Cupid Stupidity (Love Material Series #1)

CHAPTER THIRTY-THREE

CHAPTER THIRTY-THREE

Twelve years.

Twelve years have passed. Why did he show up? Why did he come here? Why did he come back? Why now? Why did he come back as if nothing happened?

But— I don't care anymore.
 
I already had moved on.

I hope he doesn't pay attention to me anymore. I hope he doesn't see me. I hope I don't go up there anymore.

Argh! Bakit kailangan ko pa siyang makita? He will even pretend that he didn't hurt me.

Who are you now, Lance?

I'm fine. I promise, no problem with me.

"Oh, Erica!" gulat kong sabi. "Buti narito ka? May bayad na, ha,"

Sa tuwing pumupunta ang mga kaibigan ko sa restaurant ko ay palagi silang libre. Libreng pagkain. Libreng
inumin. Libre lahat. Sana binuhay ko na lang sila.

"Inip ako sa buhay ko." tuloy-tuloy umupo sa harapan ko. "Ano'ng bayad ka r'yan, kaibigan mo ako, Shainny!"
Lakas ng loob niya. 

Bukas aalis kami magkakaibigan dahil trip lang na'min. It's been a long time since we completed it because we have our own lives and are busy with work, so we understand each other.

"Ikaw? Kumusta na 'yan?" makahulugang tanong ko.

"Okay lang naman—"

"Alam ko. Ang tinutukoy ko 'yan," tinuro ko ang kanyang kaliwang dibdib. "He'to, kamusta na 'to?"

"Hindi ko alam," pagak niyang tawa.
"Oo, inaamin ko. Umaasa ako pero tama na siguro ang ginawa na'ming dalawa,"

"Paano na siya?" tanong ko bago ako umigop nang kape. Nandito kasi siya sa condo ko ngayon.

"Uuwi na rin siya. Nami-miss ko nga siya, e." she smiled. "Paguwi niya, mags-stay na siya for good."

Matagal na iyon pero hanggang ngayon, dinidibdib pa rin niya ang pagkangulila niya sa kaniya. She's brave, I know.

That's my bestfriend!

"Bakit ka pumunta rito?" I asked.
"Ahm. . . a-ano. . . kasi," hindi siya makatingin sa mata ko si gaga.

"Kinakabahan ako sa utal mong 'yan, eh!" I crossed my arms. "Feeling ko maglalabas akong pera."

"Shainny, kaibigan naman kita, eh," ngumiti itong malapad. "Actually, kailangan mo talaga maglabas nang pera kasi—"

"Kasi manghihiram ka?! Seryoso?!" gulat kong tugon.

Si Erica maghihiram nang pera sa akin? Seriously?

Hindi naman sa madamot ako sa kanila pero, sa tanang
-buhay ko, kailanman hindi siya nanghiram ng pera si Erica sa amin.

"Oo nga. . . Kailangan lang," nahihiyang tugon niya.

Tumayo ako sa kinauupuhan ko at dumiretso sa kusina upang hugasin ang pinaginumin na'ming kape.

"Magkano ba?" tanong ko. "Saan mo gagamitin?"

"Ikaw ba? Magkano ba ang kaya mo?"
Katapos kong maghugas ay nagpunas ako'ng kamay bago ko siya puntahan sa may dinning area. 

"Tangina mo bhie! Ikaw nanghihiram tapos tatanungin mo sa akin kung magkano ang kaya ko?" Napairap ako sa kaniya. "Kahit magkano pa 'yan, go ako!"

Sinabi na niya kung magkano ang papahiramin ko. Dahil mabait akong kaibigan, papahiramin ko siya. Nang dumilim na ay nagpaalam na ito sa akin na umuwi dahil madilim na rin sa labas.