Σηκώνομαι διστακτικά απ' το σκληρό κρεβάτι μου και κατευθύνομαι με τις μύτες των ποδιών μου μέχρι την κουζίνα για να πάρω τα λεφτά για το δεκατιανό μου. Κοιτάζω δεξιά-αριστερά και αφου επιβεβαιώσω ότι η μαμά μου λείπει ήδη από τις έξι τα ξημερώματα, παίρνω απλόχερα τα χρήματα. Πάω να φύγω, όταν ξαφνικά ακούω ένα μουγκρισμα. Γυρίζω απότομα το κεφάλι μου προς τον ήχο, και την βλέπω ξαπλωμένη πάνω στον άσπρο, με σκισιματα καναπέ. Τα μάτια της είναι μισόκλειστά ενώ ξερόβήχει.
<<Ευτυχώς δε πρόλαβε να με δει>> σκέφτηκα.
Αφήνω δειλά τα χρήματα στο τραπέζι, βρίζοντας τον εαυτό μου από μέσα μου και πηγαίνω με αργά αλλά σταθερά βήματα προς το δωμάτιο. Πάω να κλείσω τη πόρτα νικήτρια, όμως η φωνη της με σταματάει.
<<Ανθή!>> φωνάζει το όνομα μου θυμωμένη και αφήνω, με τα χέρια μου να τρέμουν, το ποτήρι στο γραφείο μου.
<<Ναι μητέρα;>> φωνάζω πίσω ελάχιστα έτσι ώστε να με ακούσει, ενώ παιζω νευρικά με τα κορδόνια απ' το μοναδικό φούτερ που είχα, ενα μοβ πουλόβερ που στη πλατη του ειχε σχεδιασμένο ενα μαύρο τριάντάφυλο. Παρόλο που για κάποιους δε θα είχε μεγάλη αξία, εγώ το έβλεπα σαν δώρο. Και βασικά ήταν! Μου το είχε αγοράσει κάποτε ο πατέρας μου. Τον αγαπούσα τόσο μα τόσο πολυ. Απο τοτε που μας άφησε εχω γίνει η "Σταχτοπουτα" της. Ευτυχώς δεν έχω κακές αδελφές, μόνο έναν αδελφό, με καταλάβαινει αλλα δε μπορει να κάνει κάτι, με αγαπάει. το ξέρω, αλλά λείπει ολη την ημέρα και δεν ξέρει τι περνάω επειδή δουλεύει.. Απλά μερικές εύχομαι να ήμουν ενα φυσιολογικό παιδί, ένα απλό παιδί όπως όλα τ' αλλα, και με τους δυο γονείς που να το αγαπάνε, πολλα ζητάω; η εσωτερικη φωνή μου μολις μίλησε και μου έδωσε την απάντηση που σίγουρα δεν ήθελα να ακούσω.
"Πολλά ζητάς Ανθουλα, πάρα πολλά" . Ένα δάκρυ κυλισε στο μάγουλο μου, υστερα εφτασε στα χείλη μου και θα μου ξεφευγε λιγμος αν δε με φώναζε ξανά η μαμά μου.
<<Άστα μητέρα και έλα εδώ τώρα!>> είπε κάπως απότομα και άρχισα να περπατάω διστακτικά, προς την κουζίνα. Πριν φύγω τσέκαρα το κινητό μου.. ηταν Σάββατο σήμερα, δεν είχε δουλειά. γαμωτο αυτό δεν έπρεπε να συμβεί, σίγουρα δεν έπρεπε να συμβεί. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου ήταν σκληρά και ευθεία, ίσως μπορούσε να διακρίνει κανείς ότι φοβόμουν, ενώ αν κάποιος τώρα κοιτούσε επίσης την μητέρα μου θα έβλεπε πως διατηρεί ένα μόνιμο μίσος για το παιδί της,ακόμη και στους γύρω της μερικές φορές. Δε φοβόταν, ποτέ δεν μου έδειξε κάτι τέτοιο, όμως μου είχε μάθει πόσο πρέπει να φοβάμαι. Έκανε τον φόβο να γίνει το αγαπημένο μου συναίσθημα μέσα από την συμπεριφορά της και τον άθλιο χαρακτήρα της προς εμένα. Την βλέπω απέναντι μου, να με αγριοκοιτάζει.
