[Zawgyi]
အခန္း ၆၃၀ ေမာ္ဒယ္ေတြေရာက္ရွိလာျခင္း
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္တြင္ေတာ့ က်န္းေယြ႕ခ်င္ လက္မေလွ်ာ့ေသးဘဲ မနက္ေစာေစာ ထေျပးစဲပင္။ အေဝးႀကီးကိုေတာ့မေျပးဘဲ ကုနင္းႏွင့္လြဲသြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ တစ္ေနရာတည္းတြင္သာ ပတ္ေျပးေနေလသည္။ သူသာ အရင္ေန႔က ကုနင္းႏွင့္ေတြ႕ခဲ့သည့္ ေနရာတြင္သာ ေစာင့္ေနပါက ကုနင္းျဖတ္သြားလွ်င္ ျမင္ႏိုင္ေသးသည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနမိသည္။ သို႔ေပမည့္ ကုနင္းကေတာ့ ဤမနက္တြင္လဲ မေပၚလာတာေၾကာင့္ က်န္းေယြ႕ခ်င္ အလြန္စိတ္ပ်က္သြားေတာ့သည္။
သူမနက္တိုင္းေျပးတယ္လို႔ေျပာထားတယ္မဟုတ္ဘူးလား? ဘာလို႔၂ရက္ေတာင္ မေျပးရတာလဲ? ျပႆနာတစ္ခုခုမ်ားရွိလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ကိုေရွာင္ေနတာမ်ားလား? က်န္းေယြ႕ခ်င္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနေတာ့သည္။
ေနာက္ဆုံးဘယ္လိုမွေတြးမရေတာ့တာေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းမႈအျပည့္ျဖင့္သာ အိမ္သို႔ျပန္လာခဲ့ေတာ့သည္။
က်န္းေယြ႕ခ်င္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ထပ္ၿပီး ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ထန္ခ်င္းယန္သည္ေတာ့ မနက္စာျပင္ဆင္ေနခဲ့ေလသည္။
“ဘာျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ? မင္းၾကည့္ရတာ ဝမ္းနည္းေနျပန္ၿပီ? ဒီေန႔ေရာ မေတြ႕ခဲ့ျပန္ဘူးလား?”
“အင္း။” က်န္းေယြ႕ခ်င္ ဆိုဖာေပၚသို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ပစ္လွဲရင္းေျဖလိုက္သည္။
“ငါက မင္းသူ႔ကို ႀကိဳက္႐ုံပဲႀကိဳက္တယ္လို႔ ထင္ထားတာ၊ အခုေတာ့ မင္းၾကည့္ရတာ တကယ္ခ်စ္ေနတဲ့ပုံပဲ။”
ကုနင္းကို မျမင္ရ႐ုံျဖင့္ က်န္းေယြ႕ခ်င္ ဤမွ်ျဖစ္ပ်က္ေနျခင္းေၾကာင့္ ထန္ခ်င္းယန္ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ဟုတ္တယ္၊” က်န္းေယြ႕ခ်င္ မျငင္းဆန္ခဲ့ေပ။ တကယ္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ယခုလို ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိသြားလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွမထင္ခဲ့မိေပမည့္ အခုေတာ့ ကုနင္းကို မေတြ႕ရသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ပိုလို႔ပင္ခံစားခ်က္မ်ားက နက္ရႈိင္းလို႔လာေတာ့သည္။
