Απαγορευμένη Αγάπη-

1~

Evellyn's POV

"Ξύπνα επιτέλους! Εχεις πολλά να κάνεις". Με ξυπνάει η φωνή του πατέρα μου και από την στιγμή που ανοίξω τα μάτια μου καταλαβαίνω πάλι τι με περιμένει..
Δεν ξέρω πρώτα από που να αρχίσω, πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχουν πολλά θετικά. Είμαι η Evellyn Nelson και είμαι μόλις δεκατριών χρονών. Προέρχομαι από την γνωστή σε πολλούς California της Αμερικής..ονειρο θα έλεγε κανείς για ένα παιδί στην ηλικία μου να κατοικεί εδώ αλλά πιστέψτε με η ζωή μου μόνο χαρούμενη δεν είναι.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι αφου ξέρω πως δεν έχω άλλη επιλογή και αντικρίζω για άλλη μια φορά το φριχτό θέαμα μπροστά μου, η αλλιώς δωμάτιο όπου μένω εγώ..

Είναι πολλά για την ζωή μου που κάνεις δεν θα ήθελε ποτέ, ιδιαίτερα στην ηλικία μου. Ένα από αυτά είναι το γεγονός ότι το δωμάτιο μου δεν έχει τίποτα παραπάνω από ένα κρεβάτι. Βλέπετε η οικογένεια μου με μισεί και το λέω με την κυριολεκτική έννοια.. Δεν μου παρείχαν τίποτα που να χρειάζομαι και μαζί με αυτά είναι η αγάπη..
Κάθε ημέρα που ξυπνάω είναι τα πρώτα πράγματα που σκέφτομαι, για το πόσο άσχημα περνάει ο καιρός μου μαζί τους.
Διακόπτω αυτές τις σκέψεις που κυριαρχούν μέσα μου και πηγαινω προς την τουαλέτα. Αφού πληθω βάζω κατευθείαν τα πρόχειρα μου ρουχα.
Ώρα για την ίδια κωλο ρουτίνα.. Λέω στον εαυτό μου και ξεφυσαω. Πηγαίνω στην κουζίνα όπου αντικρίζω τους γονείς μου..
Η μανα μου έπινε αλκοόλ όπως της είναι συνήθειο από πάντα και ο πατέρας μου με υποδέχεται ψυχρά. "ξεκινά. Τι διάολο περιμένεις;". Λεει με θυμό προσταζωντας με να καθαρίσω τα χάλια τους. Με έχουν σαν δουλικο τους από παλιά και κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους..
Γνεφω καταφατικά χωρίς να φέρω αντίρρηση και ξεκινάω να κάνω τα πάντα.

[...]

Είναι απόγευμα και όλη την ημέρα έκανα ότι μου έλεγαν.. Μόλις επιτέλους τελειώσω πηγαίνω στον πατέρα μου για άλλη μία φορά. "έκανα ότι μου είπατε.. Τώρα θα μπορούσα να βγω λίγο έξω;". Λεω νευρικά και αποφεύγω να αντικρίσω την ψυχρότητα του. "έξω; να κάνεις τι έξω; δεν έχεις κανέναν και ούτε πρόκειται να χεις ποτέ". Λεει και γελάει αλαζονικα μειώνοντας με. Αυτόματα νιώθω άσχημα με τα λόγια του και βουρκωνω. Το έχω αυτό το κακό.. Επηρεάζομαι πολύ εύκολα με ότι μου λένε και με θυμώνει αυτό. "ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΆΝΩ ΟΤΑΝ ΜΕ ΚΡΑΤΑΣ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΣΑΝ ΣΚΛΑΒΑ ΟΛΗ ΜΕΡΑ; ". Φωνάζω ασυναίσθητα και αμέσως το μετανιώνω γιατί ξέρω τι θα ακολουθήσει. "Τι είπες;! Σε ποιον νομίζεις ότι θα υψωνεις τον τόνο της φωνής σου;". Λεει αυστηρά και αρχίζω να κάνω βήματα πίσω μα με πλησιάζει απότομα." βγάλε την μπλούζα σου". Προστάζει άλλη μια φορά και τελικά τα δάκρυα μου εμφανίζονται. Με δισταγμό κάνω ότι μου λέει και γυρνάω την πλάτη μου προς εκείνον αφού ξέρω τι θα ακολουθήσει. Αμέσως βγάζει την ζώνη από το παντελόνι του και χτυπάει την πλάτη μου με βίαιο τρόπο...
Ο πόνος με κάνει να ανασαίνω με δυσκολία και να νιώθω πως θα λυποθημησω από την ένταση..
Δεν είναι η πρώτη φορά που μου το κάνει αυτό. Εάν δεν ακούσω ξέρω πως αυτό θα μου συμβεί..
Στην ατμόσφαιρα επικρατεί μόνο ο ήχος των ουρλιαχτων μου μέχρι που επιτέλους σταματάει ότι κάνει. "την επόμενη φορά δεν θα απαντήσεις καν". Λεει σαν προειδοποίηση και με διώχνει στο δωμάτιο μου.
Αφήνω το κλάμα μου ελεύθερο και ταυτόχρονα αρχίζω να ακούω και την μεθυσμένη μανα μου που τσακώνονται για ότι έγινε μόλις.. Δεν αντέχω άλλο.. Όλο αυτό είναι καθημερινό και καθε φορά κάτι χειρότερο. Πετάω ότι φοράω και μπαίνω κάτω από το ζεστό νερό της ντουζιέρας. Η θερμότητα κάνει τις πληγές μου να πονάνε και άλλο και βλέπω λίγο αίμα να κυλάει κάτω. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να ηρεμήσω. Μόνο αυτό με κρατάει, ο αυτοέλεγχος μου και τίποτα άλλο..
Βγαινω από την τουαλέτα και περιποιουμαι τις πληγές μου. Βάζω κάποια άλλα ρούχα και ξαπλωνω.
Την υπόλοιπη νύχτα δυσκολεύομαι να κοιμηθω από τους πόνους μα όταν τελικά τα καταφέρω ελπίζω απλα να μην έρθει το αύριο ξανά...

Αυτο ήταν το πρώτο κεφάλαιο.. 😶Εντονο θα ελέγα.. Πως λέτε να εξελιχθεί όλος αυτός ο πόνος; 🤔..

Το επόμενο αύριο τα λέμε!
Ελπίζω να σας αρεσε❤️
~S