- რამდენი ხანია რაც იცნობ? _ უგზო უკვლოდ მივხეტიალობდით ბუნებაში.
- ნიკას?
- ჰო.
- ბავშვობიდან მეთქი, ხომ გითხარი?
- და რამდენი ხანია რაც მოსწონხარ?
- პირადად მე მერვე კლასში გამომიტყდა სიყვარულში. თავიდან არაფერს ვეუბნებოდი, უარის თქმა ყოველთვის, ყველაფერში მიჭირდა. ცოტახნის შემდეგ, ავუხსენი, რომ მხოლოდ მეგობარი იყო ჩემთვის და მეტი არაფერი, მაგრამ რათ გინდა..
- ამდენი ხანია უყვარხარ და დავიჯერო მისდამი გრძნობა ოდნავადაც არ გაგჩენია? _ დაძაბული ლაპარაკობდა.
- არა. _ მხრები ავიჩეჩე.
- ნიკასიც მესმის. სასიამოვნოა, როდესაც ვიღაცისთვის გიძგერს გული, მაგრამ რთულია, როდესაც იცი, რომ მისი გული სულაც არ მოიწევს შენსკენ.
- ესეიგი შენც ვიღაც მოგწონს.
- შეიძლება.
- არ გითქვამს?
- რომ მიყვარს? არა, რა თქმა უნდა.
- რატომ? აჰ, გოგონები პირველ ნაბიჯს არ დგამენ და რამე? _ ჩაიცინა. ღმერთო, როგორ მიყვარდა მის სახეზე ამ მიმიკის დანახვა.
- არა, უბრალოდ ბიჭებს გივარდებათ თავში მარტივად.
- თუ ასე იფიქრე, შეიძლება დრო გაგექცეს, ყველაფერი შეიცვალოს და შენც დაკარგო შენთვის საყვარელი ადამიანი ისე, რომ არაფერი იცოდეს შენს გრძნობებზე.
- სასაცილოდ ჟღერს, მაგრამ მჯერა, რომ წიგნის პერსონაჟი ვარ, რომლის ბედიც ავტორს დასაწყისშივე აქვს გადაწყვეტილი. მგონია, რომ თუ მოვიცდი, ყველაფერი ისე მოხდება, როგორც საჭიროა.
- მე კი პირიქით, თითქმის დარწმუნებულიც კი ვარ იმაში, რომ ჩვენი ცხოვრების ავტორები თავად ვართ და ყველაფერს მხოლოდ ჩვენ ვწყვიტავთ.
- და შენ თუ მოგწონს ვინმე? _ ბაგეებს თავისით დაცდა კითხვა. ორგანიზმმა უცნაურად დაიწყო წრიალი, მთლიანად ავხურდი და უჰაერობაც ვიგრძენი უეცრად.
