Η συμφωνία μας

Κεφάλαιο 4

Μα από την άλλη αν το μάθει η μητέρα μου την έχω άσχημα, πολύ άσχημα !

Περπατάω προς το σπίτι μου τρομοκρατημένη.

Ξέρω και μάλιστα από πρώτο χέρι τις τιμωρίες της.

Πρόπερσι με έβαλε να κάνω babysitting σε δύο διαβολοκοριτσα που πήγαιναν πρώτη γυμνασίου, και τι δε μου κάνανε! Μου βάλανε αναισθητικό μέσα στην πορτοκαλάδα που υποτίθεται μου "πρόσφερανε" !
Όσο ήμουν λυπόθημη μου κόψανε τα μακριά μαλλιά μου και το σκασανε απο το μπαλκόνι αφήνοντας μου ένα γράμμα με μια σπόντα που δε κατάφερα να τις νταντεψω. Μόλις γύρισα σπίτι φυσικά και τιμωρήθηκα και γιαυτό. Ένας θεός ξέρει τι πέρασα.

Περσυ με χτύπησε πολυ άσχημα με την ζώνη, δε το είχε ξανακάνει ποτέ.. Μου άφησε σημάδι και ακόμη θυμάμαι ότι τις πρώτες εβδομάδες δε μπορούσα ούτε να κάτσω.
Τι; θέλετε flashback?
Ναι;
Καλά λοιπόν..
Πάρτε το.
Flashback πριν 1 χρόνο.
<<Ο-οχι Ο-οχι δε το εννωουσα>> είπα με τη φωνή μου κυριολεκτικά να σπάει σε χίλια κομμάτια. Ο αδελφός μου έλειπε κλασικά , ήμουν εγώ, η ζώνη και ο διάβολος.
<<Κι όμως , έτσι είπες, είπες ότι ο μπάσταρδος ο πατέρας σου ήτανε καλύτερος από εμένα και οτι μάλιστα θα σε φρόντιζε καλύτερα από έμενα, ε λοιπόν τώρα θα πληρώσεις για αυτό τσουλακι>> είπε και άρχιζε να με πλησιάζει απειλητικά. Πήγα να ξεφύγω αλλά με έπιασε με δύναμη απο τα μαλλια και προτού το καταλάβω μου είχε κατεβάσει την φόρμα μου.
<<Μ-μη μ-μ-η>> κλαψουρισα όμως το επόμενο δευτερόλεπτο η λεπτή ζώνη της ήρθε σε επαφή με το ευαίσθητο δερμα μου, πολλές φορές, περίπου είκοσι πέντε.

End of flashback

Πάντως έχω καταλάβει ένα πραμα.. Ότι κάθε χρόνο χειροτερεύουν οι τιμωρίες της..

Ο κύριος Δημήτρης την ενημέρωσε μπροστά μου.

Την έχω γαμησει ή μου φαίνεται?

Περπατάω με πολύ αργά βήματα για να μη φτάσω ποτέ, μάταια όμως.. κάποια στιγμή φτάνω έξω απ' την εξώπορτα.

Ξεροκαταπινω και ανοίγω τη πόρτα με τα κλειδιά μου.

Την βλέπω καθισμένη στη κουζίνα απέναντι μου, αφήνω την τσάντα μου χαλαρή, σαν να μη συμβαίνει τίποτα και προχωράω προς την κουζίνα. Αρπάζω ότι βρω μπροστά μου, (μιας που έχω να φάω απο χτες) και το καταπίνω. Την νιώθω να με καίει με την ματιά της όμως κάνω ότι δε καταλαβαίνω.
<<Πως πηγε το σχολείο Ανθή;>> ρωτησε ειρωνικά πάντα η μαμά.
<<Ναι όντως, πως πήγε σήμερα Ανθούλα;>> ρωτησε γλυκά ο αδελφός μου και χαμόγελασα.
<<Καλά πήγε>> ειπα ψέματα και συνεχισα να τρωω, ομως μολις εφυγε ο αδελφός μου, εκεινη με πλησιασε και με τραβηξε αποτομα κοντα της.

<<Μη κάνεις την ανηξερη βρωμοκοριτσο>> είπε θυμωμένα και το βλέμμα μου έπεσε επιτέλους πάνω στα μάτια της που τόση ώρα με έκαιγαν. Συνέχισα να μασάω τη μπουκιά μου και μαζεψα οσο πιο πολυ θάρρος μπορούσα.
<<Καινούργιο παρατσούκλι;>> ρώτησα με ειρωνεία και ένα χαστούκι προσγειώθηκε στο μαγουλο μου. Άρχιζα να βγάζω δάκρυα από τα μάτια μου και προσπάθησα να καταπιώ, αυτό που μασουσα τόση ώρα για να μπορέσω να ανασαίνω καλύτερα. Με έπιασε από τον γιακά απειλητικά και έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου,αφήνοντας το υπόλοιπο του φαγητού μου να πέσει κάτω.

<<Άκουσε με.. βρώμικοριτσο, όπως γουστάρω θα σε φωνάζω κι άμα θέλω υπογράφω αμέσως τωρα τα χαρτιά για το ορφανοτροφείο, να σε ξεφωρτωθω μια και καλή, γιαυτό φρόντισε να μην αντιμιλας και ειδικά σε μένα.. το κατάλαβες;>> οι φωνές τις ήταν τόσο δυνατές που έγυρα το πρόσωπο μου στο πλάι. Όμως τελικά έμεινα στα λόγια της. Γουρλωσα τα μάτια μου και την κοίταξα μη μπορώντας να πιστέψω αυτό που είπε μόλις.

<<Σ-σε ο-ρφα-νο-τρ-ο-φ-είο;>> ρώτησα για να επιβαιβαιωσω τα λόγια της όμως μέσα μου ήξερα ήδη την απάντηση.

<<Ναι Ανθή, σε ορφανοτρφειο. Εσύ τι νομίζες; ότι θα ήθελα για κόρη μια άχρηστη σαν και σενα, ή έναν μαλακα σαν τον πατέρα σου;>>

Τα λόγια της έπεφταν μαχαιριές στην καρδιά μου.

Ένιωθα άχρηστη.

Ένα τίποτα.

<<Μη με στείλεις μαμά,.. μη με στείλεις γαμωτο μου>> ξέσπασα πάνω της μα δε με άφησε λεπτό να μείνω εκεί.

<<Θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά... εξαφανίσου από μπροστά μου>> είπε ενώ μου γύρισε πλάτη. Ξεφυσιξα και μάζεψα αυτό που είχε πέσει κάτω, το τυλιξα με ένα χαρτί και το άφησα στο τραπέζι. Σκούπισα τα συνεχόμενα δάκρυα που έπεφταν με φόρα στα μαγουλα μου.

<<Μαμά.. συγγ..
<<ΤΩΡΑ>> φώναξε και ένιωσα κάποιον ξαναβαζει το μαχαίρι στην καρδιά μου.
<<Συγγνωμη>> ειπα τελικα νευρική και εφυγα με κλάματα απο εκει.

~~~~~~~~~~~~~~~~~
Όλες οι πόρτες κλείνουν πλέον μπροστά στην Ανθή.. πλέον νιώθει πιο μόνη από ποτέ.. Τι νομίζετε ότι θα συμβεί; θα την στείλει τελικά στο ορφανοτροφειο ή μήπως θα αλλάξει γνώμη;

~Αφήστε μου ένα σχόλιο με την άποψη σας~