Cupid Stupidity (Love Material Series #1)

CHAPTER TWENTY-FIVE

WARNING: this chapter is for mature content ahead. For open-minded readers only. If you find this part a bit disturbing and quite cringe and it gross you out then this is not for you. Reader discretion is advised.

READ RESPONSIBLY!
Kiss lang 'to.

—

CHAPTER TWENTY-FIVE

What time did we finish class?

Our major subject ran overtime, which was quite frustrating considering Lance was likely waiting for me downstairs. We wrapped up around six in the evening due to Ma'am's extended session. Rushing to gather my belongings, I caught sight of Lance waiting patiently on the ground floor. Descending the stairs, I couldn't help but admire how handsome he looked, leaning against the wall with a confident posture. Sensing my gaze, he glanced up and flashed me a grin.

"Lance. . ." tawag ko sa kaniya, naghihintay siya sa San Francisco Javier Building (SFG).

"Shall we head out?" I shivered slightly, feeling the chill in the air. "I'll walk you home, it's getting late,"

Kinuha niya ang sling bag ko nakasuot sa balikat ko na walang pasabi sa 'kin.  "H'wag na, Lance, kaya ko na ang sarili—"

"Shainny!" he called my name angrily.

"Bakit?" mahinang tanong ko.

"Tsk." Minasahe niya ang kaniyang kilay.

"Bakit ang init ng ulo mo?" Iritableng tanong ko.

"Kay Kenzo ka na," he whispered in the air.

He slung my bag over his shoulder, avoiding my gaze.

"H'wag mo na ako ihatid. Umuwi ka na Lance,"

"No need. I'm your boyfriend, so I'll walk you home,"

Lance, pasalamat ka may ginawa ako sa'yo kung hindi, matagal na kita natamaan.

I love you.

Iniwan niya ako nakatulala rito at  naglakad na ito palayo sa akin. Napairaip ako kawalan.

Binilisan ko ang aking lakad upang maabutan siya, ngunit sa kabila ng kaniyang malaking biyas at ang bawat malalaking hakbang na kanyang ginagawa dahil sa kanyang katangkaran, biglang bumagal siya. Hindi siya tumingin sa aking direksyon kahit na alam niyang hindi ko na siya maabutan. Ganito siya palagi. Sa bawat pagtampo niya, kahit nasa daan kami, hinihintay pa rin niya ako kahit malayo pa ako. Kahit hindi niya ako tinitingnan, alam kong iniisip niya ako.

Ganito si Lance Joaquin Bernardo kapag nagtatampo. Nagtatampo man siya, pero iniisip pa rin niya ang aking kalagayan.

H

indi niya ako binibigyan ng tingin kahit nasa likuran lang ako. Kaya't ako naman, binilisan ang aking paglalakad habang ang aking mga daliri ay nasa likod, pinaglalaruan dahil sa kaba. Hindi ko alam kung paano siya isusuyo tuwing nagtatampo siya.

Lord, help me po!

Nang napantayan ko ang paglalakad nito ay dahan dahan ko siya tumingala upang pagmasdan ang buong mukha nito. Napansin niya siguro ako na nakatingin sa kanya kaya binalingan niya akong saglit at bumalik ito sa dati niyang tinitignan.

"Pstt." kurot ko sa tagiliran niya. "Galit ka sa akin?

Habang naglalakad kami ay naisipan kong kumapit sa kaniyang braso ngunit akmang gagawin ko, nang bigla niyang tabigin ang aking kamay. Nanlaki ang mga mata ko dahil sa ginawa niya ito. Hindi ko alam kung ano ang una kong gagawin. Hindi naman siya gan'yan dati, e.