Απαγορευμένη Αγάπη-

4~

Κεφάλαιο 4ο~

Evellyn's POV

"βλέπεις.. ο λόγος που σε πήραμε και σε αποκάλεσα μια από εμάς είναι επειδή όλοι έχουμε περάσει τα ίδια με εσένα". Λεει και σοκαρομαι για λίγο. "τι έννοεις σαν εμένα;". Ρωτάω για να μιλήσει πιο συγκεκριμένα. "αυτό που μας έκανε συμμορία ήταν οι ιστορίες μας. Όλοι ζήσαμε σε άθλιες συνθήκες, ο καθένας μας από το κακό στο χειρότερο, αλλά βρήκαμε ο ένας τον άλλον και φτιάξαμε την δική μας ζωή σαν να ήμαστε οικογένεια ". Λεει και ακόμη δεν μπορώ να το χονεψω. Τόσο καιρό νόμιζα ότι ήμουν η μόνη που περνάει τόσο άσχημα μα τελικά έκανα λάθος.. Υπάρχουν και άλλοι σαν εμένα.
"και τώρα τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνω..; ". Ρωτάω κάπως άβολα αφου δεν έχω ιδέα τι θα γίνει." για τώρα ακολουθησε με". Δηλώνει και έτσι κάνω. Μπαίνουμε μέσα στο κτήριο. Το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι ένας μεγάλος διάδρομος περιτριγυριζομενος από neon φώτα.

Όσο πιο μέσα προχωράμε αντικρίζω διαφορά δωμάτια.. Υποθέτω εδώ μένουν, σκέφτομαι με το που τα δω. Μόλις φτάσουμε στο τέλος του διαδρόμου βρισκόμαστε σε μια μεγάλη αίθουσα με ότι δεν θα φανταζόμουν ποτέ. Ήταν γεμάτη μηχανές, ένα τεράστιο τραπέζι όπου καθοντουσαν όλοι τους καθώς και άλλα που από όσο κατάλαβα ήταν όπλα και στόχοι για εκπαίδευση..
"και δεν έχεις δει τίποτα ακόμα". Λεει ο Daniel βλέποντας την άναυδη έκφραση μου και γελάμε για λιγο. Μόλις μπούμε όλοι στρέφουν το βλέμμα τους σε εμένα. "ελάτε να καθίσετε". Λεει ο Bryan καρφωνοντας με και καθόμαστε μαζί τους. "Evellyn όπως βλέπεις είσαι η μόνη κοπέλα εδώ, για αυτό θέλουμε να σε κάνουμε να νιώσεις το ίδιο ευπρόσδεκτη". Συνεχίζει και σχηματίζω ένα χαμόγελο. Εκεί που δεν το περιμένω όλοι τους αρχίζουν να μου λένε τις ιστορίες τους, ένας προς ένας. Χάνω τα λόγια μου με την κάθε μία ξεχωριστά.. Σε κάποιες μάλιστα νιώθω πως βουρκωνω. Όλοι έχουν περάσει πολλά ίσως και χειρότερα από εμένα. Αλλά αυτός που μου κάνει εντύπωση για άλλη μια φορά είναι ο Bryan.. Η ιστορία του είναι σαν την δική μου. Με εξαίρεση πως και οι δύο τους γονείς ήταν έτσι.. Για λίγα λεπτά εύχομαι να τους είχα βρει νωρίτερα. Σίγουρα δεν θα τα περναγαμε άδικα τόσο καιρό μόνοι. Η τουλάχιστον εγώ. "δε ξέρω πως να σας ευχαριστήσω..". Είναι το μόνο που μπορώ να ξεστομισω μια τέτοια στιγμή. "δεν υπάρχει λόγος να μας ευχαριστείς.. Εξάλλου να είσαι μια από εμάς δεν θα είναι εύκολο. Δεν είναι όλα όσο αθωα φαίνονται". Λεει ο Bryan πιο σοβαρος κοιτώντας με και μου δημιουργεί απορίες." είμαι διατεθειμένη να τα κάνω όλα". Απαντάω σίγουρη με τον ίδιο τρόπο. Εάν οι τρόποι τους μου αλλάξουν την ζωή και με κάνουν πιο δυνατή τότε θα έκανα τα πάντα όμως!
" μαρεσει η σιγουριά σου". Λεει και μου κλείνει το μάτι. Ύστερα σηκώνεται και έρχεται προς το μέρος μου. Μου δίνει το χέρι του έως ένδειξη να τον ακολουθήσω και σηκώνομαι. Περνάμε άλλη μια φορά ανάμεσα σε εκείνους τους διαδρόμους και έπειτα με πάει μέσα σε ένα δωμάτιο." τι είναι εδώ;". Ρωτάω και τον κοιτάω. "βγάλε την μπλούζα σου". Λεει και γελαω για λίγο. "τι έννοεις;". Ρωτάω πιο σοβαρή αυτή τη φορά. "αυτό". Λεει και βγάζει την δικιά του φανερώνοντας το γυμνασμένο σωμα του αλλά και κάτι που δεν περίμενα. Ήταν γεμάτος τατουάζ.

