beurt. Olivier begint. Hij kiest - net zoals ik - voor de hoge duikplank en maakt ook een salto, al is die van hem traditioneel vooruit. Daniël maakt ook een salto, maar kiest voor de lage duikplank. Het is anders, maar niet al te erg. Ik hoop dat het voldoende is.

Hoe de anderen het doen, kan ik me achteraf niet meer goed herinneren. Ik zit in mijn eigen coconnetje en kan nu wel genieten van het adrenalinegevoel die de salto mij gaf.

Naderhand mogen we ons omkleden, waarna het officiële moment van de dag erop zit. Het is inmiddels halverwege de middag en vrijdag worden we voor de volgende opdracht verwacht. Dat betekent dat we weer wat vrije tijd hebben en ik ben al aan het bedenken wat ik kan gaan doen, terwijl we met z'n allen het zwembad uitstromen.

Ik ben één van de laatsten en ik reageer half lachend - half ongemakkelijk op de complimenten van Paco die hij me toeroept, terwijl hij zijn materiaal aan het opruimen is. Snel sluit ik de deur tussen ons om me naar een kleedhokje te begeven.
Mijn hart bonkt opeens razendsnel in mijn borst als ik daar Dennis zie staan. Hij houdt zijn armen over elkaar en wacht duidelijk op mij, al leunend tegen een muur. Ik deins echter terug voor de blik in zijn ogen, die bliksemen.

Ze verzachten echter direct als hij mijn reactie ziet en hij vraagt: "Waarom al die complimenten? Wat heb je gedaan?"

Ik zeg: "O, o. Paco bedoel je? Hij had het over mijn salto van de hoge duikplank, Olivier deed dat ook."

"Paco, hmm," reageert Dennis en ik knik maar. Dan bedenk ik dat hij hier voor een reden stond en ik vraag beleefd: "Was je op mij aan het wachten? Kan ik je ergens mee helpen?"

De volgende woorden zorgen ervoor dat ik de komende nacht nauwelijks in slaap kom, terwijl de zenuwen door me heen gieren.

"Wil je morgen met mij uit eten?"