Cupid Stupidity (Love Material Series #1)

CHAPTER FIFTEEN

CHAPTER FIFTEEN

It's hard feeling like I'm being treated unfairly or taken advantage of. I deserve to be respected and valued for who I am. It's important for me to stand up for myself and set boundaries if I feel like I'm being mistreated. I know that my worth is not determined by how others treat me, and it's okay for me to prioritize my own well-being and happiness.

"Shain. . ." ang mahinang tawag ni Kenzo sa akin habang nakayakap pa rin ako sa kanya. "Okay ka na ba ngayon? Sinaktan ka ba ng gagong 'yon?!"

There was a trace of worry on Kenzo's face when he asked me today but there was still a hint of annoyance and anger in his voice. Pumiglas muna ako sa pagkayakap niya at tumingin ako sa mukha niya habang nagsisiunahang lumabas ang likido sa aking mata. Kailangan ko pa tumigala sa kaniya dahil sa katangkaran nito.

"K-Kapag ba sinabi kong. . . okay lang ako, niloloko ko mismo na lang ang sarili ko," mahinang sagot ko.

Pumikit ako ng sandali, hinayaan kong tumulo ang luha sa aking mata. Tila naggripo ang mata ko dahil walang tigil sa pagtulo ng luha.

"Shain, alam mo na ang magiging sagot ko r'yan, 'di ba?" kalmadong boses ni Kenzo, puno ng pag-iingat sa bawat salita.

Hinawakan niya ang dalawang kamay ko upang kumalma ako. "Pero, bakit ka naniwala sa kaniya na babalikan ka?"

Good thing, it's late at night so it's dark in the school and there are no students wandering around. There are a few lights in the distance and in the school buildings.

"Dahil may tiwala ako sa kaniya. Dahil alam ko sa sarili na babalikan niya ako talaga ako." Mapaklang tawa ang ginawa ko.

Tumingala ako sa langit para pigilan ang luhang nagbabadyang lumabas.

"Ang sakit. . . sakit lang, I hope he at least remembered that someone was waiting for him at this time. . . in this suffocating darkness, still waiting for him to come back. . ." my sobs couldn't escape my mouth.

"Tara, iuwi na kita." Kenzo said worriedly.

"Naiintidihan kita, Shainny. Ipahinga mo muna 'yan, okay?" Kenzo did his best to calm me down.

Maliit na ngiti lang ang ibinigay nito sa kaniya at pinahid nito ang kaniyang pisngi. Tumango na lang ako sa kaniya.

Medyo gumagaan-gaan na rin ang pakiramdam ko. Malaking pasasalamat ko na dumating si Kenzo. Baka kung hindi siya dumating, iiyak na naman ako mag-isa. Naglakad na kaming palabas ng University upang makauwi na. Sumakay ako sa dala niyang kotse, sa passenger seat na rin ako umupo. Ilang oras na ang nakalipas, bigla itong tumigil sa gilid ng convenience store.

"Hintayin mo na lang ako rito, may bibilhin lang ako saglit," aniya.

Naghintay lang ako sa loob ng kotse niya. Tiningnan ko ang paligid habang tinitingnan ang mga bituin at buwan sa langit. Hindi nagtagal, may narinig akong pagbukas ng pinto.

Tumingin ako at napagtanto na may bitbit pa siya.

"Here." he extends his arms. "Ice cream for you,"

I smiled at him. "Thank you, Kenzo,"

Kininditan ako nito. "It's my pleasure. Kainin mo na 'yan. Baka sakaling maging okay ka,"

Ice cream is the best. Hinatid na ako ni Kenzo sa may kanto sa 'min. 'Di niya daw ako maihahatid sa loob ng bahay dahil may gagawin pa ito. Anong oras na rin  kaya hinayaan ko na lang siya.

"Zorence Kent. . ." tawag ko sa buong pangalan niya.

Tinaasan lang niya ako ng kilay at nginitian niya ako ng mapalad.