Aşk-ı İntikam (Tamamlandı)

- Bölüm 17 -

Onun güzeIIiğini herkes görüyorsa o bence az güzeIdir. Herkes biIiyorsa o bence hiç güzeI değiIdir. Onun güzeIIiğini yaInız ben görüyorsam bu sevgidir. YaInız ben biIiyorsam bu aşktır. Hiç kimse görmüyorsa bu yaInızIıktır.

# CemalSüreyya #

~

Üst kata çıktığımda hala kalbim çok hızlı atıyordu. Piç! Ne kadar söyleyemesem de öylesin Uraz. Boş bulunduğum bir an da karşıma çıkan ilk odaya girdim. Kapıyı kapattığımda gördüğüm manzara ile küçük bir çığlık attım.

Burası da neydi böyle?

Odayı incelerken kolumdan tutulan sıkı elle yönümü değiştirmek zorunda kaldım. Uraz karşımda son derece sinirlenmiş ve herşeyi yapabilecek şekilde duruyordu. Gözlerine baktığımda göz bebekleri yine büyümüş terlemişti. Uyuşturucu kullandığı belliydi. Ona baktığımda bir madde bağımlısı ve herşeyi korkusuzca yapabilecek bir Uraz görüyordum.

" Senin burada ne işin var ? "

Bunu dişlerini sıkarak söylemişti. Dilini alt dudağının altında gezdiriyordu. Beni hızla çekip odadan çıkardı.Kapıyı sert bir şekilde örttüğünde istemsiz olarak gözlerim kapanmıştı.

" Ben oraya girdi- girdiğimin farkında bile değildim. " Bunu kekeleyerek söylemiştim. Uraz'ın bileğimi tutan eli gittikçe sertleşiyordu.

Bir eli saçıma gittiğinde acıdan kıvranıcak duruma gelmiştim. Bu çocuk tam bir dengesizdi. Benim burada ne işim vardı. Benim sinirlerini bile kontrol altına alamayan birinin evinde ne işim vardı ?

" U- Uraz bırak beni. "

Cevap vermemişti. Sırtımı sertçe duvara vurduğunda acıdan inlemiştim. Ama hemen kendimi toparlayıp sakin olmaya çalıştım. Babam bana öyle dememiş miydi zaten. Sinir krizi geçiren birinin yanında sakin ol. Alttan almalısın İdil.

" O odaya girmemeliydin. ! "

Bunu bağırarak söylemişti. Gözlerini gözlerime dikip konuşmasına devam etti.

" Seni şimdi, şuan öldürmelimiyim ? "

Eliyle çenemi tutup sıkmaya başladı. Şu an canım o kadar çok yanıyordu ki dediklerimi de diyeceklerimi de unutuyordum. Daha biraz önce gülümseyen adamın yerini, vahşi bir insan almıştı. Ne hissetiğimi bilmiyordum. Tek bildiğim şey ağlamamamdı. Ağlamamalıydım. Ağlamayacaktım.

Her ağladığımda babam olurdu sebep. Ve şuan gözyaşlarımı bir hiç için dökmemeliydim. Acıdan gözlerimi kapatıp babamla olan anılarımı getirdim aklıma. Bana sarılışını, oyunlarımızı, bana verdiği nasihatları.

O beni bıraktığı günden beri ben insanlardan uzakta kalmayı seçmiştim. Mutlu olmadığım bir hayatı seçmiştim. Babam beni bıraktığı günden beri ben bana ait olmayan bir hayatı seçmiştim. Ben bunları düşündükçe beynim bana baskı yapan sözcükleri söyletmeye çalışıyordu.

" Öldür ! "

Bunu dediğimde gözlerim kapalıydı. Beni hayatta tutan insan yoktu. Mutlu olduğum insan yaşama sebebim yoktu. Tüm güzel günlerim onunlaydı.O olmadan yaşadığım günler bu üç yıl, onunlayken geçirdiğim bir saate eş değer değildi. Ben boşuna yaşıyordum. Acılar unutulmuyordu. Hayatımı normal gibi yaşasamda eski ben olamıyordum. Gözlerimi açtığımda Uraz'ın sinirli gözleriyle karşılaştım.