Η συμφωνία μας

Κεφάλαιο 35

Το επόμενο πρωί ξύπνησα μόνη μου. Κοίταξα το ρολόι του ταβανιού.

12 : 00

  Γύρισα πλευρό για να απόκοιμηθώ μα δε με έπαιρνε ο ύπνος. Σκεφτόμουν το χθεσινό βράδυ. Το πρώτο μου φιλί με αυτόν; ούτε καν το φανταζόμουν έτσι! Μα για να είμαι ειλικρινής μου άρεσε, γιαυτό και ανταπέδωσα αμέσως. Ξαναγύρισα πλευρό και κοίταξα την πόρτα.
ο Κωνσταντίνος είναι στο σχολείο, η κυρία Χρυσούλα στην δουλειά λογικά, ελπίζω ο Γιώργος να μη πήγε  κάπου...έχω ανάγκη να τον δω. Σηκώθηκα και πήγα προς όλα τα δωμάτια προσεκτικά και αθόρυβα και τελικά τον βρήκα μόνο του σε ένα από τα υπνοδωμάτια. Αμέσως έπεσα άτσαλα στην αγκαλιά του και τον έσφιξα.
Στην αρχή έβγαλε ένα επιφώνημα πόνου μα μόλις με είδε χαμογέλασε και με έσφιξε πιο πολύ.
<<Μωρο μου>> είπε και χαμογέλασα.
<<Συγγνώμη που δεν έκανα κατι χθες>> συνέχισε.
<<Δεν ήσουν υποχρεωμένος>>
<<Κι όμως ήμουν γαμωτο απλά.. ένιωθα το κεφάλι μου βαρύ και δε μπορούσα να αντιδράσω, συγγνώμη Ανθή>>
<<Όλα καλά>> είπα και με φίλησε στο μέτωπο.
<<Δε θέλω να πάω σχολείο σήμερα, δεν έχω όρεξη για τίποτα>> είπα ενώ ξεφυσησα.
<<Ελα μη μου στεναχωριέσαι δε θα πας σήμερα και θα περάσουμε όμορφα, θα κάνουμε πράγματα σήμερα>> είπε και τον έσφιξα πιο πολύ.
<<Έλα Ανθούλα σήκω, πάμε κάτω να φας κάτι>>
<<Θέλω να κατέβω κάτω να της μιλήσω, την αγαπάω>> είπα και άρχιζα να κλαίω.
<<Δυστυχώς εκείνη δε νιώθει το ίδιο αλλά δε θέλω να στεναχωριεσαι εντάξει;>>
<<Δε μπορώ γαμωτο, ειναι η μητέρα μου>> είπα και άρχιζα να κλαίω με λυγμούς.
<<Έλα πάμε κάτω>> είπε και με έπιασε από το χέρι ενώ πήγαμε προς την κουζίνα. Την είδαμε να πίνει καφέ ενώ κοίταζε το κενό. Τότε άφησα το χέρι του Γιώργου και πήγα κοντά της με αργά βήματα. Μόλις με αντιλήφθηκε με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.. με μίσος.
<<Τι θες;>> ρώτησε με απέχθεια.
<<Μαμά σα-Σαγαπαω>> είπα και την κοίταξα βαθιά στα μάτια της.
<<Μακάρι να μπορούσα να σου πω 'και εγώ' αλλά θα 'ταν ψέμα>> είπε και άρχιζα να δακρύζω. Σηκώθηκε απότομα και έκανα δύο, τρία βήματα πίσω.
<<Σταμάτα να κλαις, μου σπας τα νεύρα Ανθή>> σταμάτησα να κλαίω και τότε χάϊδεψε τα μαλλιά μου, χωρίς αγάπη.
<<Καλό κορίτσι>>
<<Με πονάς μαμά>>
<<Σκασε Ανθή, δε σε ρω->>
