[Unicode]
အခန်း ၇၈၄ ယင်စွမ်းအင်ပါဝင်နေသည့် သုံးချောင်းထောက်ငွေထည်
တုလဲ့ဖုန်းတွင် ပစ္စည်းဝယ်ဖို့ ငွေအလုံအလောက်ရှိနေကာ သူ့ကိုပစ္စည်းရောင်းပေးမည့်လူရှိနေသည့်အတွက်လဲ မိထွေးအလွန်အံ့အားသင့်သွားရသည်။ လူမိုက်တွေ သူ့ကိုထပ်ပြီးပြဿနာရှာမှာ မကြောက်ဘူးလား? တုလဲ့ဖုန်း၏ဆိုင် ပုံမှန်ပြန်လည်ပတ်နိုင်မည့်အဖြစ်မျိုး သူမ,မြင်တွေ့လိုပေ။
အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ တုလဲ့ဖုန်း၏မိထွေး လီဖုန့်ရှာက သူမငှားနေကျဖြစ်သည့် လူမိုက်ခေါင်းဆောင်ကို ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။
“နျိုကော၊ တုလဲ့ဖုန်းဆိုင်ကို အခုပဲ ပစ္စည်းတွေရောက်လာတယ်။ ရှင်ဘယ်အချိန်အားလဲ? သူ့ဆိုင်ကို သွားဖျက်ဆီးပေးလို့ရမလား?” လီဖုန့်ရှာမေးလိုက်သည်။
“တကယ်လား?” နျိုကောလဲ အံ့ဩမိသွားသည်။ “ကိစ္စမရှိဘူး။ မင်း ပုံမှန်အတိုင်း ငါတို့ကိုပေးသ၍ အခုချက်ချင်းတောင် သွားပေးနိုင်တယ်။”
“ကောင်းပြီလေ၊ အလုပ်ပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းလွှဲပေးမယ်။” လီဖုန့်ရှာ စိတ်အေးစွာ ပြုံးလိုက်သည်။
လီဖုန့်ရှာသည် လူမိုက်များကို တစ်ကြိမ်လျှင် ယွမ်၃ထောင်ဖြင့်ငှားရသည်။ သူတို့အဖွဲ့ကလဲ ဂိုဏ်းများနှင့်ဆက်စပ်သည်မဟုတ်တာကြောင့် ငှားရမ်းနှုန်းကမမြင့်လှပေ။
ယွမ်၃ထောင်ဆိုသည့်ပမာဏမှာ သူတို့၅ယောက် တစ်ညတာပျော်ပါးသောက်စားဖို့အတွက် လုံလောက်တာကြောင့် ဒီလိုအလုပ်မျိုးဆိုလျှင် လိုလိုလားလားလက်ခံကြသည်။
ကုနင်း ရှေးဟောင်းလမ်းသို့ရောက်ချိန်တွင် အရင်ဆုံးအမျိုးသမီးသန့်စင်ခန်းသို့သွားကာ ခရီးဆောင်အိတ်ကိုထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက်မှ ဆိုင်ရှိရာသို့ ဆက်ထွက်လာခဲ့သည်။
ဤတစ်ကြိမ်တွင်တော့ ရှေးဟောင်းလမ်းတစ်ဖက်တစ်ချက်စီမှ ရှေးဟောင်းပစ္စည်းများကို ကြည့်ဖို့ရန်အတွက် ကျောက်စိမ်းမျက်ဝန်းကို မသုံးခဲ့သော်လည်း ရှေးဟောင်းပစ္စည်းအစစ်တစ်ခုရှိနေကြောင်း အာရုံခံစားမိနေသေးသည်။
