"Sevmeyi falan değil, yalnızlığı öğren.
Çünkü en çok ona ihtiyacın olacak..!"
# C. Bukowski #
~
Güzel geçecek olan bir hafta sonu. En azından şu okulda yaşadıklarımdan sonra benim için kafa dağıtmanın çok iyi olacağını biliyordum. Dolabıma yaklaşıp siyah kazağımı ve pantolonumu aldım. Saçımı at kuyruğu yapıp alt salona indim. Annem ve babam aynı yerde çalıştıkları için izin günleride genelde aynı oluyordu.
" Günaydın anne! "
"Günaydın kızım." Diyerek fırına koyduğu yemekle ilgilenmeye başladı. Bende zaten yalnız kalmak istiyordum. En iyisi onlara hiç bulaşmamak. Kapıya yaklaşıp ayakkabılarımı giyerken bir yandanda anneme seslenmeyi ihmal etmedim.
" Anne ben çıkıyorum." Dedim ve montumu alıp evden ayrıldım. Son duyduğum annemin bana -geç kalma- diye seslenişiydi.
Onları seviyordum ama herşeyi onlara anlatamazdım. Herşeyimi anlattığım babam vardı. Ama vardı. Artık yok! Cebimde çalan telefonla geçmişi terkedip telefona yöneldim. Arayan Selin'di. Büyük ihtimal beni geçen gün yaptığı o saçma sitemi için arıyordu. Ve yine büyük bir ihtimal ki, yaptığı şey için af dileyecekti.
" Efendim Selin? " Sesim boş ve umursamaz çıkmıştı. Okulda yaptığı o çocukça çıkışda bunun en büyük sebebiydi.
YOU ARE READING
Aşk-ı İntikam (Tamamlandı)
Teen FictionVe nefret alışagelmişlerin geçmişi kadar kor bir o kadar da yakıcıydı.Yanıma gelen nefesi tenimi yakacak kadar sıcak, sözleri bedenimi tir tir titretecek kadar soğuktu. Ben sıcakla soğuk arasında kalmıştım. O ise aşkla intikam arasında yeller estir...
