<<ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΓΑΜΩ ΤΗ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ;>> φοβήθηκα αρκετά ώστε να αρχίζω να γνεφω πολλές φορές μαζί. <<Έτσι μπράβο>> είπε και πριν κλείσει τη πόρτα με ξανά κοίταξε. <<Μη παίζεις με την φωτιά μικρή>> άφησε ενώ έκλεισε δυνατά την πόρτα ενώ με άφησε μόνη, να παλεύω με τις ανάσες μου. Η σκληρότητα δεν αλλάζει το άλλο πρόσωπο, απλά υποτάσσεται από τον φόβο. Τι θα γίνει όμως όταν αυτό το μίσος και αυτός ο φόβος γίνουν ένα; Θα υπάρξει κάτι ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες; Η μήπως το μίσος θα επικρατήσει στη μάχη;