Tweelingtest

Hoofdstuk 15.2 ~ Dansen

Dinsdag 19 april - 10.20 uur

Cor neemt het stokje van Emma-Nore over: "Willen jullie mij volgen naar de fitnessruimte van het hotel? Daar zullen we de volgende opdrachten filmen."

Ik kijk aarzelend naar mijzelf. Omdat de lente nu echt doorbreekt heb ik een zomerjurkje en pumps aan. Niet echt geschikt voor harde arbeid aan de gewichten.
Ook de andere meiden kijken naar hun outfit, die nog onpraktischer is dan de mijne. Hun rokjes zijn ultrakort, net zoals hun crop tops niets aan de verbeelding over laten. Ze zien er prachtig in uit, dat wel.
Ik haal mijn schouders op. We zien het vanzelf.

We wandelen langs de apparaten en Cor gaat ons voor naar een lege zaal, die is bedoeld voor groepslessen. De standaard geluidsinstallatie is beduidend uitgebreid. Er staat zelfs een dj bij, terwijl er, bewapend met een clipbord, ook een oudere vrouw bij staat. Zij lijkt me een jurylid, maar waarvoor?
Zodra we in een halve kring om Cor en Emma-Nore heen staan en ook de camera's weer in de aanslag zijn, start Cor, terwijl Emma-Nore blinddoeken vasthoudt.
Het bevalt mij niks.

Cor begint te lachen als hij de gespannen gezichten ziet en zegt: "Inderdaad, het is precies wat jullie denken dat er gaat gebeuren: geblinddoekt dansen op muziek."

Paniekerig kijk ik naar Olivier, terwijl ik uit mijn ooghoeken zie hoe Hinke en Esther zelfverzekerd beginnen te stretchen. Ook Dennis en Sam voelen beduidend minder paniek dan wij drieën.
Hoopvol kijk ik Emma-Nore aan: hoef ik misschien niet mee te doen?
Maar aan de meedogenloze blik van haar te zien, kom ik er niet zo makkelijk mee weg. Sterker nog, wij mogen beginnen.

Als ze mij een groene blinddoek voorbindt, merk ik hoe ik lichtjes tril. Zingen en dansen, twee talenten waarvoor je niet bij mij moet zijn.
Maar de muziek start al en ik moet bewegen. Om mij heen hoor ik hoe de andere aanwezigen lachen en de beste tijd van hun leven hebben, terwijl mijn maag langzaam in een ontwarbare knoop draait.

"Die jongens zijn toch wel iets beweeglijker in de heupjes dan hun zus," hoor ik Emma-Nore zeggen. Het zorgt er prompt voor dat ik nog onhandiger beweeg, wat weer - als kettingreactie - zorgt voor een proestgeluid dichtbij: ik ben in de buurt van Hinke en Esther, zoveel is mij wel duidelijk.

Emma-Nore blijft commentaar geven, waarschijnlijk tegen de oudere dame en misschien is ze in de veronderstelling dat ik haar niet hoor. Maar de muziek is niet hard genoeg en mijn zintuigen zijn tot het uiterste gespannen, waardoor ik elke opmerking haarscherp binnen krijg.
Als ik het uiteindelijk voor elkaar krijg om over mijn eigen voeten te struikelen, hoor ik Esther en Hinke zelfs luidop lachen.
Met mijn tanden op elkaar geklemd dwing ik mezelf om door te gaan en de opluchting is onbeschrijfelijk als de muziek eindelijk stopt.

Ik zorg bewust voor een kort momentje om tot rust te komen, voordat ik de blinddoek van mijn gezicht haal. Het zorgt ervoor dat ik de tranen terug weet te dringen en zelfs een serene - enigszins ironische - uitdrukking op mijn gezicht weet te krijgen. Vol zelfspot roep ik: "Slechter dan dit kan niet, so you're welcome!", wat met gelach wordt begroet.

Olivier knuffelt mij snel, wat mij de gelegenheid geeft om een laatste keer diep adem te halen, waarna ik weer klaar ben voor de rest van het programma. Dit was met stip het ergste wat mij zou kunnen overkomen tijdens de wedstrijd en dat heb ik doorstaan. Geen idee hoe - waarschijnlijk niet al te best - maar feit is, dat dit onderdeel klaar is voor mij.

De dansen van de andere twee tweelingen gaat een beetje aan mij voorbij, hoewel ik zie dat ze het aardig perfect doen. Voor het eerst wéét ik dat wij onderaan de lijst bungelen. Gelukkig bestaan de opdrachten vaak uit meerdere onderdelen, dus we moeten goed ons best doen op wat nog komt.
Terwijl het programma aan elkaar wordt gepraat, weet ik zelfs lachend wat voor de camera over mijn knullige performance te zeggen, waarna we verder gaan met de volgende stap.

"Bedankt Tess, voor de verhelderende blik in jullie... motoriek."

Ik lach als een boer met kiespijn en gebaar Emma-Nore om door te praten.

"We gaan nog enkele andere oefeningen doen, waarbij jij misschien beter tot je recht komt. Hiervoor wil ik jullie vragen je naar de hiernaast gelegen zaal te begeven."

Lachend stommelen we hier weg en ook ik ben blij toe. Als deze deur eenmaal achter mij dicht is getrokken, gaan we het er nooit meer over hebben als het aan mij ligt.
Natuurlijk ligt het niet aan mij, maar ik neem me voor om te weigeren een reactie te geven, dan stoppen ze vanzelf.
Echter: ik ga al vijfentwintig jaar met ze om, wat denk ik zelf?