Μα καλά πότε πρόλαβε και σηκώθηκε;
Αναρωτήθηκα.
<<Ξέρεις ότι θα τιμωρηθείς σκληρά γιαυτό; έτσι;>> φαινόταν αρκετά νευριασμενη και ίσα-ίσα αγουροξυπνημένη. Χτύπησε πολλές φορές συνεχόμενα το πόδι της, πάνω κάτω ενώ είχε τους αγκώνες τις κάτω από το στήθος της, (σημάδι ότι έχει θυμώσει). Παίζω νευρικά με τα δάχτυλα μου και κοιτάζω άβολα κάτω ενώ νιώθω να με πλησιάζει.. ξεροκαταπινω.
<<Τόσο δύσκολο σου' νε να κάνεις λίγη ησυχία παλιόκόριτσο;>> φωνάζει μές τα μούτρα μου και κάνω αυτομάτως δύο βήματα πίσω, όμως εκείνη προλαβαίνει να με πιάσει με δύναμη απο τα μαλλιά και να με τραβήξει προς το μέρος της ενώ εγώ σφίγγω τα δόντια μου για να μην ούρλιάξω από τον πόνο.
<<Δε θα σε ξαναρωτήσω κακομαθημένο>> Γρυλλίζει και αφήνω κάποια δάκρυα ελεύθερα. Τρέμω στα χέρια της ενώ η καρδιά μου έχει βγει ήδη απ' την θέση της και ζητάει έλεος. Δεν είναι ούτε η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία φορά που συμβαίνει αυτό. Νιώθω τόσο απαίσια.. εννοώ τι έχω κάνει για να το αξίζω όλο αυτό; η ίδια μου η μητέρα δε με αγαπάει. <<Σ-υγγνώμη>> είπα μόνο και μόνο για να με αφήσει ελεύθερη αλλα αντι γι αυτό μου εδωσε ένα γερό χαστουκι.
Τώρα είναι που άρχιζα να κλαίω πιο πολυ αλλα σταμάτησα και έκλεισα τα μάτια μου απευθείας μολις την είδα να ξανασηκωνει το χερι της. Τελικά όμως με παρατησε κάτω και εγώ μαζεύτηκα σε μια γωνίτσα κλαψουριζοντας ακόμη περισσότερο.
<<Στο δωμάτιο σου νεαρή.. ΤΩΡΑ.. και που σε; κομμένο το κινητό.. τρεις μήνες>>. Ανακοίνωσε αυστηρά και χωρίς να πω τίποτα έτρεξα προς το δωμάτιο και έπεσα με τα μούτρα στα σεντόνια.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Heyyyy...το πρώτο βήμα σε μια νέα ιστορία έγινε..η μικρή Ανθή περνάει αρκετά δύσκολα με την πολυαναμενόμενη μητέρα της..πως θα μπορέσει να μαλακώσει τον αφόρητο πόνο που νιώθει..θα την βοηθήσει κανείς άραγε ;
~ αφήστε μου ένα σχόλιο με την γνώμη σας~
See you next timee❤️
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Η συμφωνία μας
Teen Fiction> φοβήθηκα αρκετά ώστε να αρχίζω να γνεφω πολλές φορές μαζί. > είπε και πριν κλείσει τη πόρτα με ξανά κοίταξε. > άφησε ενώ έκλεισε δυνατά την πόρτα ενώ με άφησε μόνη, να παλεύω με τις ανάσες μου. Η σκληρότητα δεν αλλάζει το άλλο πρόσωπο, απλά υποτ...
