[ရှဲ့ဟယ်: ဘေဘီ...သူတို့တွေဓာတ်ပုံရိုက်တာပြီးပြီလား?]
[444: ပြီးပြီ....ရိုက်ထားတာများရှင်းလင်းနေတာပဲ...]
[ရှဲ့ဟယ်: အော်...ဒါနဲ့ ငါအိပ်ပျော်နေတာကြာပြီလား??]
[444: 3 နာရီလောက်ကြာသွားပြီ]
[ရှဲ့ဟယ်: ပုံထွက်ကောင်းရဲ့လား??]
[444:......] Hostတာ့တာ့မေးခွန်းသတ်နေပြီ!!!
ရှဲ့ဟယ်တစ်ယောက် မှင်သေသေနဲ့ နိုးလာတယ်။သူပုံစံကြည့်ရတာ ဘာဖြစ်လို့ရုတ်တရက်ကြီး အိပ်ပျော်သွားတယ်ဆိုတာ နားမလည်နိူင်ပုံလေးနဲ့.....
ဘာအကြောင်းကြောင့်ရယ်မှန်းမသိ စွန်းဇီယန်နဲ့ လီဟုန်ရွှမ်းတို့ကအရင်ပြန်သွားနှင့်နေပြီ....သီးခန့်ခန်းထဲမှာ သူနဲ့အယ်လန်နဲ့ကျန်တော့တယ်။ရှဲ့ဟယ်က အယ်လန့်ရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာအိပ်ပျော်နေခဲ့တာပါ.....
"ငါ..ဘာဖြစ်သွားတာလဲ??"
ကိုယ့်တပည့်ရင်ခွင်ထဲမှာ အိပ်ပျော်သွားမိတာကြောင့် မျက်နှာပူလာတဲ့ ရှဲ့ဟယ်က ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။
"ကြည့်ရတာ အရမ်းပင်ပန်းနေလို့နဲ့တူတယ်...တစ်ခွက်လောက်သောက်လိုက်ပြီးတာနဲ့နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်သွားတော့တာပဲ...ကျွန်တော်လဲ မနှိုးရက်တာနဲ့...ဒီအတိုင်းထားလိုက်တာ...."
"အနှောက်အယှက်ထပ်ပေးမိတဲ့အတွက် တောင်းပန်ပါတယ်..."
"အနှောက်အယှက်မဖြစ်ပါဘူး...ဒါမျိုးကို ဘယ်သူဘဘောမကျဘဲနေပါ့မလဲ??"
အယ်လန်တစ်ယောက် တစ်ချက်လေးမှမူမပျက်ဘဲ သူတော်ကောင်းယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်။
ဒါက ရှဲ့ဟယ်အတွက် ပထမဆုံးအကြိမ်သဘောကျတယ်လို့ ပြောခံရခြင်းဖြစ်တယ်။ရိုးသားကြိုးစားဖိုးသခွားဇာတ်ရုပ်ကြောင့် အယ်လန်ရဲ့ နက်နဲတဲ့အဓိပ္ပါယ်တွေဖွက်ထားတဲ့စကားလုံးတွေကို သာမာန်ဝါကျတစ်ခွန်းအဖြစ်သဘောထားလိုက်ရတယ်။ဒါပေမယ့် နည်းနည်း ရှက်လာတာကြောင့်....
"ငါ...ငါပြန်တော့မယ်..."
"အင်း...လမ်းခရီးသာယာပါစေ..."
YOU ARE READING
ငါးဆားနူအထက်ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ကိုဖြားယောင်းခြင်းနည်းဗျူဟာ
General Fictionဝင်ဖတ်ကြည့်ပါ။အားမနာတမ်းဝေဖန်ပေးပါ။
