[Unicode]
အခန်း ၇၈၇ အရှက်ခွဲတာကိုတော့ လက်မခံနိုင်ဘူး
နျိုကောက ငွေတောင်းလာတာကြောင့် လီဖုန့်ရှာ ထိတ်လန့်သွားကာ သူ့နားသူတောင် မယုံနိုင်ဖြစ်သွားသည်။ “ဘာ? တစ်ယောက်ကို ယွမ်၁သောင်းတဲ့လား? နင်တို့တွေ!”
တုလဲ့ဖုန်းကို ပြဿနာရှာဖို့အတွက်ဆိုလျှင် လီဖုန့်ရှာ ငွေထုတ်လိုက်ဖို့ လက်မတွန့်သော်လည်း ယခုလိုငွေညှစ်ခံရသည့်အခါတွင်တော့ မပေးလိုပေ။
“မင်း ငါတို့ကိုဆေးဖိုးမပေးဘူးဆိုရင် နောက်တစ်ခေါက် ပျက်စီးရမယ့်ဆိုင်က မင်းဆိုင်ဖြစ်သွားမယ်!” နျိုကော ခြိမ်းခြောက်လိုက်သည်။ ယနေ့အတွက် ငွေသာမရလျှင် ထွက်သွားမည့်ပုံမပေါ်ပေ။
လီဖုန့်ရှာ ဒေါသထွက်သလို ကြောက်လဲကြောက်နေမိသည်။
သူမသည် ဘာနောက်ခံမှမရှိသည့် သာမာန်မိန်းမတစ်ယောက်သာဖြစ်ပေသည်။ သူမသားနှင့်သူမတို့၏ဘဝတွေက ဒီဆိုင်လေးအပေါ်တွင်သာ မှီတည်နေခြင်းဖြစ်သည်။ တကယ်ပဲ ဒီဆိုင်ပျက်စီးသွားပါက ယွမ်၅သောင်းထက်ပိုပြီးပင်ဆုံးရှုံးရပေလိမ့်မည်။ ဒါ့အပြင် အကယ်၍များ ဒီလူမိုက်တွေကို ဖမ်းခိုင်းလိုက်ပါကလဲ ရက်အနည်းငယ်အတွင်းမှာပဲ ပြန်လွတ်လာမည်ဖြစ်တာကြောင့် သူမရဲကိုလဲ အကြောင်းမကြားရဲပေ။ ထိုအခါ ထိုလူများက အချုပ်မှလွတ်လာသည်နှင့် သူမကို ယခုထက်ပိုဆိုးသည့် လက်စားချေခြင်းမျိုးနှင့် အဆုံးသတ်စေလိမ့်မည်။
ဒါကလဲ သူတို့နှင့် ပထမဆုံးအကြိမ် ဆက်သွယ်ဖူးတာမဟုတ်တာကြောင့် ထိုလူများအကြောင်း အနည်းနှင့်အများတော့ နားလည်နေပြီဖြစ်သည်။ ဒါကြောင့်ပဲ လီဖုန့်ရှာ ဘယ်လောက်ပဲ မပေးချင်ပါစေ စိတ်ကိုပြင်ဆင်ကာ နျိုကောထံသို့ ယွမ်၅သောင်းလွှဲပေးလိုက်ရတော့သည်။
ငွေရသည့်အခါမှ နျိုကောလဲ စိတ်ကျေနပ်လို့သွားကာ၊ “လီဖုန့်ရှာ၊ ပိုင်ရှင်အသစ်က မင်းကိုစကားပါးလိုက်တယ်၊ မင်းနောက်တစ်ကြိမ် ပြဿနာထပ်ရှာရဲရင် မင်းကိုထောင်ထဲပို့ပစ်မယ်တဲ့။”
ထိုစကားပြောပြီးသည်နှင့် နျိုကောတို့အဖွဲ့ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။
