Έτρεχα με δάκρυα στα μάτια μου.. Είχα μόλις αλλά δέκα λεπτά για το σχολείο. Ξεκίνησα με το ποδήλατο μου και μόλις σε 5 λεπτα ήμουν εκεί. Δεν απορώ, είχα 3 χρυσά μετάλια στην ποδηλασία.
Κατέβηκα γρήγορος τις σκάλες και κατευθύνθηκα προς την τάξη.
Πρώτη φορά που δε διαβάζω αλλά αυτό γιατί είμαι αρκετά ταραγμένη,αυτές τις μέρες.
Πήγα να τραβήξω το χερούλι όταν από το πουθενά ένα χέρι με σταμάτησε.
<<Βρε, βρε, βρε τι έχουμε εδώ>> ο Βασίλης παίζει να είναι ένας από τους μεγαλύτερους εφιάλτες μου. Επί ένα μήνα ξυπνούσα μες τα άγρια χαράματα γιατί έβλεπα στο όνειρο μου ότι με ακουμπούσε και ότι με έκανε ότι ήθελε. Η μητέρα μου δεν ήταν ποτέ εκεί για να με ηρεμισει. Το προσπαθούσα μόνη μου και τελικά το μόνο που κατάφεραν ήταν να με σκληρύνουν. Αλλά όπως και να το κάνεις πάλι άχρηστη νιώθω.
<<Θα αργήσω στο μαθημα>> είπα ενω ένιωθα πάλι να τρέμω.
<<Δε πειράζει, έτσι κι αλλιώς έχεις πολύ λίγες απουσίες>> είπε πονηρά και άρχιζε να με πλησιάζει. Άρχιζε να με φιλάει στον λαιμό ενώ κατεβαίνε όλο και πιο κάτω. Άρχιζα να κλαίω σιγανά, όταν το πρόσεξε μου έκλεισε το στόμα και άρχιζε να με ακουμπάει στο στήθος μου.
<<Σ-τ-αματα>> ψέλλισα ενώ δε μπορούσα να τον δω καλά καλά, μου είχε σπάσει τα γυαλιά και από τότε δεν αγόρασα αλλά, δεν είχα την δυνατότητα.
<<Σκάσε πορνη, θα κάνεις ότι σου πω αλλιώς θα έχεις κι άλλες συνεπειες>> απείλησε και με άφησε. Μπήκα γρήγορα στη ταξη και όλοι είχαν παγώσει. Δε χρειάστηκε να καταλάβω πολλά, ο διευθυντής με πέταξε έξω με όριαια και τώρα καθόμουν μόνη μου στο παγκάκι. Πέρασαν αρκετές ώρες τον Κωνσταντίνο, δε τον είδα.. παράξενο.. Τελικά αποφασίσα να πάω σπίτι όσο πιο γρήγορα γινόταν. Όσο περπαταγα έτρεμα και ζαλιζόμουν. Όταν έφτασα ήλπιζα να λείπουν όλοι από το σπίτι όμως δυστυχώς όταν άνοιξα τους είδα όλους, έναν προς έναν. Είχαν τελειώσει όλοι τους το μεσημεριανό και εγώ δεν ήμουν και η πιο ευχαρίστη "έκπληξη".
<<Ανθή τι είναι όλα αυτά;>> ρώτησε απογοητευμένη η κυρία Χρυσούλα και ένιωθα τα μάτια μου υγρά.
<<Συγγνώμη>> είπα τελικά και πήγα με φορά στο δωμάτιο, ξέροντας ήδη ότι τους είχα κόψει την όρεξη.
Προσπαθούσα να συγκράτηθώ από το να ξεσπάσω αλλά μου ήταν αδύνατο. Από την άλλη δεν ήθελα να λερωσω τα μαξιλάρια... Όλα εδώ μου ήταν τόσο ξένα. Ίσως τελικά εδώ δεν θα ήταν τόσο καλύτερα όσο πίστευε ο αδελφός μου.
~Νέο κεφάλαιο! Σε λίγο έρχεται και το επόμενο για όσους ενδιαφέρονται! Παρολαυτα τι πιστεύετε ότι μπορεί να συμβεί στη συνέχεια; Αφήστε μιυ ένα σχόλιο!~
ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
Η συμφωνία μας
Teen Fiction> φοβήθηκα αρκετά ώστε να αρχίζω να γνεφω πολλές φορές μαζί. > είπε και πριν κλείσει τη πόρτα με ξανά κοίταξε. > άφησε ενώ έκλεισε δυνατά την πόρτα ενώ με άφησε μόνη, να παλεύω με τις ανάσες μου. Η σκληρότητα δεν αλλάζει το άλλο πρόσωπο, απλά υποτ...
