Bebeğimiz İçin • [b×b]

13|Yeni bir sayfa

arkadaslar size sürekli ecrin okutacak halim yok. Sakin olun

iyi okumalar

*

"Gel bakayım, otur şöyle karşıma."

Orhan Bey her zamanki otoriter sesiyle konuşarak oğlunun çalışma odası içerisinde adımlamış, büyük beyaz masanın ardındaki koltuğa oturmuştu. Savaş, babasına saygısızlık etmemek adına yüz ifadesini normal tutmaya çalışsa da herhangi bir konu üzerine konuşmak istemiyordu. Mecburiyetten buradaydı.

"Nasılsın?" diyerek giriş yaptı Orhan Bey, oğluyla samimi bir şekilde konuşabilmesi için az önceki tartışmanın izlerini ortadan kaldırmalıydı.

"İyiyim."

"Robot gibi cevap verme bana. Gerçekten nasılsın, onu söyle."

"İyiyim baba."

Savaş her zaman çekingen bir çocuk olmuştu ancak babalarına karşı yalan söylediği anlar yok denebilecek kadar azdı. Bu yüzden Orhan Bey huzursuzca soluklanmış, oğlunun kendisine dürüst olmadığını görerek üzülmüştü.

"Savaş, seninle baba oğul konuşacağız. Dürüstçe, tamam mı?"

Babasının sohbet etme inadı karşısında yenilgiyle omuzlarını düşürerek başını aşağı yukarı salladı Savaş. Ne yapmalıydı? Yorgun olduğunu, düzgünce uyuyamayacak kadar huzursuz olduğunu söylediğinde ne değişecekti?

"Şimdi söyle bana, aranızdaki sorun ne?"

"Biraz karışık." derken gözleri halının desenlerindeydi. "Bende yeni fark ediyorum aslında."

"Ne zamandan beri bu haldesiniz siz?"

"İki ayı geçiyor."

"Nedeni ne?"

"Benden uzaklaşmaya başlamıştı. Her anlamda." babasına karşı dürüst olmak istediğine karar verdi. Zaten bu inatçı adama direnemezdi. "Soğuduğunu, eskisi kadar sevmediğini düşündüm. Bu yüzden bende uzaklaştım."

"Nedeni neymiş, hamilelik mi?" zamanında tecrübe ettiği şeyin oğlunun da başına geldiğini fark edince gülmekle gülmemek arasında kaldı Orhan Bey. "Hamile olduğunu bilmiyordunuz, değil mi?"

"Bilmiyorduk."

"Anıl vücudundaki değişimlerden etkilenmiştir, bu çok normal. İstemeden senden uzaklaşmış olmalı..."

"Hormonlar ne kadar etkili olabilir ki?" diye mırıldandı Savaş, küçük bir çocuk gibi. "Ben de öyle olduğunu düşündüğüm için bebeği öğrenir öğrenmez yumuşadım ama yaptığı şeyleri anında unutup eskisi gibi olamıyorum. Elimde değil."

"Hormonlar ne kadar etkili olabilir mi? Ben neden iki çocukla yetindim sanıyorsun?"

"Babam o kadar huysuzlanmış olamaz." diyerek Umut babasını savunmak istediğinde Orhan Bey'in anlamsız bakışlarıyla karşılaştı. Benim neler çektiğimi bilemezsin, der gibi bakıyordu. "Tamam...huysuzlanmıştır ama Anıl kadar değil."

"Herkesi bir tutma, bu tarz şeyler değişkenlik gösterir. Anıl en başından beri çok hassas bir çocuktu. Bilmiyorduk sanki." oğlunun sıkıntılı ifadesine baktı. Neler yaşadıklarını tahmin ediyor, onlar için üzülüyordu. "Şimdi...iki ay öncesini tamamen sil. Çıkar hayatından. Anıl yaptığı hiçbir şeyi kendi bilinciyle yapmadı çünkü."

"Baba bilmiyorsun-"

"Tahmin edebiliyorum, oğlum. Tahmin edebiliyorum." elini uzatıp sıkıntıyla soluklanan çocuğun dizine vurdu. "Üzmüş seni, belli. Anlıyorum. Ama elinde olmadan yapmış bunu. Hamile olduğunu bilmediğin için her şeyi farklı yorumlamışsın sende. Hatan yok, ikinizin de hatası yok."