<<Εσύ να σκάσεις εντάξει;>> την διέκοψε η φωνη του Γιώργου απ' το βάθος. Είχαμε μείνει και οι δύο. Πήρε τα χέρια της απ' τα μαλλιά μου και τα έβαλε κάτω απ το στηθος της κοιτώντας τον Γιώργο.
<<Πως τολμάς νεαρέ;>>
<<Όπως θέλω, και δε σου αξίζει να σε λέμε μητέρα>> είπε και γω του έκανα νόημα να σταματήσει όμως συνέχισε.
<<Έλεος Γιώργο, εσένα τουλάχιστον σε αγαπούσα>>
<<Δε με νοιάζει, αν με αγαπάς έστω και λίγο αγάπησε και αυτόν τον άγγελο που δε τόλμησες ούτε μια φορά να τον αποκαλέσεις κόρη σου>>
<<Θα το σκεφτώ>> είπε σοβαρή.
<<Ναι ναι, και όσο εσύ θα το σκέφτεσαι εγώ θα την πάω σχολείο και μέχρι τότε δε θα σε ξαναπώ έτσι όπως φωνάζουν όλα τα παιδιά τις μητέρες τους>> δήλωσε κατηγορηματικά και έμεινα.
<<Και πως θα με λες;>> ρώτησε με μια ειρωνεία στην φωνή της.
<<Χριστίνα>> είπε τόσο απλά και η λάμψη στο πρόσωπο της είχε πλέον εξαφανιστεί εντελώς.
<<Μαμα είσαι καλ-
<<Σκασμός Ανθή>> είπε, και με δάκρυα στα μάτια έφυγε και κλειδώθηκε σε ένα από τα δωμάτια.
<<Πάω να δω πως είναι>> ανακοίνωσα στον Γιώργο όμως με σταμάτησε την τελευταία στιγμή.
<<Εσύ θα έρθεις μαζί μου>>
<<Γιώργο άσε με να πάω να την δω>> είπα αλλά με κράτησε σφιχτά από την μέση μου.
<<Μερικές φορές πρέπει να βάζεις την αξιοπρέπεια, πάνω από τα συναισθήματα σου>> είπε ενώ με άφησε και τον κοίταξα απογοητευμένη.
<<Τι εννοείς; να μην αγαπάω την ίδια την μανα μου; αυτό μου λες;>> φώναξα λίγο πιο δυνατά αυτή τη φορά.
<<Όχι Ανθή, απλά έλα μαζί μου και πάψε πια>>
<<Γιατί μου μιλάς έτσι;>> όμως πριν πω κάτι με είχε βάλλει ήδη στον ώμο του και με είχε βγάλει έξω από το σπίτι.
<<ΡΕ ΓΙΏΡΓΟ>>

φοβόμουν τα ύψη.

Και αυτό έγινε εξαιτίας της μητέρας μου.

Όταν ήμουν έξι μόνο, με είχε κρεμάσει από τον ανεμιστήρα του ταβανιου.

Εκείνη τη μέρα είχα κάνει πάνω από πέντε φορές εμετό και εκείνη το διασκέδαζε.

Μάλλον είχε δίκιο ο Γιώργος.

Έπρεπε να κρατήσω και μια αξιοπρέπεια.

<<Κατέβασε με>> είπα ήρεμα και αυτή την φορά με άφησε.
<<Δε θα φύγεις>> είπε αυστηρά και παραδόξως συμφώνησα.
<<Πώς και συμφώνησες;>>
<<Είχες δίκιο δεν-
<<Πάντα έχω Ανθή>> είπε και τίναξε τα μαλλιά του.
<<Ντίβα>> είπα και σκασαμε στα γέλια.

~~~~~~~~~~~~~~~~
Η σχέση κόρη - μητέρας δεν πάει τόσο καλά όσο θα 'πρεπε. Ώστωσω εσείς τι λέτε; θα φτιάξει αυτή η σχέση η θα παραμείνει η ίδια;