[Unicode]
အခန်း ၆၈၆ သူမက ငါ့မြေးချွေးမ
“ထျန်းယွီရဲ့ ဒီတစ်ခေါက်လုပ်ရပ်က လွန်သွားပြီ။ ကျွန်မတို့ရှောင်ရွှမ်းကို ဒီလိုမျိုး လေဆိပ်မှာ ထားရစ်ပစ်ခဲ့လို့ရမလား၊ ကျွန်မတို့ဘက်ကတော့ ဒီလိုအမူအကျင့်မျိုးကို ဘယ်လိုမှ လက်မခံနိုင်ဘူး! လင်းကတော်၊ ရှင်ဘက်က ကျွန်မတို့ စိတ်ကျေနပ်လောက်စေမယ့် ဖြေရှင်းချက်မျိုးပေးရလိမ့်မယ်။” ကျောက်ကတော် အတော်လေးကို စိတ်တိုနေပြီဖြစ်သည်။
“ဟုတ်တာပေါ့၊ ဟုတ်တာပေါ့၊ သားကို ဖုန်းဆက်လို့ ပြန်ဖြေတာ ဒါမှမဟုတ် အိမ်ပြန်ရောက်လာနဲ့ ချက်ချင်းဆုံးမလိုက်ပါ့မယ်။” လင်းကတော်လဲ ကျောက်ကတော်ကျေနပ်လောက်မယ့် အဖြေမျိုးပေးကာ ဖုန်းချလိုက်တော့သည်။
ထို့နောက်တွင်တော့ လင်းကတော်၏အမူအရာမှာ အထင်သေးစက်ဆုပ်ဟန်သို့ ချက်ချင်းပြောင်းလဲလို့သွားတော့သည်။ သူမသားက ကျောက်ရှောင်ရွှမ်းထက် သာလွန်သည့် မိန်းကလေးကို လက်ထပ်နိုင်တော့မည်ဖြစ်တာကြောင့် အခုချိန်တွင် ကျောက်မိသားစုကို သူမဂရုစိုက်မနေတော့ပေ။
……..
ချူးဖေ့ဟန်နှင့်အခြားလူများကတော့ Bမြို့သို့မသွားခဲ့တာကြောင့် သတင်းထုတ်ပြန်ပွဲဗီဒီယို အင်တာနက်ပေါ် ရောက်လာသည်ကိုသာ စောင့်ပြီးကြည့်နိုင်လေသည်။
ထိုအချိန်တွင် အတန်းတက်နေရစဲဖြစ်သည်။ သို့ပေမည့် Fမြို့၏ အမှတ်၃အထက်တန်းကျောင်းမှ ကျောင်းသားအများစုသည်တော့ အတန်းတက်နေရသည့်အချိန်တွင်ပင် နားကြပ်များတပ်ကာ ခေါင်းငုံ့ရင်း သူတို့ဖုန်းများကိုသာ စိတ်ဝင်တစားကြည့်ရှုနေကြသည်။
အစပိုင်းတွင်တော့ ဘယ်သူကမှ စာကိုလိုက်မနားထောင်ကြတာကြောင့် ဆရာများစိတ်ဆိုးဒေါသထွက်ကြပေမည့် ကျောင်းသားတွေဘာကို ကြည့်နေကြတာလဲဆိုသည်ကို သိသွားချိန်တွင်တော့ ဘာမှမပြောကြတော့ပေ။ ဆရာတော်တော်များများကတောင်မှ သူတို့ဖုန်းများနှင့် ဗီဒီယိုကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ကြသေးသည်။ ကုနင်းဆိုသည်က သူတို့ကျောင်း၏ဂုဏ်ဆောင်ကျောင်းသူတစ်ယောက်မဟုတ်ပါလား။