Ασυναίσθητα νιώθω τα μάγουλα μου να καίνε και να υδρωνω. Δεν έχω ξανα νιώσει κάτι παρόμοιο με το θέαμα του. Μόλις παρατηρήσω το δωμάτιο αμέσως καταλαβαίνω πως θα μου κάνει τατουάζ και εμένα.

"αυτό είναι υποχρεωτικό;.." λεω με δισταγμό και αφήνει ένα γέλιο ελεύθερο. "μαρεσει που είσαι τόσο αθωα. Μα θα στο αλλάξω αυτό". Λεει και με ξαπλώνει σε εκείνο το κρεβάτι ενώ υστερα μου αφαιρεί την μπλούζα. Μένει να κοιτάει το σώμα μου για λίγο και κεντρίζει την προσοχή του στα σημάδια μου. "δεν θα πονέσει χειρότερα από αυτά..". Λεει με νόημα και νιώθω άσχημα για λιγο σκεπτόμενη για το τι πέρναγα έως μέχρι και πριν κάποιες ώρες..

[...]

"μην ανοίξεις τα μάτια σου". Λεει ενώ μου κάνει τα τατουάζ και θέλει να με εκπλήξει. Κάνω όπως λέει και είχε δίκιο πως δεν πόνεσε.. Έχω συνήθησει τον πόνο αλλωστε. "είσαι έτοιμη". Λεει και στέκομαι μπροστά από έναν καθρέπτη.
Μένω αμέσως με ανοιχτο το στόμα." δεν.. Δεν το περίμενα. Και η ημερομηνία..". Δηλώνω ενώ τα παρατηρώ.
Μου έκανε την ημερομηνία που ήρθα εδώ μαζί με κάποια άλλα στο σώμα μου καθώς και ένα μεγάλο στην πλάτη μου όπου κάλυπτε τα σημάδια μου.

"είναι πολύ όμορφα..". Λεω με ένα πονεμένο χαμόγελο." και κάτι τελευταίο ". Λεει και μου δίνει το μπουφάν της συμμορίας. "με λίγη εκπαίδευση και σκληραγωγηση θα γίνεις σαν εμάς". Λεει ενώ στέκεται από πίσω μου και η καυτή του ανάσα χτυπάει το σβέρκο μου. Αυτό ηταν. Από σήμερα θα αλλάξουν όλα...

Η Evellyn έγινε μια από αυτούς.. Θα έχει επιπτώσεις στο χαρακτήρα της; η θα της αλλάξει τη ζωή προς το καλό; 🤔

Τα λέμε στο επόμενο,κλασσικά αύριο ❤️
~S