Απαγορευμένη Αγάπη-

20~

Κεφάλαιο 20ο~

Jack's POV

Κάθομαι στο πλέον δωμάτιο μου έχοντας ένα αίσθημα που είχα καιρό να νιώσω, καθαρίζοντας έναν από εκείνους. Μπορεί να μην ήταν της Evellyn αλλά εξακολουθεί να είναι ένα μπάσταρδο που του άξιζε η κατάληξη του. Ξέρω πολύ καλά ήδη τι έχουν κάνει όσες συμμορίες πατάνε στη πόλη αυτή. Και μάλιστα ήταν ο ίδιος δολοφόνος.
Πάνω που οι σκέψεις μου καταλήγουν για άλλη μια φορά στο σχέδιο μου, μετά τη πράξη αυτή, μια Evellyn εμφανίζεται στο δωμάτιο. "Jack". Λέει σχεδόν ψυθιριστα. Μόνο από τον τόνο της φωνής της έχω καταλάβει γιατί ήρθε και αυτόματα ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου. Την κοιτάω περιμένοντας να μιλήσει. "θέλω να σου ζητήσω συγνώμη.. Και πίστεψεμε δεν είναι κάτι που κάνω συχνά". Ξεκινάει κάνοντας μια παύση και πλησιάζει. "αυτές τις μέρες που είσαι μαζί μας με έκανες να σκεφτώ πολλά και σε αμφισβήτησα τις πιο πολλές φορές. Πράγμα λογικό αν σκεφτείς ότι ήσουν με τους μπάτσους. Τέλος πάντων.. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το σημερινό με έκανε να δω μια άλλη σου πλευρά και σου δίνω άλλη μια ευκαιρία να είσαι ανάμεσα μας, αν ακόμη το θες".
Ολοκληρώνει και κρίνοντας από τη στάση της δείχνει όντως μετανιωμενη. Αλλά ακόμα καλύτερα για εμένα, πεπεισμένη ότι μου αξίζει η ευκαιρία!.
"παρόλο που η αντιπάθεια μου για σένα παραμένει, σε συγχωρώ ". Λέω αφήνοντας ένα γέλιο στο τέλος της πρότασης. Απρόσμενα γελάει και εκείνη με το υποτιθέμενο πείραγμα μου και την παρατηρώ. Για άλλη μια φορά το πρόσωπο της καταφέρνει να με συνεπάρει και το άκουσμα από το γέλιο της ήταν σχεδόν μουσική στα αυτιά μου. Αμέσως παίρνω το βλέμμα μου από επάνω της και επανέρχομαι στη πραγματικότητα που από ότι φαίνεται μου μιλούσε τόση ώρα..
Δεν το πιστεύω ότι την χάζευα στα αλήθεια. Μην ξεχνάς τι είναι Jack, μη ξεχνάς την Cleo.. Λέει η φωνή μέσα μου. "JACK!". Φωνάζει τελικά αφού παρέμεινα χαμένος και πλέον έχει τη προσοχή μου. "λοιπόν τι λες θα με συνοδεύσεις στη προπόνηση;". Ρωτάει και κοιτάζω περίεργα. "την ποια;". Απαντάω με τη σειρά μου.
"πρώτου γίνουν όλα αυτά έκανα την καθημερινή μου προπόνηση, με κρατάει σε φόρμα και εξάλλου δεν έχω δει τις κινήσεις σου". Λέει αυτάρεσκα προκαλώνταςμε.
Σηκώνομαι και την πλησιάζω." θα χάσεις, μικρή". Λέω με ένα πονηρό χαμόγελο σκυβοντας λίγο προς τα κάτω για να την κοιτάξω. Τόσο μικροκαμωμενη σκέφτομαι και γελάω στην ιδέα να τα βάλω μαζί της σε αυτό που λέει" προπόνηση ".
"λοιπόν τι περιμενεις; κουνησου". Λέει σαν να με διατάζει και ακολουθεί το επιβλητικό περπάτημα της μπροστά μου. Πάλι μαρεσει όταν το κάνει αυτό, σκέφτομαι ασυναίσθητα. Δίχως άλλες σκέψεις την ακολουθώ στον χώρο που πήγαινε.