Απαγορευμένη Αγάπη-

45~

Κεφάλαιο 45ο~

Evellyn's POV

Το πρωί έφτασε και όλο το βράδυ δεν έκλεισε κάνεις μας μάτι. Καθίσαμε γύρω από τη φωτιά μιλώντας σαν να μην είχε συμβεί τίποτα κακό και φέρνοντας πίσω όμορφες αναμνήσεις. Ο Jack συμμετείχε στην συζήτηση μας μιλώντας και για εκείνον και για πρώτη φορά τον είδα καθαρά ότι είναι σαν εμας. Ήταν μάλλον από τις πιο ωραίες νύχτες εδώ και καιρό. Κάποτε ανησυχούσα μόνο για την αστυνομία και το πως να είμαι η κατάλληλη που να τους ηγείται αλλά όλα αυτά είναι παρελθόν. Οι μπάτσοι δεν έχουν εντοπίσει ίχνος μας τον τελευταίο χρόνο και όσο για το θέμα της ηγεσίας, ο Daniel θα τους κάνει το ίδιο περήφανους. Οπότε δεν έχω παρά μόνο να ηρεμήσω και να κοιτάξω μπροστά επιτέλους.
Αυτή τη στιγμή μαζεύουμε τις σκηνές καθώς και όσα είχαν φέρει για το πάρτυ ώστε να φύγουμε. "Evellyn ασε τα υπόλοιπα επάνω μας, εξάλλου για εσένα ήταν. Είναι δική μας δουλειά". Μου λέει ο Daniel, όντας για αλλη μια φορά καλός μαζί μου. "όχι θέλω να βοηθήσω-".
Παω να αρνηθώ και ο Jack έρχεται δίπλα μου. "δεν δέχομαι τα όχι σου τώρα. Έφτασε η στιγμή σας. Οπότε δρομο! ". Συνεχίζει αφήνοντας ένα γέλιο στο τέλος της πρότασης του. Δεν μπορώ να κάνω κάτι από το να χαμογέλασω. Γνέφω καταφατικά και τον αγκαλιαζω μία τελευταία φορα. "και ασε τα πολλά πολλά δεν θα χαθούμε ποτέ εμεις". Λέει σπάγοντας τον πάγο ξανα." έχεις δίκιο. Τα λέμε λοιπόν". Απαντάω και ο Jack μου κρατάει το χέρι έτοιμος να φύγουμε. Αφού χαιρέτησουμε και τους υπόλοιπους, επιτέλους φεύγουμε.
"λοιπόν είσαι έτοιμη;" Με ρωτάει ο Jack όταν φτάσουμε εκτός δάσους, στην άκρη του δρόμου. "για ποιο πράγμα; ". Λέω φανερά περίεργη." για να μείνεις μαζί μου.". Δηλώνει και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα χωρίς να το καταλάβω. "τι είναι αυτά που λες;". Τον ρωτάω με ενα ίχνος ενθουσιασμό ελεύθερο και τον πλησιάζω. "Evellyn τόσο καιρό περίμενα να σε ξανα βρω και τώρα που το έκανα δεν θέλω να χάσω λεπτό παραπάνω μαζί σου. Για αυτό σκεφτόμουν να μετακομίσεις μαζί μου..αν το θέλεις δηλαδή". Λέει με φανερό άγχος για την απάντηση μου μα δεν είναι άλλη από :
"ΝΑΙ!". Και δίχως να σκεφτώ κάτι άλλο τον αρπάζω και τον φιλάω.

[...]

Ήρθαμε στην αποθήκη της συμμορίας τώρα που δεν έχει κανέναν έτσι ώστε να πάρω μια τσάντα με τα πράγματα μου και να πάμε στο σπίτι του. Καθώς αδειάζω την ντουλάπα μου δεν μπορώ παρά μόνο να συνγκινιθω και νιώθω ένα δάκρυ να τρέχει στο μάγουλο μου. "είσαι καλα;". Με ρωτάει ο Jack και μου κρατάει τρυφερά την πλάτη. "απλώς δεν περίμενα να γίνουν όλα αυτά. Δεν περίμενα να σε ξανα βρω... και είμαι τόσο χαρούμενη".
Ανοίγομαι πια χωρίς δυσκολία και τον αγκαλιαζω. Ξέρω είμαι λίγο δραματική μα τόσα χρόνια περίμενα αλλιώς την μοίρα μου και τα λόγια είναι απερίγραπτα τώρα. Χωρίς άλλες διακοπές από τα ξεσπάσματα μου κοιτάζω άλλη μια φορά το δωμάτιο μου καθώς κλείνω την πόρτα πίσω μου μαζί του. Με σηκώνει σε στυλ νύφης κανοντας με να γελάσω και πηγαίνουμε έξω. Παίρνω την μηχανή μου η αλλιώς το καλύτερο δώρο που μου χαν κάνει και εκείνος ανεβαίνει στην δική του.
Ξεκινάμε να οδηγάμε μαζί αφήνοντας τον μπροστά καθώς δεν έχω ιδέα που μένει. "επειδή είσαι μικρή θα σε αφήσω να με περάσεις". Λέει δίπλα μου καθώς μπαίνουμε σε ανοιχτό δρόμο και γελάω σαρκαστικά. "εισαι σίγουρος για αυτο;". Ανταποδίδω και τον προσπερνάω γελώντας.
Με φτάνει στο λεπτό και συνεχίζουμε να πειραζομαστε μέχρι να φτάσουμε στο προορισμό μας, το νεο μου σπίτι....

Ωω ναι το ζευγάρι μας είναι επιτέλους μαζί και θα συζουν πλέον. :')
Πως λέτε να εξελιχθεί η σχέση αυτή; 🤔. Θα το μάθουμε στο επόμενο! Τα λεμε❤️
~S