My Last Fall (Bestfriend Series #1)

Chapter 43

                         ❛ ━━━━━━･ ❪ 🍁 ❫ ･━━━━━━ ❜

Hindi ko alam kong ano ang gagawin ko. Parang hindi ako makagalaw mula sa pagkakaupo. Ang sakit na naramdaman ko noon ng dahil sa kanya ay bumabalik ulit dahil nandito siya ngayon...nakita ko siya ulit. I don't wanted to see him again but the fact that he's here... hindi ko na maiiwasan pa.

"Anong ginagawa mo dito?" diretso kong tanong ng magkaroon ako ng lakas ng loob.

Agad akong tumayo. Tinignan niya ako na para bang sabik na sabik siya na makita ako. Mas lalo lang akong nasasaktan sa mga titig niya. Nagulat pa ako ng bahagya ng mas lumapit siya sa akin at hinawakan ang pisngi ko. Pinahid niya ang mga luhang naglandas sa pisngi ko at ngumiti. I can't deny that I miss him so much but I still hate him... I hate him for hurting my feelings. Hindi naman talaga dapat ako magalit sa kanya pero hindi ko maiwasan.

"I'm here because I miss you. I wanted to see you so bad, Solana."

Hindi ako nakapagsalita. Mabilis kong inalis ang kamay niyang nakahawak sa pisngi ko at tinalikuran siya. Bago pa man ako makaalis ng tuluyan ay hinawakan niya ang kamay ko para pigilan ako kaya napalingon ako sa kanya.

"Bitawan moko." matigas kong sabi pero umiling lang siya.

"Solana, I miss you. Hindi mo ba ako na miss?"

Parang ngayon pa lang ay gusto ko siyang sampalin o suntukin sa mukha. Ang kapal ng mukha niya para tanungin ako kong na miss ko siya! Putangina niya! Na miss niya ako? tangina! akala ko nga kinalimutan na niya ako eh. Gusto kong itanong sa kanya kong bakit ngayon pa? bakit ngayon lang niya naisipan na sundan ako kong kailan okay na ako...kong kailan masaya na ako na wala ang presensya niya.

Hindi ko siya sinagot at agad na inalis ang kamay niyang nakahawak sa akin. Bumuntong hininga ako saglit at tinignan siya ng seryoso.

"Pwede bang huwag mo akong tanungin ng ganyan. Kong nandito ka para magbakasyon ay sana lang huwag mo na akong guluhin pa. Tigilan mo na ako Jaxson dahil masaya na ako." sabi ko at tinalikuran na siya ulit.

"Paano?"

Natigilan ako ng magsalita siya.

"Paano kita titigilan kong mismo ako ayaw tigilan ng nararamdaman ko para sayo. Solana, mahal na kita...higit pa sa pagkakaibigan."

Hindi ko maiwasang magulat ulit sa sinabi niya. Tama ba ang pagkakadinig ko? Mahal na niya ako? Pero bakit ngayon pa? bakit noong mga panahon na kong kailan mahal ko siya ay hindi niya ako magawang mahalin? Bakit kinailangan pa niya akong saktan?

"I'm sorry if it took so long for me to realize and it took me so long to follow you here. I just need some time to think of it carefully...to think if I really love you. At hindi nga ako nagkamali dahil mahal na kita. In how many years I tried to forget about you but I just can't... I can't forget you because I love you."

Hindi agad ako nakasagot sa sinabi niya. Parang may bumara sa lalamunan ko at gusto ko na namang maiyak. Humarap ulit ako sa kanya.

"You know what? sometimes I get jealous thinking that someone else could make you happier than I could. I guess it's my insecurities acting up because I know I'm not the prettiest and smartest. Tanggap ko na eh... tanggap ko na na kaibigan lang talaga ang tingin mo sa akin at kahit kailan hindi mo ako magugustuhan pero bakit Jaxson? bakit kailangan mo na namang guluhin ang buhay ko kong kailan okay na ako?" I said and he just remain silent.

"You love me right?" he suddenly asked.

Napapikit ako saglit sa tanong niya. Gusto kong sabihin sa kanya na oo mahal ko siya pero galit na galit ako sa kanya.