Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
[-Neden buradasın
Hava kararmaya devam ederken üzerimdeki ıslak kazağa biraz daha sokuldum.Yağmur damlaları hız kesmeden saatlerdir yağıyordu ve benim yurdun çatısında sokulup kendimi koruyabileceğim pek bir şey yoktu.Olsaydı da üşengeç bedenimi kaldırıp oraya götürmezdim zaten.
Burnumu çektim.Yüzümdeki kurumak bilmeyen ıslaklıkların sebebi gözyaşlarım mı yoksa yağmur mu bilmiyordum.Şuan ağlıyor muydum ondan bile haberim yoktu. Sadece,üzerimde bir yorgunluk ve hissizlik hakimdi.
"Yağmurun altında bekleyince her şey düzelecek mi?"Tanıdık sesi duymamla elimde olmadan irkildim.Bana yaklaştığına dair ufak bir adım sesi bile duymamıştım.
"Neden buradasın?"dedim sorusunu es geçerek.Gözlerim hala yağmur tarafından dövülen zemine sabitliydi.
"Yanlış soru!Yakışıklı suratını yumrukladığım halde neden hâlâ buradasın diye sormak istedin sanırım."Dalgaya vurduğu ses tonundan belliydi."Neyse ne,ilk ben sordum.Cevap istiyorsan cevap vermelisin."
"Hayır,düzelmez."Derince bir nefes verdim.Benim hayatımla ilgili hiçbir şey artık düzelmezdi.Her şey bitmişti.Her şeyi bitiren kişi de bendim.
Hoseok'a söylediğim tüm o iğrenç şeyler aklıma gelirken yüzümü buruşturdum."Pişman olacağın şeyler söylediysen artık hiçbir şeyi düzeltemezsin."Sesim sona doğru kırıldı.
Üstüme yağan yağmur damlaları birden kesilirken kafamı kaldırmadan edemedim.Buradaydı.Kim Taehyung tam yanımdaydı ve üzerindeki siyah pelerinini soğuktan titreyen ıslak bedenimi altına alacak şekilde açmıştı.Kolu yana açık bir şekilde dururken bu şekilde ne kadar dayanabileceğini merak ettim.Ben burada saatlerce otursam saatlerce başımda böyle bekler miydi merak ettim.Hayatımda ilk defa ben değil de bir başkası benim için çabalar mı merak ettim.
"Önemli olan pişman olmuş olman değil mi?"dediğinde irkilerek kendime geldim.Daldığım suratından kaçırdığım gözlerim ayaklarıma düştü.
"Bilmem...Öyle mi ki?"Şuan ne saçmaladığımdan haberim bile yoktu.Alnımdaki ıslak saçlar gözlerime girerken kirpiklerimi kırpıştırdım ve vereceği cevabı bekledim.
"Öyle."Tek bir kelimeydi belki ama içimde bir yerlerin titrediğini hissettim.
"Sıra sende,neden burada olduğunu sormuştum."Morardığına emin olduğum dudaklarımın arasından zorla konuştum.Hava fazlasıyla soğuktu.Şüphesiz ıslak oluşum da üşümelerimi fitilliyordu.
"Çünkü senin yanında kalmak istiyorum."Çok normal bir şeyden bahsediyormuşçasına rahattı."Senin yanındayken içimde bir yerler sıcacık oluyor.Tuhaf değil mi?"Bakışlarım benden çok daha yukarıda olan yüzünü bulurken bana bakmadan devam etti."Nedenini ben de bilmiyorum ama çözene kadar yanında kalmalıyım sanırım."
Ne demem gerektiğini bilmeden bakmaya devam ettim.Gözlerimin içi yanıyordu ve yorgundum.Düşünmem gereken onlarca şey varken bir de şimdi onun dedikleri aklımı kurcalayacaktı.
"Bana aşık mı oldun?"dedim güleç bir sesle.O an bu benim için bir şakadan ibaretti, fakat "Bu seni rahatsız mı ederdi?"cevabını almamla artık işler komiklikten çıkmıştı.
Bu kadar kısa sürede bana aşık olması imkansızdı.Bu ancak anlık bir hevesten,bir hoşlanmadan ibaret olabilirdi.Benimle dalga geçiyor olmalıydı.Benimle dalga geçiyordu.
Nedenini bilmediğim bir şekilde gözlerim tekrar sulandı.Bunu hissetmiş gibi kafasını döndürerek yukarıdan suratımı seyretti.İfadesizdi,ne hissettiğini anlamam o an için mümkün bile değildi.
"Ben hiç ağlamadım."dedi yavaşça."Söylesene ağlayınca geçiyor mu?"Gözlerinin suratımdaki meraklı gezintisi devam ederken akan burnumu çekip bakışlarımı önüme dönderdim.
"Hayır."Sesim gözleri sulanan ben değilmişim gibi sertti."Hayır,ağlamak hiçbir işe yaramıyor."
"O zaman ağlama.Nasıl olsa bir işe yaramayacak,kendine bunu yapmanın anlamı ne?"Bakışlarının hâlâ üzerimde olduğunu hissedebiliyordum ama o konuşurken tekrar ona dönmedim.
"Gerçekten daha önce hiç ağlamamışsın.Bir bok bildiğin yok senin."Gerçekten de bu aptal, kendini kontrol etmenin bu kadar kolay olduğunu mu zannediyordu?
Bir kaç saniyelik sessizlik oldu aramızda.Bilmiyorum belki on belki on beş saniye...Sonrasında sesini tekrar duydum.
"Çok yakında öğrenecek gibiyim."Ben daha ne demek istediğini anlayamamışken az önce korunduğum yağmur damlaları birden üzerime düşmeye başladı.Bedenim tekrardan ıslanmaya başladığında kafamı çevirip yanıma baktım.
Kimse yoktu.
Kim Taehyung sessizce geldiği gibi sessizce gitmişti.
Bunca zaman onun gitmesini beklemişim gibi yerimden doğrularak kalktım ve hiçbir şey olmamış gibi,açık bıraktığım kapıya yöneldim.Geri dönme zamanım çoktan gelmiş ve hatta belki de geçmişti.
