ရှဲ့ဟယ်ကိုတင်းကြပ်စွာပွေ့ဖက်ထားတဲ့ လီဟုန်ရွှမ်းက အမူအရာတစ်စက်လေးမှပြောင်းမသွားခဲ့တဲ့အပြင် ရှဲ့ဟယ်ရဲ့ နားသံသီးလေးကို ခပ်ဖွဖွကိုက်ခဲလိုက်ပြီး လေသံတိုးတိုးနဲ့....
"အသံမထွက်စေနဲ့နော်....နို့မို့ဆို ကျွန်တော်တို့အထဲမှာရှိမှန်း သိသွားလိမ့်မယ်...."
ဆရာ့ရဲ့ သိသာထင်ရှားတဲ့အမူအရာလေးတွေကို သူတကယ်နှစ်သက်မိပေမယ့် အတတ်နိူင်ဆုံးမသိသာအောင်ထိန်းထားရလိမ့်မယ်.....လီဟုန်ရွှမ်း တမင်တကာ အတင်းကာရော ထိုးသွင်းလိုက်တာကြောင့် ရှဲ့ဟယ်ရဲ့သူငယ်အိမ်တွေကြုံ့ဝင်သွားတယ်....ဆရာ့ရဲ့ပါးစပ်ကို လက်နဲ့အုပ်ထားပေမယ့် ဆရာကတော့ ညီးတွားသံတစ်ချို့ထုတ်လွှတ်ပြီး ရုန်းကန်နေပြန်တယ်.... ခုခံနိုင်စွမ်းမဲ့သွားတာကြောင့် လက်နှစ်ဖက်ထောက်ပြီး ထိန်းထားရာကနေ သတိလက်လွတ် ထိုင်ချလိုက်မိချိန်မှာ လီဟုန်ရွှမ်းရဲ့ အရာက ရှဲ့ဟယ်ရဲ့ အတွင်းပိုင်းထဲကို နက်ရှိုင်းစွာဝင်ရောက်သွားခဲ့လေတယ်....ရှဲ့ဟယ်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ပြင်စထန်စွာတုန်ရီလာပြီး မျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက် ကျဆင်းလာတယ်....
ထိုမျက်ရည်စက်တွေကို လီဟုန်ရွှမ်းလျှာဖျားတွေနံ သုတ်ဖယ်ပေးနေတယ်....အနည်းငယ် ငန်ပြတဲ့ ထိုမျက်ရည်စက်တွေက သူ့အတွက်တော့ သောက်လေ သောက်လေ အငတ်မပြေနိုင်သည့် ပင်လယ်ရေများပမာ......
"မငိုနဲ့...ခင်ဗျား ဒီလိုဆက်ငိုနေမယ်ဆို ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ် ထိန်းထားနိူင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး..."
လီဟုန်ရွမ်းရဲ့ လေသံက တစ်မျိုးတစ်ဖုံ စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းပေမယ့်လဲ ယုတ်မာတဲ့အရိပ်အငွေ့တစ်ချို့ ရောယှက်နေတယ်....ဆရာ့ရဲ့ ထိတ်လန့်နေတဲ့ အမူအရာကို သေချာစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး တုန်ရီနေတဲ့ မျက်တောင်ဖျားလေးတွေကို နမ်းလိုက်တယ်.....
တံခါးခေါက်နေတဲ့သူက အတော်ကြာတဲ့အထိ အသံမကြားတဲ့အတွက် ဘယ်သူမှမရှိဘူး အထင်နဲ့ လှည့်ပြန်သွားတယ်.....
တရွေ့ရွေ့ဝေးကွာသွားတဲ့ ခြေသံကိုနားထောင်ရင်း ဆရာ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး သူ့အပေါ် လဲပြိုကျလာတယ်...အပြစ်ပေးတာ တော်သင့်ပြီ....ဒီထက်ပိုပြီး အနိုင်ကျင့်နေရင် ဆရာသူ့အပေါ် စိတ်နာ သွားလိမ့်မယ်....ဒါ့ကြောင့် အထဲမှာ မပြီးလိုက်ဘဲ ရှဲ့ဟယ်ကို ကုတင်ပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်.....
YOU ARE READING
ငါးဆားနူအထက်ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ကိုဖြားယောင်းခြင်းနည်းဗျူဟာ
General Fictionဝင်ဖတ်ကြည့်ပါ။အားမနာတမ်းဝေဖန်ပေးပါ။
