Tweelingtest

Hoofdstuk 15.1 ~ De finaleweek gaat van start

Dinsdag 19 april - 10.08 uur

Met mijn hand stevig in die van Dennis geklemd, lopen we naar de blinde muur van het hotel toe, waarvoor we de nieuwste eliminatie te horen krijgen. We hebben het weekend onbezorgd kunnen genieten van elkaar en af en toe met de broers.
Peter en Reinier hebben me op zaterdag een tijdje afkeurend aan zitten kijken, totdat ik ze recht op de man af vroeg wat er aan de hand was.
Het kan zijn dat ik fijntjes heb opgemerkt dat ze in míjn huis bivakkeren en dat ik net zo volwassen ben als Daniël en Olivier, dus wat is hun probleem?

Lang verhaal kort: met die twee laatstgenoemden pal achter mij én mijn opvattingen, terwijl ook Sam standvastig naast mij stond - ik weet nog steeds niet of het een voor- of een nadeel is dat Dennis op dat moment aan het werk was - viel er voor mijn oudste broers niets anders te doen dan mopperend inschikken.
Toen ze in het verloop van die dag doorkregen hoe geweldig en lief hij is - mijn woorden, niet de hunne - ontdooiden ze steeds meer en tijdens spelletjesavond was al niet meer te merken hoe overbeschermend ze op hun enige zusje hebben gereageerd.

Daarna heb ik zowel zondag als maandag de hele dag met Dennis doorgebracht. We hebben elkaar beter leren kennen en ik heb me - omdat mijn huis bezet is door broers, net zoals ook hij niet alleen woont - door de stad laten gidsen door hem, zodat daar niet veel geheimen meer verborgen zijn voor mij. Tenzij ik niet goed heb opgelet, omdat ik opging in Dennis' mooie ogen.

"Dennis, jij mag daar staan, naast Sam. Eh, Tess: ga er maar naast staan. Kunnen jouw broers daar weer naast. Dan moeten de dames op de voorste rij maar wat uit elkaar, zodat jij in beeld bent."

Emma-Nore van der Jou is alweer druk aan het regelen, terwijl Cor Draai met de cameramannen aan het praten is. De kriebels zijn ook paraat: vorige keer vielen mijn andere broers af en de kans dat wij deze keer aan de beurt zijn, is steeds meer aanwezig.
Tijdens het weekend hebben we onze antwoorden naast elkaar gelegd. Wij drieën hadden meer hapjes gelijk dan Sam en Dennis, maar ik heb het vermoeden dat het meer van het autorijden af zal hangen en daarmee tasten we allemaal in het duister. 

Ik lach eventjes naar Ingeborg die schuin voor me staat en wens die twee stilzwijgend succes. Zo lang drie tweelingen het nét ietsje beter doen dan de laatste - niet nader genoemde - tweeling, is er niks aan de hand. Geen stress.

We worden eerst getrakteerd op beelden van de autorit. Het beeld is in tweeën gesplitst en aan beide kanten zie je een tweelinghelft zijn of haar best doen om de auto op de weg te houden. Omdat het een off road circuit betrof, zijn er behoorlijk wat - letterlijke - hobbels, waar een ieder zich door moest worstelen. Het is mooi om te zien hoe sommige tweelingen hetzelfde reageren na een gelijkwaardige actie en ik ben verbaasd hoe dicht bij elkaar elke tweeling finisht, qua tijd.

Maar ook de verschillen per tweeling worden uitgelicht, waar er een hoop van zijn. Het ziet eruit alsof er een hele berekening op dit onderdeel losgelaten moest worden, wilden ze er een duidelijke winnaar uithalen en ik ben blij dat ik me daar niet druk om hoefde te maken. Slechts de uitslag is van belang voor mij.

De hapjes worden ook laten zien, met mijzelf als rariteit tussen mijn broers. Onze keuzes zijn hetzelfde - zoals we al wisten. De andere tweelingen lieten stuk voor stuk meer steekjes vallen.

De spanning is om te snijden als het filmpje uiteindelijk af is gelopen. Allemaal schuifelen we met onze voeten en dat is voor een kort moment het enige wat er te horen is.
Ik moet mijzelf bedwingen om niet de hand van Dennis te pakken, die zich zo verleidelijk naast mij bevindt, maar ik denk dat het niet al te professioneel zal staan. In plaats daarvan bal ik mijn vuisten, terwijl de achterste rij in zijn geheel naar voren wordt geroepen.

"Nu is de vraag, wie gaat er de halve finale in? Heren, Tess, jullie kunnen stuk voor stuk gerust zijn. Jullie zijn door!"

De opzwepende stem van Emma-Nore zorgt ervoor dat er een gespannen glimlach om mijn mond verschijnt terwijl ik me opgelucht laat omhelzen door alle broers. Niet dat ik het verschil heb gemaakt, maar ik laat het me lekker aanleunen.
Terwijl we weer in onze rij stappen, merk ik dat de vier vrouwen elkaar stevig vasthouden, terwijl ze nerveus de bewegingen van de presentatoren in het oog houden. Natuurlijk zorgen zij voor extra spanning door de prijzen voor de winnaar op te dreunen.

"De winnende tweeling - of drieling," hierbij kijkt Cor toegevend naar mij, "wint een reis voor twee - of drie - naar Aruba. Verder ontvangen ze het eeuwige recht om op te mogen scheppen dat zij de ultieme tweeling van Nederland zijn en worden ze geboekt voor in ieder geval één interview bij SBS 6, waardoor de weg naar het worden van een BN'er voor je open ligt."

Ik twijfel opeens of ik dat laatste wel zou willen, maar zo'n reisje naar het buitenland zou ik natuurlijk niet afslaan en dat is de prijs waar het uiteindelijk om gaat.

"Wie gaan Sam, Dennis, Daniël, Olivier en Tess vergezellen in de eerste finaleopdracht?"

Terwijl Emma-Nore uitgebreid wordt gefilmd terwijl ze de spanning opbouwt, worden wij met een andere camera opgenomen. Ik kijk naar de presentatrice, terwijl ze alles uit de kast haalt en duim hard voor mijn voorkeur.

"Hinke en Esther, van harte gefeliciteerd meiden!"

Terwijl zij vervolgens snel afraffelt hoe jammer het is voor Ingeborg en Janita, slaak ik een diepe - onhoorbare - zucht.
Jammer.

Terwijl de jongste tweeling een gat in de lucht springt, knuffel ik Ingeborg en Janita verdrietig. We hebben telefoonnummers uitgewisseld en nu is het te hopen dat de afstand en het echte leven niet voor een breuk in de nieuwe vriendschap zorgt.
Plichtmatig feliciteer ik Esther en Hinke en zij lachen net zo nep terug.

"Wij tegen de mannen, dat moet lukken!" jubelt Hinke vervolgens en ik draai snel mijn hoofd weg van de camera om ervoor te zorgen dat zij geen mooi shot op mijn gezicht zullen hebben. Eerlijk gezegd weet ik ook niet hoe ik moet reageren op deze overduidelijke sneer jegens mij en ik knuffel Dennis maar eens extra om het nabij sluipende rotgevoel te ontwijken.
Het helpt, maar niet veel.

Ze hebben ook gewoon gelijk, want ben ikzelf niet altijd degene die zichzelf beschrijft als staande aan de zijlijn?
Het doet helaas niets af aan mijn gekwetste gevoelens.