Plastik Ruhlar Mezarlığı

BÖLÜM 3 "Dönüş"

"Zamanın eli anılarımın saçlarını okşadığında beni öperken sırtıma bir bıçak saplayacağını biliyordum. Ama bıçaklar yaralar açardı. Yaralarsa bıçakları kullanmayı öğretirdi."

Bölüm Şarkısı : Lana Del Rey - Dark Paradise

Boşlukta olmaktan daha berbat bir şey varsa, o da boşluğun kendisi olmaktı. Bunu öğrendiğimde on iki yaşımdaydım ve dizlerimi karnıma çekmiş sert bir zeminde oturarak boşluğu izliyordum. Aslında buraya kendi isteğimle oturmamıştım. Buraya bırakılmıştım. Bir çöp gibi.

Zemin soğuktu, odanın içi daha soğuk. Titreyen nefesim havayı buğulandırırken ince kollarım bedenime bir kalkan gibi örtüldü ama soğuk benim sıska kollarımdan çok daha güçlüydü. Bedenimin titremesini engelleyemiyordum.

"Bu bir ceza değil, Maral." demişti. Buraya beni bıraktığında bakışları içtendi. İblislerin ne kadar nazik olduğunu ondan öğrenmiştim. "Sadece düşünmen için. Önceliklerini düşün."

"Üşüyorum." dediğimde gülümsedi. Gülümsemesi bir babanınkini andırıyordu. Anlayışlı, sakin. Saçlarımı okşarken alnıma dudaklarını bastırdı.

"Biliyorum, küçük. Ama ne demiştik. Aile her şeyden önce gelir. Sen bugün bunu unuttun, hatırlaman için biraz burada kalmalısın."

Kapıya doğru adımladığında, beni bıraktığı zeminde emekleyerek ona uzandım ama bacağına dolanan kollarımı sertçe iteklerken bana bakmadı.

"Lütfen çıkar beni. Üşüyorum."

Kapıyı üzerime kapatırken yüzünü görmüştüm. Yüzünde şefkatli bir babanın ifadesi yoktu, öfkeli bir komutan da değildi.

O gece onun yüzünde bir iblisin sadist keyfini görmüştüm. Dudakları ifadesizdi ama gözlerinde tehlikeli bir gülümseme vardı.

O gece Akademi'deki en soğuk gecemdi.

"Klimayı kapatabilir miyim?" Soğuk zihnimde irinli bir anıyı canlandırdığında klimanın düğmesine uzanmıştım ama kapatmadan önce Asrın'a baktım. Bana sadece göz ucuyla bakıp baş hareketiyle onayladı ve ruh halimi anlamlandırmaya çalışır gibi bir süre bakışları üzerimde oyalandı.

Yaklaşık otuz beş dakikadır yoldaydık ve Çağın, arkaya, Ala'nın yanına oturmamı istemediği için ben ön koltukta oturuyordum. Bunu saklamaya gerek duymadığı bir öfkeyle yapmış beni sertçe öne doğru iteklerken dişlerinin arasından Ondan uzak dur diye tıslamıştı.

Ona, bana duyduğu gibi bir öfkeyle yaklaşamazdım. Ala'ya yaşattığım korkunun affedilemez olduğunu biliyordum üstelik Çağın'ın kızın üzerine titreyen bu halini, uzaktan da olsa, uzun süredir gören biri olarak bu nefretini anlayabilirdim.