My Husband is Gay

Chapter 40

Chapter 40: Truth

Pinahiran ko ang luha ko ng bumukas ang pinto. Pumasok dun si Ay-Ay na gulo gulo ang buhok. Gusto kong maiyak, gusto ko siyang yakapin ng mahigpit pero pinigilan ko lang ang sarili ko.

Marami akong masasakit na sinabi sa'kanya noon, marami akong nagawa sa'kanya na ikakasakit niya. Kaya hindi pa ngayon ang tamang panahon para sabihin sa’kanya ang totoo. Na nakakaalala na ako. Kailangan ko munang malaman ang dahilan ni Calvin at kailangan ko munang pagbayaran ang mga sakit na idinulot ko kay Ay-Ay.

“Wife...” malamlam ang mga mata niya.

Napaupo naman ako at inilibot ko ang paningin ko. Kwarto namin na hanggang ngayon ay hindi pa rin nagbabago. Maraming alaala dito sa kwartong ito. Pinigilan ko ang sariling umiyak.

“N-Nasaan ako?” nautal pa ako at napalunok.

Nakita ko ang pagguhit ng sakit sa mga mata niya na ikinawas ko ng tingin. I’m sorry, 'wag kang mag-alala pag ayos na ang lahat. Babalik ako. Babalik ako sayo, asawa ko.

“In my room.” mahinang sabi niya.

Tumango tango naman ako at hinawi ko ang kumot sa katawan ko.

“Gusto ko ng umuwi.” pahinang pahina na sabi ko pero alam kong narinig niya iyun.

Napatulala siya sa’kin at kita ko din ang pamumula ng mga mata niya. Tumango tango siya at ngumiti pero alam kong peke.

“Ihahatid na kita. Maligo at magbihis ka muna dahil dalawang araw ka ng walang malay at ngayon ka lang nagising.” tinalikuran niya ako at pasimpleng pinahiran ang luha niya sa mga mata niya bago umalis.

Sinundan ko lang siya ng tingin hanggang sa makalabas na siya. Napahinga ako ng malalim, pinipigilan ang umiyak.

Tumayo ako at pumunta sa walk-in closet ko noon na hanggang ngayon ay ayos na ayos pa rin ang mga damit, sapatos, sandals at bag. Napangiti ako.

Pumasok ako sa banyo at naligo na. Dalawang araw pala akong walang malay? Kamusta na kaya si Calvin, nang mahimatay ako ng gabing iyun ay wala na rin siyang malay. Siguro nasa hospital siya ngayon, kailangan ko siyang maka-usap.

Pagkatapos kong maligo ay nagbihis na din ako at bumaba na. Napahinto pa ang ilang maid na nakakasalubong ko at nakita ko ang gulat sa mga mukha nila. Ngumiti naman ako. Pumunta ako sa dining area at nakasalubong ko si Karina na gulat na napatingin sa’kin at parang maiiyak na siya. Gusto ko man siyang yakapin pero baka mahalata ni Ay-Ay.

“H-Hi...” nag aalangan kong bati sa’kanya.

Napasinghap siya sa gulat at bago pa siya makapag salita ay inunahan ko na siya.

“Nasaan ang amo mo?” tanong ko na ikinabigla niya.

“S-Señorita, hindi niyo po ba ako naaalala?” nauutal niyang tanong.

I’m sorry, Karina pero hindi niyo pa dapat malaman ang totoong kalagayan ko.

Umiling iling ako na ikinabigla niya. Napahinga siya ng malalim dahil parang maiiyak na talaga siya.

“N-Nasa dining area po siya.” sabay dali dali siyang umalis.

Sinundan ko lang siya ng tingin at ng wala na siya sa paningin ko ay napabuntung hininga ako. Pumunta ako sa dining area at nakita ko siyang naghahanda ng makakain.

Napatingin siya sa’kin at ngumiti, “Kumain ka muna bago umalis.”

Tumango nalang ako at naupo sa harap niya. Sasandok na sana ako ng kakainin ko ay inunahan na niya ako kaya wala na akong nagawa kundi ang pabayaan siya.