Cupid Stupidity (Love Material Series #1)

CHAPTER SEVEN

CHAPTER SEVEN

Living in the shadows only prolongs the agony, preventing us from experiencing the light of happiness. The pain festers deeper with each moment of silent suffering.

But what if reaching out means burdening others, exacerbating their own troubles? The words linger unspoken, trapped between the desire to speak and the fear of causing more harm.

Where do I stand?

What should I do?

Lance stayed with me, his reassuring presence contrasting with my inner chaos. He showed a caring side I hadn't expected, challenging my assumptions about him. I had misjudged him. His scent surrounded me, a masculine fragrance that always drew me in. It was captivating, a scent that never lost its allure, no matter how familiar. His touch lingered, sparking thoughts of how to step away from his embrace, how to handle this delicate situation. I wanted to break free, but the next steps were unclear.

"Chihuahua, ano, tapos ka na bang manyakin ako?" mahinang tawa niyang sabi.

Sa sobrang gulat ko, bigla ako kumawala sa yakap at lumayo ng kaunti sa tabi niya.

"Gago, Baka ikaw?" umiwas ako ng tingin dahil nararamdaman kong namumula ang mukha dahil sa hiya. "May pahaplos-haplos ka pa nalalaman,"

Tumayo ako ng sandali at humakbang isang beses palayo sa kaniya. "Baka hinahanap mo lang 'yong strap ng bra ko tapos tatanggalin mo,"

Narinig ko ang kanyang chuckle, umiiling-iling pa ito. Kahit hindi ako nakatingin sa kaniya, pakiramdam ko nakangisi siya ngayon at tuwang-tuwa siya sa pang-aasar sa akin.

"Mga lalaki na talaga!" sigaw ko.
Napatawa ito ng mahina. "Buti pa ikaw naisip mo, ako hindi,"

Hindi na ako nagsalita pa dahil alam ko sa sarili ko na ako na ang talo sa aming dalawa. Pasalamat siya, wala ako sa wisyo para sabayan siya sa kalokohan niya. Akmang lalapit ito na malapit sa akin nang bigla akong nakaisip ng katarantaduhan.

"J-Joaquin, h'wag po. . . bata pa ako," pagdadrama ko, tinakpan ko ng dalawang kamay ko sa may dibdib.
Tumingin siya sa akin ng masama, nagtataka kung bakit ganoon ang aking inaasta.

"H'wag po rito. . . sa kwarto ko na lang," natatawa kong sabi.

"I’m sorry to hurt but, hindi tayo talo. Hanap mo aso, at hanap ko naman ay tao," nakangisi niyang tugon.

Gago talaga ito, magsisimula ka na naman, Lance Joaquin! Simulan na natin ang ating digmaan sa lalong madaling panahon. Nang nakaramdam kaming pagod, biglang tumahimik ang nasa paligid namin. Ni-isa ay walang nagsalita. Tila may dumadaang anghel. Umupo ako sandali at ganoon din ang ginawa niya. Pareho kaming nakatingin sa malayo hindi kung ano tumatakbo sa isip niya. Sinusubukan ko naman basahin ang mga mata nito kung may pinagdadaanan din ba siya ngunit ang hirap niya basahin.

"How was your feeling?" tanong niya habang nakatingin ito sa malayo.
Tumingin ako sa kanya, ngumiti. "I felt released."

"I hate my mind. Just kidding," he chuckled softly, the sound carrying a hint of amusement as he spoke. " Are you sure you're okay now?"

I nodded in confirmation. “You know what, you guys are so lucky,"

As I glanced around, taking in our surroundings, a sense of envy crept into my thoughts. They seemed so carefree, so effortlessly happy, while I grappled with my own inner turmoil.